แม่นางตะปี

แม่นางตะปี (พม่า: မေနှင်းထပီ, ออกเสียง: [mè n̥ɪ́ɰ̃ tʰəpì]) พระอัครมเหสีใน พระเจ้าแสนเมือง กษัตริย์องค์ที่ 3 แห่ง อาณาจักรหงสาวดี และเป็นพระมเหสีองค์ที่ 2 ใน พระเจ้ารามมะไตย กษัตริย์องค์ที่ 4 รวมถึงเป็นพระราชมารดาของ พระยาอายกำกอง กษัตริย์องค์ที่ 6

แม่นางตะปี
ราชินีแห่งวังเหนือแห่งเมาะตะมะ
ดำรงพระยศ	กันยายน 1323 – เมษายน 1330
ก่อนหน้า	ไม่ทราบ
ถัดไป	พระนางตะละชินซอบุต
ราชินีมเหสีแห่งเมาะตะมะ
ดำรงพระยศ	ป. เมษายน 1311 – กันยายน 1323
ก่อนหน้า	ไม่ทราบ
ถัดไป	นางจันทะมังคะละ
ประสูติ	ป. 1290s ราชอาณาจักรสุโขทัย
สวรรคต	1330? ราชอาณาจักรมอญ (เมาะตะมะ)
คู่อภิเษก	พระเจ้าแสนเมือง (1311–23) พระเจ้ารามมะไตย (1323–30)
พระราชบุตร	พระยาอายกำกอง แม่นางโอกัลยาณ์ มิมาสาน มังลังกา
ราชวงศ์	พระร่วง
พระราชบิดา	พระยาเลอไทย
พระราชมารดา	ไม่ทราบ
ศาสนา	พุทธ นิกายเถรวาท

พระนางประสูติเมื่อใดไม่มีหลักฐานเป็นพระราชธิดาของ พระยาเลอไทย กษัตริย์องค์ที่ 4 แห่ง อาณาจักรสุโขทัย ใน ค.ศ. 1311 พระยาเลอไทยได้ส่งพระนางมายัง เมาะตะมะ เพื่ออภิเษกกับพระเจ้าแสนเมืองเมื่อขึ้นสืบราชบัลลังก์^[1] (ขณะนั้นเมาะตะมะยังเป็นประเทศราชของสุโขทัยอยู่นับตั้งแต่สถาปนาอาณาจักร) เมื่อมาถึงเมาะตะมะพระนางได้รับการสถาปนาเป็นพระอัครมเหสีและมีพระประสูติกาลพระราชโอรส-ธิดา 2 พระองค์คือ พระยาอายกำกอง และ แม่นางโอกัลยาณ์^[1] พระเจ้าแสนเมืองได้ประกาศเอกราชจากสุโขทัยพร้อมกับเข้าตี ทวาย และ ตะนาวศรี จากสุโขทัยเมื่อ ค.ศ. 1321^[1][2]

เมื่อพระเจ้าแสนเมืองสวรรคตพระองค์ได้เป็นพระมเหสีพระเจ้ารามมะไตย^[3] และมีพระประสูติกาลพระราชโอรส-ธิดา 2 พระองค์คือ มิมาสานและมังลังกา^[4] ต่อมาชีปอนและนางจันทะมังคะละได้ยึดราชบัลลังก์แต่ชีปอนก็ถูกจับประหารหลังครองราชย์ได้เพียง 7 วัน พระยาอายกำกองพระโอรสองค์โตของแม่นางตะปีองค์โตจึงขึ้นเป็นกษัตริย์ แต่ก็ครองราชย์ได้เพียง 49 วัน ก็ถูกนางจันทะมังคะละลอบปลงพระชนม์^[5]

พงศาวลี

พงศาวลีของแม่นางตะปี
8. พ่อขุนศรีอินทราทิตย์                       4. พ่อขุนรามคำแหงมหาราช                             9. นางเสือง                       2. พระยาเลอไทย                                   1. แม่นางตะปี

อ้างอิง

เชิงอรรถ

1. Pan Hla 2005: 38
2. Phayre 1967: 66
3. Pan Hla 2005: 39
4. Pan Hla 2005: 40
5. Pan Hla 2005: 41–42

บรรณานุกรม

• Pan Hla, Nai (1968). Razadarit Ayedawbon (ภาษาพม่า) (8th printing, 2005 ed.). Yangon: Armanthit Sarpay.
• Phayre, Lt. Gen. Sir Arthur P. (1883). History of Burma (1967 ed.). London: Susil Gupta.