![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/27/Bay_Bridge_2022.jpg/640px-Bay_Bridge_2022.jpg&w=640&q=50)
สะพานข้ามอ่าวซานฟรานซิสโก–โอกแลนด์
กลุ่มสะพานข้ามอ่าวซานฟรานซิสโก สหรัฐอเมริกา / From Wikipedia, the free encyclopedia
สะพานข้ามอ่าวซานฟรานซิสโก–โอกแลนด์ (อังกฤษ: San Francisco–Oakland Bay Bridge) หรือที่รู้จักกันในชื่อ สะพานอ่าว (Bay Bridge) เป็นกลุ่มสะพานที่ทอดข้ามอ่าวซานฟรานซิสโก รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา เป็นส่วนหนึ่งของทางหลวงระหว่างรัฐหมายเลข 80 และเป็นเส้นทางตรงระหว่างเมืองซานฟรานซิสโกกับโอกแลนด์ มีรถยนต์วิ่งผ่านประมาณ 260,000 คันต่อวันบนสะพานสองชั้น[6][7] และเป็นหนึ่งในสะพานที่มีช่วงยาวที่สุดในสหรัฐ
สะพานข้ามอ่าว ซานฟรานซิสโก–โอกแลนด์ | |
---|---|
San Francisco–Oakland Bay Bridge | |
![]() ช่วงตะวันตกของสะพานในปี 2022 ส่วนหนึ่งของช่วงตะวันออกสามารถมองเห็นใกล้กับเกาะเยอร์บาบเวนาทางด้านซ้าย | |
พิกัด | 37°49′5″N 122°20′48″W |
เส้นทาง | ![]() |
ข้าม | อ่าวซานฟรานซิสโก |
ที่ตั้ง | ![]() |
เจ้าของ | ![]() |
ผู้ดูแล | กระทรวงคมนาคมรัฐแคลิฟอร์เนีย และสำนักงานจัดเก็บค่าผ่านทางอ่าวซานฟรานซิสโก |
รหัส |
|
ข้อมูลจำเพาะ | |
ประเภท | สะพานแขวน |
วัสดุ | เหล็กกล้า, คอนกรีต |
ความยาว | ช่วงตะวันตก: 10,304 ฟุต (3,141 เมตร) ช่วงตะวันออก: 10,176 ฟุต (3,102 เมตร) รวม: 4.46 ไมล์ (7.18 กิโลเมตร) ไม่รวมทางลาด |
ความกว้าง | ช่วงตะวันตก: 5 ช่องจราจร ความกว้างรวม 57.5 ฟุต (17.5 เมตร) ช่วงตะวันออก: 10 ช่องจราจร ความกว้างรวม 258.33 ฟุต (78.74 เมตร) |
ความสูง | ช่วงตะวันตก: 526 ฟุต (160 เมตร)[2] ช่วงตะวันออก: 525 ฟุต (160 เมตร) |
ช่วงยาวที่สุด | ช่วงตะวันตก: 2 ช่วง 2,310 ฟุต (704 เมตร) ช่วงตะวันออก: 1 ช่วง 1,400 ฟุต (430 เมตร) |
ขีดจำกัดบรรทุก | 500,000 ตัน |
เคลียร์ตอนบน | ขาเข้า: 14 ฟุต (4.3 เมตร) ขาออก: 14.67 ฟุต (4.47 เมตร) |
เคลียร์ตอนล่าง | ช่วงตะวันตก: 220 ฟุต (67 เมตร) ช่วงตะวันออก: 190 ฟุต (58 เมตร) |
ประวัติ | |
ผู้ออกแบบ | ชาลส์ เอช. เพอร์เซลส์ |
ผู้สร้าง | บริษัท อเมริกันบริดจ์ จำกัด |
วันเริ่มสร้าง | 8 กรกฎาคม ค.ศ. 1933 |
วันสร้างเสร็จ | 12 พฤศจิกายน ค.ศ. 1936 |
วันเปิด | 12 พฤศจิกายน ค.ศ. 1936; 87 ปีก่อน |
สถิติ | |
การจราจรโดยเฉลี่ย | 260,000 คัน[3][4] |
ค่าผ่าน |
|
ขึ้นเมื่อ | 13 สิงหาคม ค.ศ. 2001 |
เลขอ้างอิง | 00000525[1][5] |
ที่ตั้ง | |
![]() |
แนวคิดการสร้างสะพานเก็บค่าผ่านทางเกิดขึ้นตั้งแต่สมัยการค้นพบทองคำในแคลิฟอร์เนีย โดย "จักรพรรดิ" โจชัว นอร์ตัน เป็นผู้สนับสนุนอย่างแข็งขัน แต่การก่อสร้างจริงเริ่มขึ้นในปี ค.ศ. 1933 สะพานถูกออกแบบโดยชาลส์ เอช. เพอร์เซลล์[8][9] และสร้างโดยบริษัท American Bridge Company สะพานเปิดให้บริการในวันพฤหัสบดีที่ 12 พฤศจิกายน ค.ศ. 1936 ก่อนสะพานโกลเดนเกต 6 เดือน เดิมทีชั้นบนใช้สำหรับรถยนต์ ส่วนชั้นล่างใช้สำหรับรถบรรทุก รถยนต์ รถบัส และรถไฟชานเมือง แต่หลังจากที่บริษัท Key System ยกเลิกบริการรถไฟในวันที่ 20 เมษายน ค.ศ. 1958 ชั้นล่างจึงถูกเปลี่ยนเป็นทางรถยนต์ทั้งหมดเช่นกัน ในวันที่ 12 ตุลาคม ค.ศ. 1963 การจราจรได้รับการปรับเปลี่ยนเป็นการจราจรทางเดียวบนแต่ละชั้น โดยชั้นบนมุ่งหน้าไปทางตะวันตก และชั้นล่างมุ่งหน้าไปทางตะวันออก โดยอนุญาตให้รถบรรทุกและรถบัสใช้ชั้นบนได้ด้วย[10]
ในปี ค.ศ. 1986 สะพานแห่งนี้ได้รับการอุทิศอย่างไม่เป็นทางการให้กับเจมส์ รอล์ฟ อดีตผู้ว่าการรัฐแคลิฟอร์เนีย[11]
สะพานมีสองส่วนที่มีความยาวใกล้เคียงกัน ส่วนตะวันตกที่เก่ากว่านั้นมีชื่ออย่างเป็นทางการว่าสะพานวิลลี แอล. บราวน์ จูเนียร์ (ตามชื่อนายกเทศมนตรีซานฟรานซิสโก และอดีตประธานสภาผู้แทนราษฎรรัฐแคลิฟอร์เนีย วิลลี แอล. บราวน์ จูเนียร์) เชื่อมระหว่างใจกลางเมืองซานฟรานซิสโกกับเกาะเยอร์บาบเวนาและส่วนตะวันออกใหม่เชื่อมระหว่างเกาะกับเมืองโอกแลนด์ ส่วนตะวันตกเป็นสะพานแขวนสองชั้น โดยการจราจรขาไปจะอยู่ชั้นบนและขากลับอยู่ชั้นล่าง ช่วงที่ยาวที่สุดของส่วนตะวันออกเดิมนั้นเป็นสะพานโครงเหล็กแบบคานยื่น
แผ่นดินไหวโลมาพรีเอตาในปี ค.ศ. 1989 ทำให้ส่วนบนของสะพานด้านตะวันตกพังลงมาทับชั้นล่าง สะพานจึงปิดการจราจรหนึ่งเดือน หลังจากนั้นได้มีการก่อสร้างส่วนตะวันตกใหม่เป็นถนนยกระดับเชื่อมต่อกับสะพานแขวนแบบสมอตนเอง เริ่มก่อสร้างในปี ค.ศ. 2002 และเปิดใช้ในวันที่ 2 กันยายน ค.ศ. 2013 ด้วยงบประมาณกว่า 6.5 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ ซึ่งสูงกว่าประมาณการเดิมที่ 250 ล้านดอลลาร์สหรัฐสำหรับการเสริมความแข็งแรงให้กับสะพานเดิมมาก[12][13] สะพานด้านตะวันตกใหม่นี้เป็นสะพานชั้นเดียวสำหรับรถยนต์ที่วิ่งทั้งขาไปและกลับ และสะพานด้านตะวันตกเดิมถูกทุบทำลายเสร็จสิ้นในวันที่ 8 กันยายน ค.ศ. 2018[14]