อุตสาหกรรมสร้างสรรค์

อุตสาหกรรมสร้างสรรค์ หมายถึง กลุ่มกิจกรรมทางเศรษฐกิจที่เกี่ยวข้องกับการสร้างสรรค์และนำความรู้หรือข้อมูลมาใช้ประโยชน์ อาจเรียกอีกชื่อหนึ่งว่าอุตสาหกรรมวัฒนธรรม (โดยเฉพาะในยุโรป)^[1] หรือเศรษฐกิจสร้างสรรค์^[2] และล่าสุดได้รับการขนานนามว่าเป็นเศรษฐกิจสีส้มในละตินอเมริกาและแคริบเบียน^[3]

เศรษฐกิจสร้างสรรค์แบบจอห์น ฮาวกินส์ หมายถึง ระบบเศรษฐกิจที่ขับเคลื่อนด้วยความคิดสร้างสรรค์และนวัตกรรม โดยอาศัยทรัพย์สินทางปัญญาเป็นหลัก อุตสาหกรรมที่เกี่ยวข้องกับเศรษฐกิจแบบนี้มีหลากหลาย เช่นการโฆษณา สถาปัตยกรรม ศิลปะ งานฝีมือ การออกแบบ แฟชั่น ภาพยนตร์ ดนตรี ศิลปะการแสดง การจัดพิมพ์ การวิจัยและพัฒนา ซอฟต์แวร์ ของเล่นและเกม โทรทัศน์ วิทยุ และวิดีโอเกม^[4]

อ้างอิง

1. Hesmondhalgh 2002, p. 14
2. Howkins 2001
3. Buitrago & Duque 2013
4. Howkins 2001, pp. 88–117

แหล่งข้อมูล

• "The Creative Economy". BusinessWeek magazine. 2000-08-28. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ October 18, 2000. สืบค้นเมื่อ 2006-08-18.
• Buitrago, Pedro & Duque, Iván. The Orange Economy: An Infinite Opportunity เก็บถาวร 2014-01-10 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. Washington, DC: Inter-American Development Bank 2013
• Caves, Richard E. (2000), Creative Industries: Contracts between Art and Commerce, Harvard Univ. Press, ISBN 978-0674001640 Description and preview.
• DCMS (2001), Creative Industries Mapping Document 2001 (2 ed.), London, UK: Department of Culture, Media and Sport, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-07-27, สืบค้นเมื่อ 2007-05-26
• DCMS (2006), Creative Industries Statistical Estimates Statistical Bulletin (PDF), London, UK: Department of Culture, Media and Sport, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2007-06-14, สืบค้นเมื่อ 2007-05-26
• De Beukelaer, Christiaan (2015), Developing Cultural Industries: Learning from the Palimpsest of Practice, European Cultural Foundation
• De Beukelaer, Christiaan; Spence, Kim-Marie (2019), Global Cultural Economy, Routledge
• Florida, Richard (2002), The Rise of the Creative Class. And How It's Transforming Work, Leisure and Everyday Life, Basic Books, ISBN 978-1541617742
• Hesmondhalgh, David (2002), The Cultural Industries, SAGE, ISBN 978-1526424099
• Howkins, John (2001), The Creative Economy: How People Make Money From Ideas, Penguin, ISBN 978-0141977034
• Lash, S; Urry, J (1994), Economies of Sign and Space, SAGE, ISBN 978-0803984714
• Landry, Charles; Bianchini, Franco (1995), The Creative City (PDF), Demos, ISBN 978-1-898309-16-1, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2022-10-28, สืบค้นเมื่อ 2024-10-01
• Nielsén, Tobias (2006), The Eriba Model – an effective and successful policy framework for the creative industries (PDF), The Knowledge Foundation, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2016-03-03, สืบค้นเมื่อ 2013-02-11
• UNCTAD (2008), Creative Economy Report (PDF), UNCTAD, ISBN 978-0-9816619-0-2, สืบค้นเมื่อ 2009-11-28
• UNESCO, Creative Industries – UNESCO Culture, UNESCO, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-08-26, สืบค้นเมื่อ 2009-11-24
• Parrish, David (2005). T-Shirts and Suits: A Guide to the Business of Creativity, Merseyside ACME.
• Pasquinelli, Matteo (2006). "Immaterial Civil War: Prototypes of Conflict within Cognitive Capitalism". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-03-29. สืบค้นเมื่อ 2015-05-16.. In: Lovink, Geert and Rossiter, Ned (eds). MyCreativity Reader: A Critique of Creative Industries, Amsterdam: Institute of Network Cultures, 2007.
• Towse, Ruth (2002). Book Review of Creative Industries, Journal of Political Economy, 110: 234-237.
• Van Heur, Bas (2010) Creative Networks and the City: towards a Cultural Political Economy of Aesthetic Production. Bielefeld: Transcript.
• Gielen, Pascal (2013) "Creativity and other Fundamentalisms". Mondriaan: Amsterdam.