สีไวโอเลต
From Wikipedia, the free encyclopedia
สีไวโอเลต (อังกฤษ: violet) เป็นสีของแสงอยู่ที่แถบสุดท้ายของสเปกตรัมที่มองเห็นได้ มีความยาวคลื่น 380–420 นาโนเมตร[1] สั้นกว่าสีคราม (indigo) ชื่อของสีมาจากดอกไวโอเลต[2][3] และใช้แทนชื่อสีเป็นครั้งแรกในภาษาอังกฤษเมื่อ ค.ศ. 1370[4]
ข้อมูลเบื้องต้น ไวโอเลต, สเปกตรัม ...
ไวโอเลต | |
---|---|
สเปกตรัม | |
ความยาวคลื่น | 380–435 nm |
ความถี่ | 790–690 THz |
รหัสสี | |
Hex triplet | #8000FF |
sRGBB (r, g, b) | (128, 0, 255) |
CMYKH (c, m, y, k) | (50, 100, 0, 0) |
HSV (h, s, v) | (270°, 100%, 100%) |
Source | ระบบสี RGB และ CMYK |
B: อยู่ในช่วง [0–255] (ไบต์) H: อยู่ในช่วง [0–100] (ร้อย) |
ปิด
สีไวโอเลตเป็นสีที่อยู่นอกเหนือขอบเขต (gamut) ของปริภูมิสี RGB จึงไม่สามารถผสมในจอคอมพิวเตอร์ออกมาให้ตรงได้ แต่สามารถประมาณได้ว่าอยู่ระหว่างสีน้ำเงินกับสีมาเจนตา ตัวอย่างของวัตถุที่มีสีไวโอเลตเช่น หลอดไฟแบล็กไลต์
ในความหมายที่สอง สีไวโอเลตอาจหมายถึงสีที่เกิดจากการผสมของแสงสีแดงกับแสงสีน้ำเงิน ในกรณีนี้จะให้ผลเป็นสีที่ไม่อยู่ในสเปกตรัมคือสีม่วง ซึ่งสามารถแสดงผลในจอคอมพิวเตอร์ได้