แมนูเชฮร์ เอฆบอล

แมนูเชฮร์ เอฆบอล (เปอร์เซีย: منوچهر اقبال; 13 ตุลาคม ค.ศ. 1909 – 25 พฤศจิกายน ค.ศ. 1977) เป็นแพทย์ชาวอิหร่านและนักการเมืองที่นิยมเจ้า เขาเป็นนายกรัฐมนตรีอิหร่านในปี 1957 ถึง 1960

แมนูเชฮร์ เอฆบอล
นายกรัฐมนตรีอิหร่าน คนที่ 37
ดำรงตำแหน่ง 3 เมษายน 1957 – กันยายน 1960
กษัตริย์	พระเจ้าชาห์ โมฮัมหมัด เรซา ปาห์ลาวี
ก่อนหน้า	โฮเซยน์ แอลออ์
ถัดไป	แจอ์แฟร์ แชรีฟเอมอมี
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด	13 ตุลาคม ค.ศ. 1909 แคชแมร์  อิหร่าน
เสียชีวิต	25 พฤศจิกายน ค.ศ. 1977(1977-11-25) (68 ปี) เตหะราน รัฐจักรพรรดิอิหร่าน
พรรคการเมือง	พรรคชาตินิยมอิหร่าน (1957–1963) พระประชาธิปัตย์อิหร่าน (1946–1948)
คู่สมรส	แอลีซ เอฆบอล
บุตร	3 คน
ศิษย์เก่า	มหาวิทยาลัยเตหะราน

ประวัติ

เขาเกิดเมื่อปี ค.ศ. 1909^[1] เขาเข้าเรียนที่โรงเรียนแดรอลฟอนูนและสำเร็จการศึกษาจากปารีสในปี 1933^[1]

อาชีพการงานของเขา

หลังจากการสำเร็จการศึกษาของเขาในปี 1933 และเขาเข้าทำงานเป็นแพทย์ในแมชแฮด^[1] ในช่วงทศวรรษที่ 1940 เขาเป็นรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงสาธารณสุข^[1] ในปี 1950 เขาเป็นอธิการบดีมหาวิทยาลัยยแทบรีซหลังจากนั้น 5 ปีต่อมาก็คือปี 1954 เขาเป็นทูตของอิหร่านไปยังยูเกสโกจากนั้นเขาก็สอนที่มหาวิทยาลัยซอร์บอร์น ชั่วขณะหนึ่งและกลายเป็นสมาชิกสถาบันการแพทย์แห่งชาติของฝรั่งเศส ซึ่งครั้งนี้เขาก่อตั้งพรรคชาตินิยมอิหร่าน (เปอร์เซีย: حزب ملیون, อักษรโรมัน: Ḥezb-e Melliun) ในคำสั่งโดยตรงของพระเจ้าชาห์ที่ให้กำหนดระบบสองพรรคการเมืองตามแบบอเมริกา^[2] และเขาเป็นประธานพรรค^[3]

เขาดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขในคณะรัฐมนตรีของแอฮ์แมด แกวอม รัฐมนตรีว่าการกระทรวงวัฒนธรรมในคณะรัฐมนตรีของแอบโดลโฮเซย์น แฮฌีร์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงคมนาคมในคณะรัฐมนตรีของแอลี แมนซูร์ และรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทยในคณะรัฐมนตรีของโมแฮมแมด ซอเอด นอกจากนี้เขาเป็นผู้ว่าการอาเซอร์ไบจานอีกด้วย^[4]

ในเดือนเมษายน 1957 เขาเป็นนายกรัฐมนตรีอิหร่านแทนนายโฮเซยน์ แอลออ์ ^[4][5] คณะรัฐมนตรีของเขา จนถึงเดือนกันยายน 1960^[6] และเขาถูกแทนที่ด้วยแจอ์แฟร์ แชรีฟเอมอมี^[7] จนถึงก่อนเสียชีวิต เขาเป็นประธานกรรมการบริษัทน้ำมันแห่งชาติอิหร่าน^[8] เขาเป็นคนสนิดใกล้ชิดกับพระเจ้าชาห์^[9]

อ้างอิง

1. James A. Bill (1988). The Eagle and the Lion. The Tragedy of American-Iranian Relations. New Haven, CT; London: Yale University Press. p. 102. doi:10.12987/9780300159516-006. ISBN 978-0-300-04412-6. S2CID 246116954.
2. Leonard Binder (1962). Iran. Berkeley and Los Angeles, CA: University of California Press. p. 203. doi:10.1525/9780520317710. ISBN 9780520317710.
3. Helmut Richards (September 1975). "America's Shah Shahanshah's Iran". MERIP Reports (40): 12. doi:10.2307/3011479. JSTOR 3011479.
4. "Iran premier will quit". Schenectady Gazette. 2 April 1957. สืบค้นเมื่อ 9 November 2012.
5. "Iran minister resigns post". Gettysburg Times. Tehran. 3 April 1957. สืบค้นเมื่อ 9 November 2012.
6. Marvin Zonis (1971). Political Elite of Iran. Princeton, NJ: Princeton University Press. p. 129. doi:10.1515/9781400868803. ISBN 9781400868803.
7. "Iran teachers' protest Iranian premier from office". The Press Courier. 5 May 1961. สืบค้นเมื่อ 9 November 2012.
8. Mehdi Zarghamee (2011). "Mojtahedi and the Founding of the Arya-Mehr University of Technology". Iranian Studies. 44 (5): 771. doi:10.1080/00210862.2011.570485. S2CID 145012971.
9. "Centers of Power in Iran" (PDF). CIA. May 1972. สืบค้นเมื่อ 5 August 2013.