เนื้อตายเหตุขาดเลือด

เนื้อตายเหตุขาดเลือด^[1] (อังกฤษ: infarction) เป็นกระบวนการตายเฉพาะส่วนของเนื้อเยื่ออันเกิดจากการขาดเลือด ซึ่งอาจเกิดจากการอุดกั้นหลอดเลือดแดงที่เลี้ยงอวัยวะนั้น ๆ เช่นจากลิ่มเลือด (blood clot) หรือคอเลสเตอรอล หรืออาจเกิดจากการถูกกดเบียดจากโครงสร้าง epitobe อื่น ๆ

โดยส่วนมากภาวะเนื้อตายเหตุขาดเลือดเกี่ยวข้องกับโรคท่อเลือดแดงและหลอดเลือดแดงแข็ง (atherosclerosis) เมื่อคราบไขมันที่เกาะตามผนังหลอดเลือดหลุดออกมา จะเกิดลิ่มเลือดในหลอดเลือด (thrombus) อุดกั้นการไหลเวียนของเลือด และอาจหลุดออกมาและไหลตามกระแสเลือดไปอุดกั้นหลอดเลือดในบริเวณอื่น ๆ เกิดเป็นสิ่งหลุดอุดหลอดเลือด (embolus) นอกจากนี้เนื้อตายเหตุขาดเลือดอาจเกี่ยวข้องกับการอุดตันของหลอดเลือดจากการกดเบียด เช่นส่วนของลำไส้ขาดเลือดเนื่องจากไส้เลื่อน (hernia) หรือไส้บิดเกลียว (volvulus)

ประเภทของเนื้อตายเหตุขาดเลือด

เนื้อตายเหตุขาดเลือดแบ่งออกได้เป็น 2 ประเภทตามปริมาณเลือดออก

• White infarction มักเกิดกับอวัยวะทึบ เช่น หัวใจ ม้าม หรือไต สิ่งอุดกั้นหลอดเลือดมักเป็นเกล็ดเลือด และอวัยวะที่เกิดภาวะนี้จะมีสีขาวหรือซีด
• Red infarction มักเกิดกับปอด การอุดกั้นมักประกอบด้วยเม็ดเลือดแดงและไฟบริน

โรคที่เกี่ยวข้อง

โรคที่เกี่ยวข้องกับเนื้อตายเหตุขาดเลือดได้แก่

• กล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือดหรืออาการหัวใจล้ม (Myocardial infarction)
• Pulmonary embolism
• โรคหลอดเลือดสมอง (Cerebrovascular accident) ร้อยละ 80 เกิดจากการขาดเลือด
• Peripheral artery occlusive disease (ซึ่งทำให้เกิดอาการรุนแรงสุดคือเนื้อตายเน่า)
• Antiphospholipid syndrome
• ภาวะพิษเหตุติดเชื้อ (Sepsis)
• Giant-cell arteritis (GCA)
• ไส้เลื่อน (Hernia)
• ไส้บิดเกลียว (Volvulus)

อ้างอิง

1. ศัพท์บัญญัติราชบัณฑิตยสถาน เก็บถาวร 2017-07-15 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. เรียกข้อมูลวันที่ 19 กพ. 2552.