เปินดาปา

เปินดาปา (อินโดนีเซีย: pendapa, pendhapa; ชวา: ꦥꦼꦤ꧀ꦝꦥ) หรือ ปันดาปา (อินโดนีเซีย: pandhapa; ชวา: ꦥꦤ꧀ꦝꦥ) เป็นองค์ประกอบพื้นฐานในสถาปัตยกรรมชวา หมายถึงโครงสร้างคล้ายศาลา ประกอบด้วยเสาเปิดโล่งทุกด้าน เป็นที่กำบังจากฝนและแดด แต่สามารถให้ลมเย็นและแสงลอดผ่านเข้า^[1] คำว่า เปินดาปา (pandapa) เชื่อว่าเพี้ยนมาจากคำสันสกฤตว่า มณฑป (mandapa)

เปินดาปาประยุกต์แบบร่วมสมัย

หลังคาแบบเปินดาปานี้เรียกว่า "จกโล"

เปินดาปาพบได้ทั่วไปในสถานที่ประกอบพิธีกรรมต่าง ๆ และใช้เป็นสถานรับรองสำหรับบ้านชาวชวาที่มีฐานะ หรือแม้แต่เป็นกระท่อมในส่วนอุตสาหกรรม เปินดาปาอาจสร้างเป็นอาคารโดด ๆ หรือถ้าสร้างติดกับโครงสร้างภายในที่มีผนังล้อม (ดาเลิม) ก็จะกลายเป็นส่วนหน้าของบ้านพื้นเมืองชวา (โอมะฮ์)

หลังคาเปินดาปาถือเป็นลักษณะสำคัญของสถาปัตยกรรมแบบชวา สามารถพบได้ในสิ่งก่อสร้างดั้งเดิมของชาวไทยเชื้อสายชวา เช่น มัสยิดยะวา ซึ่งเป็นมัสยิดของชุมชนไทยเชื้อสายชวาก็สร้างด้วยหลังคาทรงเปินดาปาเช่นกัน

อ้างอิง

1. Multatuli. Max Havelaar (1860), translated by Alphonse Nahuÿs. Chapter 5. (Google Books)