สมัยคลาสสิก

ระวังสับสนกับ สมัยโบราณ

สมัยคลาสสิก (อังกฤษ: classical antiquity หรือ classical era หรือ classical period) เป็นคำที่ใช้กว้าง ๆ สำหรับสมัยประวัติศาสตร์วัฒนธรรมที่มีศูนย์กลางอยู่ในบริเวณเมดิเตอร์เรเนียนที่ประกอบด้วยการผสมผสานระหว่างกรีกโบราณกับโรมันโบราณที่เรียกว่า โลกกรีก-โรมัน สมัยคลาสสิกเป็นสมัยที่วรรณคดีกรีกและละตินมีความรุ่งเรือง^[1]

วิหารพาร์เธนอน สัญลักษณ์ทางวัตถุที่โดดเด่นที่สุดอย่างหนึ่งของสมัยคลาสสิก โดยเป็นตัวแทนของอารยธรรมและวัฒนธรรมของกรีซโบราณ

สมัยคลาสสิกถือกันว่าเริ่มขึ้นเมื่อมีการบันทึกวรรณกรรมกรีกเป็นครั้งแรกที่เริ่มด้วยมหากาพย์ของโฮเมอร์ ราวศตวรรษที่ 8 ถึง 7 ก่อนคริสต์ศตวรรษ และดำเนินต่อมาจนกระทั่งถึงสมัยการเผยแพร่ของคริสต์ศาสนาและการล่มสลายของจักรวรรดิโรมันในคริสต์ศตวรรษที่ 5 จนมาสิ้นสุดลงในปลายสมัยโบราณตอนปลาย ราว ค.ศ. 300–600 ผสานต่อไปยังสมัยกลางตอนต้น (ค.ศ. 600–1000) ยุคสมัยอันยาวนานนี้ครอบคลุมวัฒนธรรมที่แตกต่างกันในหลายบริเวณของช่วงระยะเวลานั้น สมัยคลาสสิกอาจจะหมายถึงสมัยอันเป็นสมัยอุดมคติโดยผู้คนในสมัยต่อมา ตามคำกล่าวของเอดการ์ อัลเลน โพ ที่ว่า "ความรุ่งโรจน์ของกรีก ความยิ่งใหญ่ของโรมัน"^[2]

วัฒนธรรมของกรีกโบราณมีอิทธิพลเป็นอันมากต่อภาษา ระบบการปกครอง ระบบการศึกษา ปรัชญา วิทยาศาสตร์ ศิลปะ และสถาปัตยกรรมของยุคใหม่ และเป็นเชื้อที่นำมาสู่ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาต่อมาในยุโรปตะวันตก และต่อมาในยุคฟื้นฟูคลาสสิกในคริสต์ศตวรรษที่ 18 และ 19