From Wikipedia, the free encyclopedia
Muzikoterapija jedna je naučnih disciplina psihijatrije, zasnovana na primeni psihoterapijskih tehnika u svrhu lečenja. Zasnovana je na skupu metoda u kojima zvuk, koji proizvodi muzika, služe kao osnovno sredstvo uspostavljanja komunikacije sa pacijentom, i kod njega ostvaruju duševno blagostanje i oslobađaju ga psihičkih tegoba.
Osnovna pretpostavka od koje se polazi kada se govori o primeni muzikoterapije je ta da muzika ima direktan uticaj na ljudski um, raspoloženje, karakter i zdravlje,[1] Zato je zauzet naučni stav; da savremenu praksu muzikoterapije treba zasnovati na premisama: sve osobe su iskonski muzikalne, muzikalnost je ukorienjena u našem mozgu i da na muzikalnost ne utiču teške neurološke povrede i oštećenja.[2]
U praksi nije definisana univerzalna terapijska muzika, već se njen odabir vrši u zavisnosti od terapijskog cilja ili faze terapije. Kako je dokazano da je muzika sredstvo koje služi u komunikaciji među živim bićima, glavna suština muzikoterapije leži u odnosu muzikoterapeut-pacijent, jeri nosi potencijal za uspešno izazivanje terapijske promene i time efekata lečenja.[3]
Prvi oblici muzike datiraju iz doba kada verbalna komunikacija nije bila razvijena i kada su upravo zvuci i melodije predstavljali osnovni vid komunikacije među ljudima. Kroz istoriju muzika je prošla razvojni put od uproštenog vokalnog izražavanja primitivnog čoveka do konstrukcije i primene prvih muzičkih instrumenata za proizvode zvuka, koji čovek nije bio u stanju da proizvede sopstvenim glasom.
Paralelno sa razvojem muzike razvijala se i njena isceliteljska moć i široka mogućnost primene muzike u narodnoj medicini, počev od paganskih običaja, rituala, folklora do masmedija, koncernih hala do sopstvenog doma. Muzika se vekovima koristi kao lekovito sredstvo;[4][5][6][7][8]
Tek mnogo vekova kasnije nastaje muzikoterapija, kao naučna disciplina, koja se u svetu razvija tek sredinom 20 veka. Tako je vremenom nastala savremena muzikoterapija kao multidisciplinarna oblast, koja uključuje etnomuzikologiju, estetiku i psihologiju muzike. Njeni pristupi, metode i konkretni postupci postepemno se sve više međusobno razlikuju i usmeravaju prema naučnim koncepcijama iz kojih su proizišli (psihodinamička teorija, psihoanaliza, biheviorizam i drugi).
U Srbiji stručni početak primena muzike u medicini pripada dr Petru Stankoviću („Božanstvena medicina“ (1945); tehnika- muzikalna psihoterapija), dok se začetnikom muzikoterapije kod nas smatra dr Ranka Radulović, jedan od osnivač Udruženja muzikoterapeuta Srbije. Doktorka Radulović je postala poznata u svetu po dve nove, tehnike:
Suštinu muzike i njene namena najbolje opisuje jedna stara kineska poslovica koja kaže:
Muzika izvire iz srca ljudskog bića. Kada se rađaju emocije, one se izražavaju pomoću zvukova, a kada se rode zvukovi, oni daju život muzici“'
. Upravo na ovom saznanju i na toj refleksiji emocija, sećanja i mentalnih slika koja bude iskustva na temelju muzičkih nadražaja nastaje muzikoterapija, i njena namena da deluje kao moćan katalizator u stimulaciji uspomena,[9], i uticajni činilac na emocije i autonomni nervni sistem. Treće bitno delovanje muzike je da je ona o sredstvo komunikacije, koje je od velikog značenja za osobe koje su izgubile sposobnost verbalnog izražavanja jer prelazi dominantne verbalne aspekte funkcionisanja mozga. Naime kada se zadržava deo sebe koji se verbalno ne može izraziti, potrebna je neka vrsta ekspresije, a upravo umetnost muzike može biti to sredstvo.[10]
|
U muzici kaa i u svim ostalim oblastima umetnost leži moćna ali uglavnom neiskorišćena sila za lečenje. Umetnost i nauka su dve strane istog novčića, što čini naš zajednički život humanijim. Naša sposobnost da živimo humanije ispunjeni zdravim životom zavisi od spajanja ove dve sile u jedinstvenu silu, koja nas tako udružena kroz želju da prepoznamo same sebe, svoje bližnje, u umeničkom delu povezuje i pomaže nam da se međusobno bolje razumemo. |
U tom smislu muzika koja direktno deluje na ljudski autonomni nervni sistem, koristi se u muzikoterapiji kao sredstvo za dovođenje u sklad različitih autonomnih telesnih reakcija, za koje nije neophodno razumevanje muzike i inteligencija, jer ona na telesnom nivou na isti način dopire do teško mentalno retardiranog bolesnika kao i do visoko obrazovanog pojedinca.[9]
Polazeći od navedenog namena muzikoterapija je da se upotrebljava u:
Od svih darova koje muzička ilikovna umetnost pruža, jedan od najvrijednijih je osećaj transcedencije ili povezanosti s nečim većim od nas samih, a ta povezanost od velikog je značenja za osobe koje boluju od Alzheimerove bolesti i drugih oblika demencije gde je korisnikov odnos sa drugim osobama, sopstvenim umom pa čak i sopstvenim identitetom iz dana u dan izložen sve većem propadanju.[11][12]
.
Neka od najčešćih područja primene muzikoterapije su u psihijatriji, penologiji, u radu s decom i mladima, ali i u području gerijatrije. U kontekstu prisutnog fenomena „starenja stanovništva“ i povećanja broja obolelih od Alzheimerove bolesti, utvrđeno je da art terapija, a posebno muzikoterapija, u rastućim oblicima brige o osobama s demencijom ima veliko značenje i za njihove staratelje.
Glavne indikacije muzikoterapije su usmerena na promociji pozitivnih psihosocijalnih, bihevioralnih i emocionalnih promena u čemu ona služi kao sredstvo ublažavanja simptoma zdravstvenih poteškoća. U tom smislu mogućnosti primene muzikoterapije nalaze svoje mesto u oblasti:
Danas postoje dve oblasti muzikoterapije: aktivna i receptivna muzikoterapija.
U aktivnoj muzikoterapiji terapeut i pacijent pomoću glasa ili instrumenta postižu komunikaciju. Metoda se primenjuje se sa pojedincem ili grupom sa kojima je verbalni vid komunikacije otežan ili onemogućen
U receptivnom obliku muzikoterapije pacijent (grupa) sluša odabranu muziku i pomoću testiranog muzičkog izbora postiže željeni psihološki, terapijski efekat
Uz muziku integrativna terapija koristi i mogućnosti drugih vrsta umetnosti: slikarstvo i muziku, muziku i igre na otvorenom, pantomimu i muziku, plastičnu dramatizaciju muzike, stvarajući pesme, crteže, priče nakon slušanja muzike i druge kreativne oblike umetnosti. Tehnike u okviru integrativne muzikoterapije obično se biraju i dividualno.
.jpg)
| Текст наслова | Текст наслова |
|---|---|
| Analitičko slušanje muzike (metod vođenih fantazija) | Primenjuje se samostalno ili u grupi, tako što pacijent, sluša muziku u dva navrata.
Tokom prvog slušanja izvlači se problem i pacijent tokom seanse zamišlja situaciju o kojoj govori ta muzika. Tokom drugog slušanja sa pacijentom se razgovara o fantaziji koja pomaže da se dođe do rešenja. Budući da slušanje muzike aktivira desnu hemisferu, a analiza levu, Analitičkim slušanjem muzike ona aktivira desnu hemisferu, a analizira levu. Tim procesom ona zapravo odmrzava traumatska polja i vrača energija telu, ponovo uspostavljajući ravnotežu između moždanih hemisfera, koje su u slučaju traume bile u disbalansu, zbog jakog uticaja afekta na kognitivno funkcionisanje ugroženoslučajom psihičkom traumeom Primenjuje se kod dece i odraslih u lečenju psihijatrijskih i psihosomatskih poremećaja, a kod zdravih osoba u cilju povećanja introspektivnosti, asocijativnosti, adaptivnih kapaciteta i efikasnosti, u podsticanju duhovnog razvoja i prevenciji bolesti. |
| Art muzikoterapija | Primenjuje se kod osoba sa težim psihičkim poremećajima. Umesto da se razgovara, fantazija se predstavlja kroz muziciranje, crtanje, pisanje. |
| Integrativna muzikoterapija | Primenjuje se u svim kategorijama urođenih i stečenih hendikepa kod dece i odraslih, kao i kod psihosomatskih oboljenja.
Terapijski ciljevi su usmereni ka razvoju socijalnih veština, odnosno, ka kontroli agresije, razvoju inicijative i osećanja kolektivizma i kohezivnosti sa grupom, razvoju kapaciteta za rešavanje konkretnih i aktuelnih problema. Osim u zdravstvenim ustanovama, ova metoda je laka za primenu u predškolskim i školskim ustanovama, kao i u ustanovama socijalnog staranja. Kod pojedinaca sa demencijom, metoda se pokazala jako delotvornom jer ovim pacijentima omogućava da ponovo postanu „živi” jer im muzika dozvoljava da se ponovo povežu sa drugima, kao i sa sobom.[14][15] |
| Metod muzičkog izbora | Pacijent je taj koji vrši odabir muzike koju želi da sluša tokom seanse, a zatim se o njoj razgovara individualno ili u grupi.
Metod je pokazao veliku efikasnost u radu sa velikim grupama, kao i sa adolescentima. |
| Metod pisanja pesama | Primenjuje se u radu sa decom u cilju savladavanja straha od dijagnostičkih ili terapijskih procedura, kao i kod dece koja su u bolnici.
Muzikoterapeut pomaže detetu da strah pretoči u reči, a reči u stihove. Pasma se zapisuje, zatim se doda melodija, to snimi na nosač zvuka i na taj način pesma dobija ulogu prelaznog objekta, umesto voljene igračke. Kada dete ide na snimanja i ispitivanja, nosi pesmu sa sobom i oseća se sigurno. |
Lečenje muzikom započinje inicijalnom muzikoterapijskim intervjuom sa pacijentom, kako bi se prethodno utvrdio njegov problem, i nakon toga odredili terapijski ciljevi. Nakon toga terapeut bira potencijalno najefikasniju tehniku.
Izbor muzike za terapiju zasniva se na teoriji zvučnog identiteta, odnosno saznanja da svaka osoba ima svoj zvučni identitet, koji je stekao tokom prenatalnog razvoja, a koji se po rođenju oblikuje pod uticajima okruženja, grupe, kulture.
Dužnost terapeuta nije samo da vrši izbor muzike, već muzikoterapeut koji primenjuje muzikoterapijski metod u okviru slušanja muzike, mora da:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
