ดูมเมทัล

ดูมเมทัล (อังกฤษ: doom metal) เป็นแนวดนตรีเอกซ์ตรีมของเฮฟวีเมทัล โดยทั่วไปจะใช้จังหวะที่ช้า กีตาร์ที่จูนเสียงต่ำ และเสียงที่ "หนา" หรือ "หนัก" กว่าแนวเพลงเฮฟวีเมทัลอื่นๆ ทั้งดนตรีและเนื้อเพลงมีเจตนาเพื่อกระตุ้นความรู้สึกสิ้นหวัง ความกลัว และการมาถึงของหายนะ^[2] แนวเพลงนี้ได้รับอิทธิพลอย่างมากจากผลงานยุคแรกของวงแบล็กแซ็บบาธ ผู้สร้างต้นแบบให้กับ ดูมเมทัล ในช่วงครึ่งแรกของทศวรรษ 1980 วงดนตรีหลายวง เช่น Witchfinder General และ Pagan Altar จากอังกฤษ วงดนตรีอเมริกันอย่าง เพนตาแกรม (Pentagram) เซนต์ วิตัส (Saint Vitus) ดิอับเซสท์ (The Obsessed) ทรับเบิล (Trouble) และ คิริธอุงโกล (Cirith Ungol) รวมถึงวงดนตรีสวีเดนอย่าง แคนเดิลมาส์ส (Candlemass) ได้กำหนดดูมเมทัลให้เป็นแนวเพลงที่มีความชัดเจน เพนตาแกรม เซนต์ วิตัส ทรับเบิล และ แคนเดิลมาส์ส ถูกเรียกว่าบิกโพร์ของดูมเมทัล

ดูมเมทัล
แหล่งกำเนิดทางรูปแบบ	เฮฟวีเมทัล บลูส์[1]
แหล่งกำเนิดทางวัฒนธรรม	ต้น-กลางทศวรรษ 1970 ในสหราชอาณาจักรและสหรัฐอเมริกา [2][3]
รูปแบบอนุพันธุ์	Post-metal[4][5]
แนวย่อย
Epic doom traditional doom
แนวประสาน
Black-doom blackened death-doom death-doom (funeral doom) drone metal gothic-doom progressive doom sludge metal (sludgecore) stoner metal (desert rock)
ทัศนียภาพในระดับภูมิภาค
ฟินแลนด์ แปซิฟิกตะวันตกเฉียงเหนือ ลุยเซียนา
ทัศนียภาพในระดับท้องถิ่น
พาล์มเดสเซิร์ตซีน วอชิงตัน ดี.ซี.
หัวข้ออื่น ๆ
เอกซ์ตรีมเมทัล กอทิกเมทัล

อ้างอิง

1. Wiederhorn, Jon (2 February 2017). "Doom Metal: A Brief Timeline". Bandcamp daily. สืบค้นเมื่อ 30 June 2018.
3. "Doom Metal Music Guide: 11 Doom Metal Bands". MasterClass. 1 September 2021. Unlike Sabbath, who initially viewed itself as a blues act, Pentagram is considered a founder of the doom metal genre, along with contemporaries Trouble, Saint Vitus, and Candlemass.
4. Wiederhorn, Jon (4 August 2016). "A Brief History of Post-Metal". Bandcamp. สืบค้นเมื่อ 14 November 2017.
5. Jahdi, Robin (24 June 2015). "The 40 best post-metal records ever made". Fact. สืบค้นเมื่อ 11 November 2017. The truth is post-metal takes in all of these elements without being entirely any one of them. So we’ll be featuring nothing totally proggy, like Ayreon; nor pure doom, like Electric Wizard; nor your modern black metal fellows like Leviathan, Wolves in the Throne Room, or Velvet Cacoon, though their peaks certainly coincided with post-metal