ธรรมนูญเวสต์มินสเตอร์ (ค.ศ. 1931)
From Wikipedia, the free encyclopedia
ธรรมนูญแห่งเวสต์มินสเตอร์ ค.ศ. 1931 (อังกฤษ: Statute of Westminster, 1931)[lower-alpha 1] เป็นพระราชบัญญัติแห่งสหราชอาณาจักรที่กำหนดหลักการเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างราชอาณาจักรเครือจักรภพกับพระมหากษัตริย์ (The Crown)[1]
พระราชบัญญัติ | |
ชื่อเต็ม | พระราชบัญญัติเพื่อมีผลบังคับใช้มติที่ผ่านการรับรองในการประชุมจักรวรรดิใน ค.ศ. 1926 และ ค.ศ. 1930 |
---|---|
อ้างอิง | 1931 บท 4 |
เสนอโดย | เจมส์ เฮนรี โธมัส (รัฐมนตรีว่าการอาณานิคม) |
เขตอำนาจ | สหราชอาณาจักร ออสเตรเลีย แคนาดา เสรีรัฐไอริช นิวฟันด์แลนด์ นิวซีแลนด์ แอฟริกาใต้ |
วาระ | |
ได้รับพระบรมราชานุญาต | 11 ธันวาคม ค.ศ. 1931 |
สถานะ: มีการแก้ไขเพิ่มเติม | |
เนื้อความของกฎหมายตามที่ตราขึ้นในครั้งแรก | |
เนื้อความที่ปรับปรุงตามการแก้ไขเพิ่มเติม |
ผ่านเมื่อวันที่ 11 ธันวาคม ค.ศ. 1931 โดยผลของธรรมนูญ[2]ทำให้ประเทศในเครือจักรภพทั้งหลายในจักรวรรดิอังกฤษที่มีความสามารถในการปกครองตนเองระดับหนึ่งสามารถมีเอกราชทางนิติบัญญัติได้อย่างสมบูรณ์จากสหราชอาณาจักร และยังมีผลบังคับให้ประเทศเหล่านี้ต้องได้รับการรับรองของกันและกันในประเด็นของการเปลี่ยนแปลงพระอิสริยยศแห่งพระมหากษัตริย์และการสืบราชสันตติวงศ์ โดยธรรมนูญนี้สามารถมีผลบังคับใช้ได้ทันทีหรือภายหลังการให้สัตยาบัน จึงทำให้หลักการด้านความเท่าเทียมกันและการยอมรับต่อพระมหากษัตริย์แห่งสหราชอาณาจักรตามที่กล่าวไว้ในคำประกาศบัลโฟร์ ค.ศ. 1926 ที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นนั้นชอบด้วยกฎหมาย
ธรรมนูญนี้ได้ถอดถอนอำนาจแทบทั้งหมดของรัฐสภาสหราชอาณาจักรในการตรากฎหมายสำหรับประเทศในเครือจักรภพ ซึ่งมีผลทำให้ประเทศเหล่านี้มีเอกราชเป็นของตนเองโดยปริยาย ซึ่งถือเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญในการเปลี่ยนผ่านจากความเป็นประเทศในเครือจักรภพไปสู่รัฐเอกราชโดยสมบูรณ์