![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/ba/Song-Liao-Xixia-1111.png/640px-Song-Liao-Xixia-1111.png&w=640&q=50)
เซี่ยตะวันตก
From Wikipedia, the free encyclopedia
เซี่ยตะวันตก หรือ ซีเซี่ย (จีน: 西夏; พินอิน: Xī Xià; เวด-ไจลส์: Hsi1 Hsia4) มีชื่อทางการว่า ต้าเซี่ย (จีน: 大夏; พินอิน: Dà Xià) ซึ่งมีอีกชื่อว่า จักรวรรดิตังกุต และในภาษาตังกุตและทิเบตว่า Mi-nyak[6] เป็นชื่ออาณาจักรแห่งหนึ่งซึ่งดำรงอยู่ตั้งแต่ ค.ศ. 1038 ถึง 1227 ณ บริเวณที่ปัจจุบันเป็นเขตกานซู ชิงไห่ ซินเจียง มองโกเลียนอก มองโกเลียใน ส่านซี และหนิงเซี่ย ของสาธารณรัฐประชาชนจีน กินพื้นที่ราว 800,000 ตารางกิโลเมตร (310,000 ตารางไมล์)[7][8][9]
ต้าเซี่ย | |||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
ค.ศ. 1038–ค.ศ. 1227 | |||||||||||||||||||
![]() ที่ตั้งของเซี่ยตะวันตกใน ค.ศ. 1111 (สีเขียวทางตะวันตกเฉียงเหนือ) | |||||||||||||||||||
![]() เซี่ยตะวันตกใน ค.ศ. 1150 | |||||||||||||||||||
สถานะ | จักรวรรดิ | ||||||||||||||||||
เมืองหลวง | ซิงชิ่ง (ปัจจุบันคืออิ๋นชวัน) | ||||||||||||||||||
ภาษาทั่วไป | ตังกุต, จีน | ||||||||||||||||||
ศาสนา | หลัก: พุทธ รอง: ลัทธิเต๋า ลัทธิขงจื๊อ ศาสนาชาวบ้านจีน | ||||||||||||||||||
การปกครอง | ราชาธิปไตย | ||||||||||||||||||
จักรพรรดิ | |||||||||||||||||||
• 1038–1048 | จิงจง | ||||||||||||||||||
• 1206–1211 | เสียงจง | ||||||||||||||||||
• 1226–1227 | โม่จู | ||||||||||||||||||
ยุคประวัติศาสตร์ | สมัยหลังคลาสสิก | ||||||||||||||||||
ค.ศ. 984 | |||||||||||||||||||
• ก่อตั้งราชวงศ์โดยจักรพรรดิจิงจง | ค.ศ. 1038 | ||||||||||||||||||
• ถูกจักรวรรดิมองโกลปราบปราม | ค.ศ. 1210 | ||||||||||||||||||
• ราชวงศ์ถูกทำลายหลังก่อกบฏ | ค.ศ. 1227 | ||||||||||||||||||
พื้นที่ | |||||||||||||||||||
ประมาณ ค.ศ. 1100[1] | 1,000,000 ตารางกิโลเมตร (390,000 ตารางไมล์) | ||||||||||||||||||
ประชากร | |||||||||||||||||||
• สูงสุด | 3,000,000 คน[2][3][4] | ||||||||||||||||||
สกุลเงิน | การแลกเปลี่ยนสินค้าด้วยเหรียญทองแดงในเมือง[5] | ||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของ | จีน มองโกเลีย |
อาณาจักรเซี่ยตะวันตกถูกพวกมองโกลจากจักรวรรดิมองโกลทำลายโดยสิ้นเชิง เป็นเหตุให้บันทึกและสถาปัตยกรรมล้วนดับสูญ ฉะนั้น ประวัติศาสตร์ของอาณาจักรนี้จึงเป็นที่โต้เถียงเรื่อยมา จนกระทั่งมีการสำรวจขนานใหญ่จากฝรั่งและคนจีนเอง จึงพบว่า อาณาจักรเซี่ยตะวันตกประสบความสำเร็จอย่างใหญ่หลวงในด้านนาฏกรรม วรรณกรรม ศิลปกรรม และสถาปัตยกรรม ชนิดที่นักประวัติศาสตร์ถือกันว่า เป็นผลงานที่ "รุ่งโรจน์เรืองรอง" (shining and sparkling)[10] อนึ่ง ยังพบว่า อาณาจักรเซี่ยตะวันตกสามารถจัดระเบียบกองทัพอย่างเป็นระบบ กองทัพเซี่ยมีทั้งพลธนู พลปืน (ติดตั้งปืนใหญ่ไว้บนหลังอูฐ) พลม้า พลรถ พลโล่ และทแกล้ว (ทหารที่เก่งทั้งน้ำและบก) อาณาจักรเซี่ยตะวันตกจึงรุกรานอาณาจักรรอบข้าง เช่น จิน ซ่ง และเหลียวได้อย่างมีประสิทธิภาพ[11]