![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/32/ZhongNiShi.jpg/640px-ZhongNiShi.jpg&w=640&q=50)
กู่ฉิน
From Wikipedia, the free encyclopedia
กู่ฉิน (จีน: 古琴; [kùtɕʰǐn] ( ฟังเสียง) ) เป็นเครื่องดนตรีจีนมีเจ็ดสายที่เล่นด้วยการดีด มีการเล่นกันมาตั้งแต่สมัยโบราณ และเป็นนิยมเล่นในหมู่นักวิชาการและขุนนางบัณฑิตในฐานะเครื่องดนตรีที่มีความละเอียดประณีตอย่างยิ่ง ดังที่เน้นไว้ในคำกล่าวที่ว่า "บุรุษพึงไม่แยกจากฉินและเซ่อโดยไม่มีเหตุอันควร"[1] รวมถึงมีความเกี่ยวข้องกับขงจื๊อนักปรัชญาชาวจีนโบราณอีกด้วย บางครั้งชาวจีนเรียกกู่ฉินว่าเป็น "บิดาแห่งดนตรีจีน" หรือ "เครื่องดนตรีของนักปราชญ์" ระวังสับสนกู่ฉินกับกู่เจิงซึ่งเป็นเครื่องดนตรีชนิดเครื่องสายขนาดยาวของจีนอีกชนิดหนึ่งที่ไม่มีเฟรตเช่นกัน แต่มีหย่องที่เคลื่อนย้ายได้ใต้สายแต่ละสาย
![]() | |
เครื่องสาย | |
---|---|
ชื่ออื่น | ฉิน, ชีเสียนฉิน |
ประเภท | เครื่องสาย |
Hornbostel–Sachs classification | 312.22 (heterochord half-tube zither) |
คิดค้นเมื่อ | ศตวรรษ 1 ก่อนคริสตกาลหรีอก่อนหน้านั้น |
ความดัง | เบา |
เครื่องดนตรีที่เกี่ยวข้อง | |
อิจิเง็งกิง, คอมุนโก |
กู่ฉิน | |||||||||||||||||||||||||||
ภาษาจีน | 古琴 | ||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
ความหมายตามตัวอักษร | ฉิน (เครื่องดนตรีชนิดหนึ่ง) โบราณ | ||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
ในยุคโบราณ กู่ฉินมีคำเรียกง่ายๆ ว่า "ฉิน" (琴)[2] แต่เมื่อถึงศตวรรษที่ 20 คำนี้ก็ได้นำไปใช้เรียกครื่องดนตรีอื่น ๆ จำนวนมาก เช่น หยางฉิน คือขิมที่เล่นด้วยการตี, หูฉิน เป็นตระกูลเครื่องสายที่เล่นโดยการสี รวมไปถึงเปียโนของตะวันออกที่เรียกในภาษาจีนว่า กางฉิน (钢琴) และไวโอลินที่เรียกว่าเสี่ยวถีฉิน (小提琴) เป็นตัวอย่างของการใช้คำนี้ คำนำหน้า " กู่- " (古; มีความหมายว่า "โบราณ") ถูกเพิ่มเข้ามาในภายหลังเพื่อให้มีความหมายชัดเจนขึ้น เครื่องดนตรีชนิดนี้จึงถูกเรียกว่า " กู่ฉิน " ในปัจจุบัน นอกจากนี้มีคำเรียกว่า ชีเสียนฉิน (七絃琴; มีความหมายว่า "ฉินเจ็ดสาย")
มีบทเพลงกู่ฉินที่หลงเหลือจากยุคโบราณและยุคราชวงศ์ที่เป็นที่รู้จักมากกว่า 3,360 เพลง เมื่อวันที่ 7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2546 องค์การเพื่อการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ (ยูเนสโก) ประกาศให้กู่ฉินของจีนได้รับเลือกให้เป็นมรดกทางวัฒนธรรมของโลกที่จับต้องไม่ได้ ในปี พ.ศ. 2549 กู่ฉินได้รับเลือกให้อยู่ในรายชื่อมรดกทางวัฒนธรรมที่ไม่ใช่วัตถุแห่งชาติของจีน ในปี พ.ศ. 2553 กู่ฉินยุคราชวงศ์ซ่ง ถูกขายไปในราคา 22 ล้านเหรียญสหรัฐ ทำให้เป็นเครื่องดนตรีที่แพงที่สุดเท่าที่เคยมีการขายมา[3]