Honorije II

Honorije II., rođen kao Lamberto Scannabecchi (? - 13. februar 1130), bio je 163 papa, čiji je pontifikat od 21. decembra 1124. do 13. februara 1130. godine. Njegov pontifikat, iako započet u dramatičnim okolnostima, bio je obilježen relativnom stabilnošću.

Honorije II. Honorius Secundus
Pravo ime	Lamberto Scannabecchi
Papinstvo počelo	21. decembar 1124.
Papinstvo završilo	13. februar 1130.
Prethodnik	Kalist II.
Nasljednik	Inocent II.
Rođen	9. februar 1060. Casalfiumanese, Papinska Država
Umro	13. februar 1130. Rim, Papinska Država
Ostali pape imena Honorije

Biografija

Lamberto Scannabecchi se rodio u skromnoj porodici iz mjesta Fiagnano u današnjoj općini Casalfiumanese kraj Imole. Nakon što se zaredio, postao je arhiđakon Bologne, gdje je privukao pažnju pape Urbana II. Oko godine 1099. je imenovan kardinalom-svećenikom Crkve Santa Prasede, a papa Paskal II ga je 1117. imenovao kardinalom-biskupom Ostije. Kada je papa Gelazije II otišao u egzil, Lamberto Scannabecchi ga je pratio u Francusku te bio uz njegovu samrtnu postelju u Opatiji Cluny.

Nakon što je u Clunyju za papu izabran Kalist II, Lamberto je postao jedan od njegovih najbližih suradnika. Papa mu je povjeravao diplomatske zadatke, prije svega vezane uz nastojanje da se nakon nepuna pola vijeka okonča borba za investituru. U tome je pokazao veliku energiju, te je velikim dijelom zahvaljujući njemu godine 1122. sklopljen Wormski konkordat kojim je spor okončan, a Crkva stekla hegemoniju nad svjetovnim vladarima tadašnje Evrope.

Krajem 1124. je Kalist umro, i tokom izbora je izbio sukob između dvije frakcije kardinala - stare, koju su činili uglavnom italijanski kardinali i podržavala rimska porodica Pierleoni; i nove, sastavljene uglavnom od Francuza i sjevernjaka, koje je vodio kardinal Aymeric a podržavala rimska porodica Frangipani. Iako je 16. decembra izabran Pierleonijevima skloni Celestin II, gotovo odmah je zbačen, a Lamberto pet dana kasnije postao papa uzevši ime Honorije II.

Sljedeće godine je umro rimsko-njemački car Heinrich V, a nakon čega su njemački plemići za novog kralja izabrali saksonskog vojvodu Lothara, tradicionalnog papinskog saveznika, koga je Kalist - kao prvi papa u historiji - službeno potvrdio kao novog rimsko-njemačkog cara. S obzirom da su odredbe Wormskog konkordata bile osigurane, Honorije se mogao okrenuti unutrašnjim problemima Crkve, odnosno nametanju papskog autoriteta monaškim redovima. Na meti su mu se našli benediktinci, pogotovo oni iz Montecassina i Clunyja, s čijim je opatima Oderisiom de Sangrom i Ponsom od Melgueila došao u sukob. Umjesto benediktinaca je počeo preferirati nove redove kao što su augustinci i cisterciti, a 1128. je potvrdio Templarski red.

Na vanjskopolitičkom planu je Honorijev savez sa rimsko-njemačkim carevima na sjeveru značio kraj tradicionalnog saveza papa sa Normanima na jugu. Nakon što je 1127. bez djece umro vojvoda Guillaume II od Apulije, to je kao priliku iskoristio njegov rođak Roger II od Sicilije da zauzme značajne dijelove Južne Italije. Honorije je bez uspjeha pokušao Guillaumeove posjede pripojiti Papinskoj državi, te je sa Rogerom došao u otvoreni sukob pa čak i propovijedao križarski rat protiv normanskog vođe. Međutim, nakon što se papska vojska srela sa Rogerovom, razbježala se prije same bitke, pa je Honorije bio prisiljen prihvatiti Rogerovo preuzimanje spornih teritorija.

Godine 1129. se Honorije teško razbolio. Njegovo slabo zdravlje je još za života dovelo do borbi za vlast između Frangipanija i Pierleonija, koji će nakon njegove smrti eskalirati u višegodišnju papsku šizmu između Inocenta II i Anakleta Ii, u koju će biti upetljani mnogi feudalni vladari i magnati Evrope.