สุนทรียนิยม

ระวังสับสนกับ สุนทรียศาสตร์

ลัทธิสุนทรียนิยม (อังกฤษ: Aestheticism) คือขบวนการทางปรัชญาของยุโรปของคริสต์ศตวรรษที่ 19 ที่เน้นคุณค่าทางความงามที่เหนือกว่าหัวใจของความมีจริยธรรมหรือสังคมที่เกี่ยวข้องกับวรรณกรรม, วิจิตรศิลป์, the ศิลปะตกแต่ง และการออกแบบภายใน^[1][2] โดยทั่วไปแล้วลัทธิสุนทรียนิยมเป็นความคิที่ใกล้เคียงกับแนวโน้มของปรัชญาลัทธิสัญลักษณ์นิยม หรือ ขบวนการเริงรมณ์ (Decadent movement) ของฝรั่งเศส หรือ ลัทธิเริงรมณ์ (Decadentismo) ในอิตาลี และอาจจะถือว่าเป็นสาขาเดียวกับขบวนการเดียวกันในอังกฤษ ขบวนความคิดนี้เป็นการกระบวนการคิดที่เป็นปฏิกิริยาต่อคุณค่าทางปรัชญาของสมัยวิคตอเรียที่มีรากฐานมาจากสมัยโรแมนติคสมัยหลัง ซึ่งก็เท่ากับว่าเป็นแนวคิดที่เป็นที่มาของลัทธิสมัยใหม่นิยม ลัทธิสุนทรียนิยมเริ่มขึ้นในตอนปลายของสมัยวิคตอเรียตั้งแต่ราว ค.ศ. 1868 ถึงปี ค.ศ. 1901 และโดยทั่วไปแล้วก็ถือว่ามาสิ้นสุดลงเมื่อมีการพิจารณาคดีของออสคาร์ ไวล์ดในปี ค.ศ. 1895

“ห้องนกยูง” ออกแบบโดย เจมส์ แม็คนีลล์ วิสต์เลอร์ซึ่งเป็นตัวอย่างที่มีชื่อเสียงที่สุดของขบวนการสุนทรียนิยมของการออกแบบตกแต่งภายใน