หริมันทิรสาหิบ

หริมันทิรสาหิบ, ฮรมันดิรซาฮิบ หรือ หริมนเทียรสาหิบ (คุรมุขี: ਹਰਿਮੰਦਰ ਸਾਹਿਬ; เทวนาครี: हरिमन्दिर साहिब; อักษรโรมัน: Harmandir Sahib) หรือ วิหารทอง (Golden Temple) เป็นคุรุทวาราที่สำคัญที่สุดในศาสนาซิกข์^[2][3] ตั้งอยู่ที่เมืองอมฤตสระ รัฐปัญจาบ ทางภาคเหนือของประเทศอินเดีย ชื่อของวิหารนั้นแปลว่า ที่สถิตของพระผู้เป็นเจ้า สถานที่อันเป็นที่ยกย่องว่าศักดิ์สิทธิ์สูงสุด (abode of God, exalted holy court)^[2][4] ในภาษาไทยได้มีผู้เรียกวิหารนี้อีกหลายชื่อ เช่น วิหารทองคำ, สุวรรณวิหาร เป็นต้น

หริมันทิรสาหิบ हरिमन्दिर साहिब
ภาพวิหารภายนอก
ศาสนา
ศาสนา	ศาสนาซิกข์
ที่ตั้ง
ที่ตั้ง	เมืองอมฤตสระ รัฐปัญจาบ ประเทศอินเดีย
ที่ตั้งในปัญจาบ แสดงแผนที่รัฐปัญจาบ หริมันทิรสาหิบ (ประเทศอินเดีย) แสดงแผนที่ประเทศอินเดีย
พิกัดภูมิศาสตร์	31°37′12″N 74°52′37″E
สถาปัตยกรรม
ผู้ก่อตั้ง	คุรุอรชุน
เริ่มก่อตั้ง	ค.ศ. 1589 (อาคาร) ค.ศ. 1604 (นำคัมภีร์ อาทิครันถ์ มาประดิษฐาน)[1]
เว็บไซต์
เว็บไซต์ทางการของคณะกรรมการวิหาร

วิหารนั้นสร้างขึ้นท่ามกลางสระน้ำอมฤตซึ่งสร้างโดยคุรุรามทาสในปี ค.ศ. 1577^[5][6] ต่อมา คุรุอรชุน คุรุศาสดาองค์ที่ 5 ตามความเชื่อของซิกข์ได้ทรงรับสั่งให้ซาอี มีอัน มีร์ (Sai Mian Mir) ผู้เป็นปีร์ (pir) ชาวมุสลิมแห่ง ละฮอร์ วางศิลาฤกษ์ในปี ค.ศ. 1589^[1] ต่อมาในปี ค.ศ. 1604 คุรุอรชุนได้ประดิษฐานพระมหาคัมภีร์ อาทิครันถ์ (ซึ่งต่อมาเรียกว่า พระมหาคัมถีร์คุรุครันถสาหิพ) และประทานชื่อให้กับวิหารนี้ว่า อัถ สัถ ติรัถ (Ath Sath Tirath) ซึ่งแปลโดยตรงว่าสถานที่แห่ง 68 การแสงบุญอันศักดิ์สิทธิ์ ("shrine of 68 pilgrimages")^[2][7] วิหารนั้นได้รับการสร้างใหม่อย่างต่อเนื่อง เนื่องด้วยความศักดิ์สิทธิ์และความเป็นศูนย์รวมจิตใจของชาวซิกข์ จึงถูกทำลายอย่างต่อเนื่องทั้งจากกองทัพมุสลิมของอาณาจักรในอัฟกานิสถานและจากจักรวรรดิโมกุล^[2][3][8] เช่น การบุกทำลายของพระเจ้าอะห์เมด ชาห์ ดูร์รานี (Ahmad Shah Durrani) ในปี ค.ศ. 1757 และอีกครั้งในปี ค.ศ. 1762^[2][9] มหาราชา รณชีต สิงห์ ผู้ก่อตั้งจักรวรรดิซิกข์ ได้ทรงบูรณะวิหารใหม่ครั้งใหญ่โดยประดับด้วยหินอ่อนและทองแดงในปี ค.ศ. 1809 และประดับภายนอกด้วยทองคำเปลวในปี ค.ศ. 1830 ทำให้วิหารแห่งนี้ได้รับชื่อว่าเป็น "วิหารทองคำ" นับแต่นั้นมา^[10][11][12]

ระเบียงภาพ

• 
  หริมันทิรสาหิบ
• 
  ทางเข้าหลักของวิหาร
• 
  ภาพปริทัศน์ของอาคารหลัก
• 
  ทางเหนือของประตูทางเข้า
• 
  ทางเข้าวัด
• 
  ภาพเงาสะท้อนในสระน้ำ
• 
  ธงขาลสา
• 
  ประตูทิศตะวันออก

อ้างอิง

1. Arvind-Pal Singh Mandair 2013, pp. 41–42. sfn error: no target: CITEREFArvind-Pal_Singh_Mandair2013 (help)
2. Kerr, Ian J. "Harimandar". Encyclopaedia of Sikhism. Punjabi University Patiala. สืบค้นเมื่อ 1 July 2018.
3. The Editors of Encyclopaedia Britannica 2014. sfn error: no target: CITEREFThe_Editors_of_Encyclopaedia_Britannica2014 (help)
4. Eleanor Nesbitt (2005). Sikhism: A Very Short Introduction. Oxford University Press. pp. 67–69, 150. ISBN 978-0-19-280601-7.
5. Louis E. Fenech & W. H. McLeod 2014, p. 33. sfn error: no target: CITEREFLouis_E._FenechW._H._McLeod2014 (help)
6. Pardeep Singh Arshi 1989, pp. 5–7. sfn error: no target: CITEREFPardeep_Singh_Arshi1989 (help)
7. W. Owen Cole 2004, p. 7 harvnb error: no target: CITEREFW._Owen_Cole2004 (help)
9. Pashaura Singh & Louis E. Fenech 2014, pp. 431–432. sfn error: no target: CITEREFPashaura_SinghLouis_E._Fenech2014 (help)
10. Trudy Ring, Noelle Watson & Paul Schellinger 2012, pp. 28–29. sfn error: no target: CITEREFTrudy_RingNoelle_WatsonPaul_Schellinger2012 (help)
11. Eleanor Nesbitt (2016). Sikhism: A Very Short Introduction. Oxford University Press. pp. 64–65. ISBN 978-0-19-874557-0.
12. Jean Marie Lafont (2002). Maharaja Ranjit Singh: Lord of the Five Rivers. Oxford University Press. pp. 95–96. ISBN 978-0-19-566111-8.

แหล่งข้อมูลอื่น

• หริมันทิรสาหิบ บนเว็บไซต์ชาวซิกข์แห่งประเทศไทย เก็บถาวร 2008-01-17 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน

31°37′12″N 74°52′37″E