ที่ลุ่มชื้นแฉะ
From Wikipedia, the free encyclopedia
ที่ลุ่มชื้นแฉะ (อังกฤษ: marsh) เป็นพื้นที่ชุ่มน้ำที่เปิดโล่งมีไม้ล้มลุกขึ้นปกคลุมอยู่มากกว่าไม้ต้น[1][2] มีน้ำท่วมขังอยู่ตลอดหรือมีน้ำท่วมขังตามฤดูกาล มีความลึกไม่มาก[3] มักพบที่ลุ่มชนิดนี้บริเวณริมทะเลสาบและลำธารต่าง ๆ โดยเป็นพื้นที่รอยต่อระหว่างระบบนิเวศน้ำและบก ที่ลุ่มชื้นแฉะโดยทั่วไปมักมีพืชตระกูลหญ้า ขนาก หรือกกขึ้นปกคลุม[4] หากมีพืชไม้เนื้อแข็งมักเป็นไม้พุ่มเตี้ย ลักษณะพืชพรรณเช่นนี้เป็นตัวจำแนกที่ลุ่มชื้นแฉะให้แตกต่างจากพื้นที่ชุ่มน้ำชนิดอื่น ๆ เช่น ที่ลุ่มน้ำขัง (มาบ) ซึ่งมีไม้ต้นขนาดกลางและใหญ่ขึ้นปกคลุม หรือไมร์ซึ่งมีการทับถมสะสมของซากพืชและมีสภาพเป็นกรด[5] เป็นต้น