I
Ja, vi elsker dette landet,
som det stiger frem,
furet, værbitt over vannet,
med de tusen hjem, —
elsker, elsker det og tenker
på vår far og mor
𝄆 og den saganatt som senker
drømmer på vår jord. 𝄇
II
Dette landet Harald berget
med sin kjemperad,
dette landet Håkon verget,
medens Øyvind kvad;
Olav på det landet malet[a]
korset med sitt blod,
𝄆 fra dets høye Sverre talet[b]
Roma midt imot. 𝄆
III
Bønder sine økser brynte
hvor en hær dro frem;
Tordenskjold langs kysten lynte,
så den lystes hjem.
Kvinner selv stod opp og strede
som de vare menn;
𝄆 andre kunne bare grede,
men det kom igjen! 𝄆
IV
Visstnok var vi ikke mange,
men vi strakk dog til,
da vi prøvdes noen gange,
og det stod på spill;
ti vi heller landet brente
enn det kom til fall;
𝄆 husker bare hva som hendte
ned på Fredrikshald! 𝄆
V
Hårde tider har vi døyet,
ble til sist forstøtt;
men i verste[c] nød blåøyet
frihet ble oss født.
Det gav faderkraft å bære
hungersnød og krig,
𝄆 det gav døden selv sin ære —
og det gav forlik. 𝄆
VI
Fienden sitt våpen kastet,
opp visiret fór,
vi med undren mot ham hastet,
ti han var vår bror.
Drevne frem på stand av skammen,
gikk vi søderpå;
𝄆 nå står vi tre brødre sammen,[d]
og skal sådan stå! 𝄆
VII
Norske mann i hus og hytte,
takk din store Gud!
Landet ville han beskytte,
skjønt det mørkt så ut.
Alt, hva fedrene har kjempet,
mødrene har grett,
𝄆 har den Herre stille lempet,
så vi vant vår rett. 𝄆
VIII
Ja, vi elsker dette landet,
som det stiger frem,
furet, værbitt over vannet,
med de tusen hjem.
Og som fedres kamp har hevet
det av nød til seir,
𝄆 også vi, når det blir krevet,
for dets fred slår leir. 𝄆 |
1
[jɑː ʋiː ˈɛ̂l.skœr ˈdɛ̂t.tə ˈlɑ̂n.nə]
[sɔm deː ˈstîː.ɡœr frɛm]
[ˈfʉ̂ː.rɛt ˈʋæːr.bɪtː ˈoː.ʋœr ˈʋɑ̂n.nə]
[meː diː ˈtʉː.sən jɛm]
[ˈɛ̂l.skœr ˈɛ̂l.skœr deː ɔ ˈtɛ̂ŋ.kœr]
[poː ʋoːr fɑːr ɔ muːr]
𝄆 [ɔ dɛn ˈsɑː.ɡɑ.nɑtː sɔm ˈsɛ̂ŋ.kœr]
[ˈdrœm.mə(r) poː ʋoːr juːr] 𝄆
2
[ˈdɛ̂t.tə ˈlɑ̂n.nə ˈhɑː.rɑld ˈbæ̂ɾ.ɡœt]
[meː sɪn ˈçɛm.pə.rɑːd]
[ˈdɛ̂t.tə ˈlɑ̂n.nə ˈhoː.kʊn 'ʋæ̂ɾ.ɡœt]
[ˈmeː.dœns ˈœʏ̯.ʋɪn(d) kʋɑːd]
[ˈuː.lɑʋ poː deː ˈlɑ̂n.nə ˈmɑː.lət]
[ˈkɔ.ʂə meː sɪtː bluː]
𝄆 [frɑː dɛts ˈhœ.jə ˈsʋæ.rə ˈtɑː.lət]
[ˈruː.mɑ mɪtː ɪ.ˈmuːd] 𝄆
3
[ˈbœ̀n.nər ˈsiː.nə ˈœk.sər ˈbryn.tə]
[vur eːn hæːr druː frɛm]
[ˈtur.dən.ʂɔl lɑŋs ˈçys.tən ˈlyn.tə]
[sɔː dɛn ˈlys.təs jɛm]
[ˈkʋɪn.nər sɛl stuː ɔpː ɔ ˈstreː.də]
[sɔm diː ˈʋɑː.rə mɛnː]
𝄆 [ˈɑn.dre ˈkʉn.nə ˈbɑː.rə ˈgreː.də]
[mɛn deː kɔm ɪ.ˈjɛn] 𝄆
4
[ˈʋɪst.nɔk ʋɑːr ʋiː ˈɪ̂k.kə ˈmɑŋ.ə]
[mɛn ʋiː strɑk doːɡ tɪl]
[dɑː ʋiː ˈprœʋ.dəs ˈnuː.ən ˈgɑŋ.ə]
[ɔ deː stuː poː spɪl]
[tiː ʋiː ˈhɛl.lər ˈlɑ̂n.nə ˈbrɛn.tə]
[ɛnː deː kɔm tɪl fɑlː]
𝄆 [ˈhʉs.kœr ˈbɑː.rə ʋɑː sɔm ˈhɛn.tə]
[neː(d) poː ˈfrɛd.rɪks.hɑld] 𝄆
5
[ˈhoːr.də ˈtiː.dər hɑːr ʋiː ˈdœʏ̯.ət]
[bleː tɪl sɪst ˈfɔʂ.tœt]
[mɛn iː ˈʋæ̂ʂː.tə nœːd ˈbloː.œʏ̯.ət]
[ˈfriː.heːt bleː ɔsː rœtː]
[deː ɡɑːʋ ˈfɑ̂ː.dœr.krɑft ɔː ˈbæː.rə]
[ˈhuŋ.əʂ.nœːd ɔ kriːɡ]
𝄆 [deː ɡɑːʋ dœː.dən sɛl sɪn ˈæː.rə]
[ɔ deː ɡɑːʋ fɔrː.ˈliːk] 𝄆
6
[ˈfîː.ɛn.dən sɪtː ˈʋoː.pən ˈkɑs.tət]
[ɔpː ʋɪ.ˈsiː.rə fuːr]
[ʋiː meː ˈʉnd.reːn muːt hɑm ˈhɑs.tət]
[tiː hɑn ʋɑːr ʋoːr bruːr]
[ˈdreːʋ.nə frɛm poː stɑnː ɑːʋ ˈskɑm.mən]
[gɪk ʋiː sœː.dər.poː]
𝄆 [noː stoːr ʋiː treː ˈbrœd.rə ˈsɑm.mən]
[ɔ skal ˈsɔː.dɑn stoː] 𝄆
7
[ˈnɔʂ.kœ mɑnː iː hʉːs ɔ ˈhŷt.tə]
[tɑk dɪn stuː.rə ɡʉːd]
[ˈlɑ̂n.nə ˈʋɪl.lə hɑnː bɛ.ˈʂyt.tə]
[ʂœnːt deː mœrkt sɔː ʉːt]
[ɑlt ʋɑː ˈfeːd.rə.nə hɑːr ˈçɛm.pət]
[mœd.rə.nə hɑːr ɡrɛtː]
𝄆 [hɑːr dɛn ˈhæ.rə ˈstɪ̂l.lə ˈlɛm.pət]
[sɔː ʋiː ʋɑnt ʋoːr rɛtː] 𝄆
8
[jɑː ʋiː ˈɛ̂l.skœr ˈdɛ̂t.tə ˈlɑ̂n.nə]
[sɔm deː ˈstîː.ɡœr frɛm]
[ˈfʉ̂ː.rɛt ˈʋæːr.bɪtː ˈoː.ʋœr ˈʋɑ̂n.nə]
[meː diː ˈtʉː.sən jɛm]
[ɔ sɔm ˈfeːd.rœs kɑmp hɑːr ˈheː.ʋət]
[deː ɑːʋ nœːd tɪl sæɪ̯r]
𝄆 [ɔ.sɔː ʋiː nor deː blɪr ˈkreː.ʋət]
[fɔrː dɛts freːd ʂloːr læɪ̯r] 𝄆 |
บทที่ 1
ใช่แล้ว เรารักแผ่นดินแห่งนี้
อันก่อเกิดสรรค์สร้างขึ้นมา
อย่างห้าวหาญ ทานแรงวายุ เหนือท้องธารา
ด้วยบ้านเรือนนับร้อยพัน —
รัก รักมั่นแลหวนคิดคำนึง
ถึงบุพการีแห่งเรา
𝄆 แลรัตติกาลแห่งตำนานที่สืบทอด
ความฝันสู่โลกของเรา. 𝄇
บทที่ 2
แผ่นดินนี้ที่ฮารัลด์ทรงสรรค์สร้างขึ้นมา
พร้อมวีรชนของท่าน,
แผ่นดินนี้ที่โฮกุนจักทรงรักษา
ด้วยเอยวินด์สดุดี;
แผ่นดินนี้ที่โอลาฟทรงละเลงไว้
ด้วยเลือดเนื้อทั้งปวง,
𝄆 แลจากที่สแวร์ทรงตรัสไว้
เราจักต้านโรมัน. 𝄆
บทที่ 3
เหล่าชาวนาแลขวานอันแหลมคม
ไม่ว่ากองทัพอยู่หนใด,
Tordenskjold สายฟ้าตามชายฝั่งทอดยาว
เพื่อที่เราจักได้เห็นมันหวนคืนปิตุภูมิ.
แม้นสตรีลุกขึ้นสู้
ราวดั่งพวกเธอเป็นบุรุษ;
𝄆 คนอื่นๆ ทำได้เพียงแค่ร่ำไห้
แต่ไม่ช้ามันก็จะจบสิ้น! 𝄆
บทที่ 4
แน่นอนว่าเราไม่ได้มีอยู่มากมาย
แต่เราก็มีเพียงพอ,
เมื่อเราได้ประลองในบางครั้งคราว ,
และมันเป็นการเดิมพัน;
เราคงต้องเผาแผ่นดินของเรา
กว่าจะยอมจำนน;
𝄆 เพียงจดจำไว้ สิ่งที่เกิดขึ้น
!ณ ดินแดนฮาลเดน (Fredrikshald) 𝄆
บทที่ 5
ช่วงเวลาอันทุกข์ยากที่เผชิญ,
ในที่สุดก็จะยกเลิก;
แต่ในยามทุกข์ยากที่สุด ดวงตาอันหม่นหมอง
เสรีภาพ ให้เราได้ก่อกำเนิด.
มันทำให้ความแข็งแกร่งแห่งวีรชน (เรา) เป็นหลักปฏิบัติ
ความอดอยากแลศึกสงคราม,
𝄆 หากความตายเพื่อมอบเป็นเกียรติขยศ –
และจวบจนบังเกิดความสมานฉันท์. 𝄆
บทที่ 6
พวกไพรีขว้างอาวุธของเขาทิ้ง,
เปิดเกราะหมวกขึ้นแล้วจากไป,
เราแปลกใจจึงรีบเร่งตามเขาไป,
เพราะเขาเป็นพี่น้องของเรา.
ถูกขับไล่ไปสู่ความอัปยศ
เราไปสู่ดินแดนทางใต้;
𝄆 สามพี่น้อง จักรวมกัน,
แลจักยืนหยัดรักใคร่! 𝄆
บทที่ 7
ชาวนอร์มันแห่งปฐพีนี้,
ขอขอบพระคุณต่อพระเจ้าผู้ทรงยิ่งใหญ่
ดินแดนที่พวกเขาจักมั่นรักษา!,
แม้นทุกอย่างแลดูมืดมน.
ทุกศึกสงครามที่ปวงปิตุรบ,
แลเหล่ามาตุกำสรวล,
𝄆 พระเป็นเจ้าทรงนำพาสู่ความสุขสงบ
เสรีภาพเราจึงได้มา. 𝄆
บทที่ 8
ใช่แล้ว เรารักแผ่นดินแห่งนี้
อันก่อเกิดสรรค์สร้างขึ้นมา,
อย่างห้าวหาญ ทานแรงวายุ เหนือท้องธารา,
ด้วยบ้านเรือนนับร้อยพัน.
แลด้วยการต่อสู้ของปวงปิตุ เรานั้นจักเชิดชูไว้
ให้มั่นคงแลมีชัย,
𝄆 แม้นเรา, เมื่อยามแผ่นดินเรียกร้อง
เพื่อความสงบแล้ว เราจักพร้อมพิทักษ์ไว้. 𝄆
|
