การบุกครองเชโกสโลวาเกียของฝ่ายกติกาสัญญาวอร์ซอ

การบุกครองเชโกสโลวาเกียของฝ่ายกติกาสัญญาวอร์ซอ เป็นเหตุการณ์ที่สหภาพโซเวียตและพันธมิตรหลักของสหภาพโซเวียตตามกติกาสัญญาวอร์ซอรุกรานเชโกสโลวาเกียเพื่อยับยั้งการปฏิรูปทางการเมืองของอเล็กซานเดอร์ ดุปเชค ในช่วงปรากสปริง

ฝ่ายกติกาสัญญาวอร์ซอรุกรานเชโกสโลวาเกีย
ส่วนหนึ่งของ ปรากสปริงและสงครามเย็น
ประชาชนชาวเชโกสโลวาเกียกำลังถือธงชาติเชโกสโลวาเกียผ่านรถถังโซเวียตที่ไฟไหม้ในกรุงปราก
วันที่ 20 สิงหาคม – 20 กันยายน ค.ศ. 1968 สถานที่ เชโกสโลวาเกีย ผล ชัยชนะของฝ่ายกติกาสัญญาวอร์ซอ พิธีสารมอสโก อเล็กซานเดอร์ ดุปเชค ลาออกจากตำแหน่งเลขาธิการเอกพรรคคอมมิวนิสต์แห่งเชโกสโลวาเกีย กุสตาว ฮูซาก ได้รับเลือกเป็นเลขาธิการเอกพรรคคอมมิวนิสต์แห่งเชโกสโลวาเกีย และเริ่มต้นสมัยสมัยปรับให้เป็นปกติ (Normalization) กองทัพโซเวียตวางกำลังในเชกโกสโลวาเกียจนถึงปี ค.ศ. 1991 แอลเบเนียถอนตัวออกจากสมาชิกกติกาสัญญาวอร์ซอในเดือนกันยายน ค.ศ. 1968
คู่สงคราม
กติกาสัญญาวอร์ซอ สหภาพโซเวียต บัลแกเรีย ฮังการี โปแลนด์ เยอรมนีตะวันออก[1]	เชโกสโลวาเกีย แอลเบเนีย โรมาเนีย[2]  ยูโกสลาเวีย[3]
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
เลโอนิด เบรจเนฟ นีโคไล ปอดกอร์นืย อะเลคเซย์ โคซีกิน อันเดรย์ เกรชโค อีวาน ยาคูบอฟสกี ววาดึสวัฟ กอมูว์กา Florian Siwicki ยาโนช กาดาร์ Lajos Czinege ตอดอร์ ซีฟกอฟ การสนับสนุนทางการทูต: วัลเทอร์ อุลบริชท์	อเล็กซานเดอร์ ดุปเชค ลุดวิค สโวโบดา มาร์ติน ดิซัว การสนับสนุนทางการทูต: เหมา เจ๋อตง ยอซีป บรอซ ตีโต เอ็นเวอร์ ฮอกซา นีกอลาเอ ชาวูเชสกู
กำลัง
ทหาร 500,000 นาย (27 กองพล) รถถัง 6,300 คัน อากาศยาน 800 ลำ และปืนใหญ่ 2,000 กระบอก	ทหาร 200,000-600,000 นาย (30 กองพล) ในช่วงสองถึงสามวันสามารถเรียกระดมพลได้ 2,500,000 นาย[โปรดขยายความ] อากาศยานมากกว่า 250 ลำ และรถถัง 2,500-3,000 คัน
ความสูญเสีย
เสียชีวิต 96 นาย (จากอุบัติเหตุ 84 นาย) และบาดเจ็บ 87 นาย[4] เสียชีวิต 10 นาย (จากอุบัติเหตุและฆ่าตัวตาย)[5] เสียชีวิต 4 นาย (จากอุบัติเหตุ) เสียชีวิต 2 นาย	พลเรือนเสียชีวิต 108 คน และได้รับบาดเจ็บมากกว่า 500 คน

ในคืนวันที่ 20 - 21 สิงหาคม ค.ศ. 1968 สหภาพโซเวียตและพันธมิตรหลักในกติกาสัญญาวอร์ซออันได้แก่บัลแกเรีย ฮังการี เยอรมนีตะวันออก และโปแลนด์ รุกรานสาธารณรัฐสังคมนิยมเชโกสโลวาเกีย^[6]ในปฏิบัติการดานูบด้วยกองกำลังทหาร 500,000 นาย^[7] ทั้งนี้โรมาเนียและแอลเบเนียซึ่งเป็นรัฐสมาชิกของกติกาสัญญาวอร์ซอปฏิเสธที่จะมีส่วนร่วมในปฏิบัติการดังกล่าว ในขณะที่ฝ่ายเชโกสโลวาเกียมีผู้ได้รับบาดเจ็บ 500 คน และเสียชีวิต 108 คน^[8][9]

การรุกรานครั้งนี้ประสบความสำเร็จในท้ายที่สุด ส่งผลให้การปฏิรูปและการเปิดเสรีในเชโกสโลวาเกียหยุดชะงักลง ทั้งยังช่วยเสริมสร้างอำนาจของฝ่ายซ้ายภายในพรรคคอมมิวนิสต์แห่งเชโกสโลวาเกีย (KSČ) ให้เข้มแข็งขึ้น