พระราชกฤษฎีกามิลาน

พระราชกฤษฎีกามิลาน (อังกฤษ: Edict of Milan) เป็นจดหมายเวียนลงชื่อโดยจักรพรรดิคอนสแตนตินที่ 1 และจักรพรรดิลิกินิอุส ซึ่งประกาศให้เสรีภาพในการนับถือศาสนาต่อประชาชนในจักรวรรดิโรมัน จดหมายฉบับนี้ออกเมื่อปี ค.ศ. 313 หลังจากสมัยของการปราบปรามผู้นับถือศาสนาคริสต์โดยจักรพรรดิไดโอคลีเชียน

ป้ายประกาศฉลองการออกพระราชกฤษฎีกามิลาน (ค.ศ. 1978) ที่วังซึ่งในปัจจุบันเป็นที่ตั้งของวัดซานจอร์โจอัลพาลัซโซที่มิลาน, ประเทศอิตาลี

จดหมายที่ลงชื่อโดยจักรพรรดิสององค์เป็นจดหมายเวียนในกลุ่มเจ้าเมืองทางจักรวรรดิโรมันตะวันออก^[1] ซึ่งประกาศว่าจักรวรรดิจะเป็นทำตัวเป็นกลางในการนับถือศาสนาของประชาชน ซึ่งเป็นการยกเลิกอุปสรรคต่าง ๆ ในการนับถือคริสต์ศาสนาและศาสนาอื่น ๆ^[2] จดหมาย “ประกาศอย่างจะแจ้งว่าผู้ลงชื่อของกฎนี้ไม่มีความประสงค์จะลงโทษผู้นับถือลัทธินิยมที่ไม่ใช่คริสต์ศาสนา”^[3]

อ้างอิง

1. It brought the governance of the Eastern Empire into line with the tolerance now operating in Constantine's dominions in the West. The Edict's context in Constantine's career is explored in John Curran, "Constantine and the Ancient Cults of Rome: The Legal Evidence" Greece & Rome 2nd Series 43.1 (April 1996, pp 68-80): Edict of Milan, p. 68f.
2. "...we have also conceded to other religions the right of open and free observance of their worship for the sake of the peace of our times, that each one may have the free opportunity to worship as he pleases; this regulation is made we that we may not seem to detract from any dignity or any religion." (Edict of Milan as quoted by Lactantius, De Mortibus Persecutorum ["On the Deaths of the Persecutors"] chapters 34, 35.).
3. Curran 1996:69, quoting the Edict: "This we have done to ensure that no cult or religion may seem to have been impaired by us."

ดูเพิ่ม

• ศาสนาคริสต์
• นิกายโรมันคาทอลิก
• ประมวลกฎหมายพระศาสนจักร