ราชวงศ์บากราตีออนี

ราชวงศ์บากราตีออนี
	; ตราพระราชลัญจกรเจ้าชายวัฆตันก์-อัลมัสฆันแห่งจอร์เจีย ที่อารามอะเลคซันดร์ เนฟสกี
พระราชอิสริยยศ	กษัตริย์แห่งจอร์เจีย; กษัตริย์แห่งอับคาเซีย; กษัตริย์แห่งไอบีเรีย; กษัตริย์แห่งกาเฆที; กษัตริย์แห่งเฮเรที; กษัตริย์แห่งอาร์มีเนีย; ชาห์แห่งชีร์วัน; องค์อธิปัตย์แห่งไอบีเรีย; องค์อธิปัตย์แห่งตาออ; องค์อธิปัตย์แห่งกลาร์เจที; กษัตริย์แห่งอะลาเนีย; กษัตริย์แห่งคาร์ทลี; กษัตริย์แห่งกาเฆที; กษัตริย์แห่งอีเมเรที; กษัตริย์แห่งคาร์ทลี-กาเฆที;
ปกครอง	จอร์เจีย
สาขา	ราชตระกูลมูฆรานี; กรูซินสกี; อีเมเรตินสกี;
ประมุขพระองค์แรก	อาดาร์นาเซที่ 1 แห่งตาออ-กลาร์เจที
ผู้นำสกุลองค์ปัจจุบัน	ยังเป็นที่ถกเถียง
ประมุขพระองค์สุดท้าย	คาร์ทลี-กาเฆที: พระเจ้ากีออร์กีที่ 12 (ค.ศ. 1798–1800) อีเมเรที: พระเจ้าซอลอมอนที่ 2 (ค.ศ. 1789–1810)
สถาปนา	ราว ค.ศ. 780
ล่มสลาย	ค.ศ. 1801/1810
	ด; ค; ก;

ราชวงศ์บากราตีออนี (จอร์เจีย: ბაგრატიონი, อักษรโรมัน: bagrat'ioni, ออกเสียง: [bɑɡrɑtʼiɔni]) เป็นราชวงศ์ชนชั้นเจ้าซึ่งปกครองจอร์เจียตั้งแต่สมัยกลางจนถึงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 19 เป็นหนึ่งในราชวงศ์ที่ปกครองด้วยศาสนาคริสต์ที่เก่าแก่ที่สุดราชวงศ์หนึ่งของโลก ในสมัยใหม่ ชื่อของราชวงศ์บางครั้งได้ผ่านการแปลงเป็นภาษากรีกในนามว่า บากราทิดจอร์เจีย (Georgian Bagratids) หรือในภาษาอังกฤษในนามว่า บาเกรชัน (Bagrations)

ข้อมูลเบื้องต้น พระราชอิสริยยศ, ปกครอง ...

ปิด

ต้นกำเนิดของราชวงศ์นี้ยังเป็นที่ถกเถียง พวกสมาชิกราชตระกูลบากราตีออนีช่วงแรกมีการการเสกสมรสระหว่างราชวงศ์และได้ปกครองราชรัฐไอบีเรียสืบต่อจากราชวงศ์ฆอสรอวีอาเนบีในช่วงสิ้นสุดคริสต์ศตวรรษที่ 8 ใน ค.ศ. 888 พระเจ้าอาดาร์นาเซที่ 4 แห่งไอบีเรีย ได้ฟื้นฟูระบอบกษัตริย์ของชาวจอร์เจีย ชนพื้นเมืองต่าง ๆ ได้รวมตัวกันเป็นราชอาณาจักรจอร์เจียซึ่งเจริญรุ่งเรืองในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 11 ถึงคริสต์ศตวรรษที่ 13 โดยเฉพาะในรัชกาลของพระเจ้าดาวิทที่ 4 แห่งจอร์เจีย (ค.ศ. 1089–1125) และในรัชกาลของพระปนัดดาของพระองค์ คือ สมเด็จพระราชินีนาถทามาร์แห่งจอร์เจีย (ค.ศ. 1184–1213) ทำให้เกิดยุคทองของจอร์เจียในประวัติศาสตร์จอร์เจีย^[1]

หลังจากการแตกแยกของราชอาณาจักรจอร์เจียในช่วงหลังคริสต์ศตวรรษที่ 15 ราชวงศ์บากราตีออนีได้แตกแยกออกเป็นสามสาขาปกครองราชอาณาจักรจอร์เจียสามแห่ง ได้แก่ ราชอาณาจักรคาร์ทลี, ราชอาณาจักรกาเฆที และราชอาณาจักรอีเมเรที จนกระทั่งจักรวรรดิรัสเซียได้เข้ายึดครองในคริสต์ศตวรรษที่ 19^[1] แม้ว่ามาตรา 3 ของสนธิสัญญาเกออร์กีเยฟสค์ ค.ศ. 1793 จะรับประกันอำนาจอธิปไตยที่ต่อเนื่องของราชวงศ์บากราตีออนีในการครองราชบัลลังก์จอร์เจีย แต่จักรวรรดิรัสเซียได้ละเมิดข้อสัญญาและการเข้าอารักขาจอร์เจียของรัสเซียจึงเป็นกลายเป็นการผนวกดินแดนอย่างไม่ชอบด้วยกฎหมาย^[2]

ราชวงศ์ยังคงประทับอยู่ในจักรวรรดิรัสเซียในฐานะตระกูลขุนนางของรัสเซียจนกระทั่งการปฏิวัติเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1917 การจัดตั้งสาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตจอร์เจียใน ค.ศ. 1921 ทำให้สมาชิกพระราชวงศ์บางพระองค์ต้องยอมรับสถานะที่ถูกลดลงและสูญเสียทรัพย์สินในจอร์เจีย บางพระองค์ย้ายไปประทับยังยุโรปตะวันตก แต่บางพระองค์ได้กลับประเทศหลังจากจอร์เจียได้รับเอกราชใน ค.ศ. 1991

อ้างอิง

เชิงอรรถ

[1]
Montgomery-Massingberd, Hugh. "Burke's Royal Families of the World: Volume II Africa & the Middle East, 1980, pp. 56-67 ISBN 0-85011-029-7
[2]
Martin, Russell. "The Treaty of Georgievsk; A Translation". Westminster College. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-03-16. สืบค้นเมื่อ 16 March 2014.

ข้อมูล

Baddeley, JF, Gammer M (INT) (2003), The Russian Conquest of the Caucasus, Routledge (UK), ISBN 0-7007-0634-8 (First published in 1908; 1999 edition, reprinted in 2003)
Lang, DM (1957), The Last Years of the Georgian Monarchy: 1658-1832, New York: Columbia University Press.
Fisher, William Bayne; Avery, P.; Hambly, G. R. G; Melville, C. (1991). The Cambridge History of Iran. Vol. 7. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0521200954.
Hitchins, Keith (1998). "EREKLE II". Encyclopaedia Iranica, Vol. VIII, Fasc. 5. pp. 541–542.
Kazemzadeh, Firuz (1991). "Iranian relations with Russia and the Soviet Union, to 1921". ใน Avery, Peter; Hambly, Gavin; Melville, Charles (บ.ก.). The Cambridge History of Iran (Vol. 7). Cambridge University Press. ISBN 978-0521200950.
Perry, John (1991). "The Zand dynasty". The Cambridge History of Iran, Vol. 7: From Nadir Shah to the Islamic Republic. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 63–104. ISBN 9780521200950.
Rapp, SH (2003), Studies In Medieval Georgian Historiography: Early Texts And Eurasian Contexts, Peeters Bvba ISBN 90-429-1318-5.
Riota, Giorgio (2017). "Conversion to Islam (and sometimes a return to Christianity) in Safavid Persia in the sixteenth and seventeenth centuries". ใน Norton, Claire (บ.ก.). Conversion and Islam in the Early Modern Mediterranean: The Lure of the Other. Routledge. ISBN 978-1317159797.
Suny, Ronald Grigor (1994). The Making of the Georgian Nation. Indiana University Press. ISBN 978-0253209153.

อ่านเพิ่มเติม

A. Khakhanov. "Histoire de la Georgie", Paris, 1900 (in French)
A. Manvelichvili. "Histoire de la Georgie", Paris, 1951 (in French)
A. Manvelishvili. "Russia and Georgia. 1801-1951", Vol. I, Paris, 1951 (in Georgian)
K. Salia. "History of the Georgian Nation", Paris, 1983
Kartlis Tskhovreba, vol. I-IV, Tbilisi, 1955-1973 (in Georgian)
P. Ingorokva. Giorgi Merchule (a monograph), Tbilisi, 1954 (in Georgian)
E. Takaishvili. "Georgian chronology and the beginning of the Bagratid rule in Georgia".- Georgica, London, v. I, 1935
Sumbat Davitis dze. "Chronicle of the Bagration's of Tao-Klarjeti", with the investigation of Ekvtime Takaishvili, Tbilisi, 1949 (in Georgian)
"Das Leben Kartlis", ubers. und herausgegeben von Gertrud Patch, Leipzig, 1985 (in German)
V. Guchua, N. Shoshiashvili. "Bagration's".- Encyclopedia "Sakartvelo", vol. I, Tbilisi, 1997, pp. 318–319 (in Georgian)

เว็บไซต์อ้างอิง

[burke-1] [1]
Montgomery-Massingberd, Hugh. "Burke's Royal Families of the World: Volume II Africa & the Middle East, 1980, pp. 56-67 ISBN 0-85011-029-7

[2] [2]
Martin, Russell. "The Treaty of Georgievsk; A Translation". Westminster College. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-03-16. สืบค้นเมื่อ 16 March 2014.

[1]

[2]