![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/60/Sri_Chand%252C_son_of_Guru_Nanak%252C_seated_reading_scriptures_to_devotees_in_a_forest_hermitage.jpg/640px-Sri_Chand%252C_son_of_Guru_Nanak%252C_seated_reading_scriptures_to_devotees_in_a_forest_hermitage.jpg&w=640&q=50)
بابا سريچند
From Wikipedia, the free encyclopedia
بابا سريچند- ، سکن جي گروءَ ، گرونانڪ جو فرزند هو . پاڻ صوبي پنجاب جي شهر تلونڊي ( موجوده نانڪاڻه صاحب ) پاڪستان ۾ 1696ع ۾ ڄائو . سِکن جي روايت موجب هن جي شڪل پکيه نومي تِٿ تي شڪر وار يعني جمعي جي ڏينهن پنجين گهڙيءَ چڙهڻ تي بڊي جي مهيني ۾ نروار ٿي ۽ ڄمڻ وقت پاڻ شنڪر ڀڳوان جي روپ ۾ هو . سندس طبيعت فقيري هئي . سريچند ڪجهه عرصو ڪرتار پور ۾ رهي ، پوءِ نانڪاڻه صاحب کان ٿيندو سنڌ ۾ آيو ۽ -ٺٽي- شهر کان ٻه ميل -اوڀر- طرف سنڌو درياهه جي ڪپ تي آستانو ٺاهي ويٺو . اهو ترخانن جي مرزا باقيءَ جو دور هو . هندو جاتي لڪي لڪي ساڻس ملڻ لڳي ته هن هندن تي -ان- وقت ٿيندڙ زيادتين تي ڏک جو اظهار ڪيو ۽ پرارٿنا ڪئي . جڏهن مرزا باقيءَ کي خبر پئي ته هن چيو ، ’هي شخص چريو آهي ، ڇڏي ڏيوس ‘ . مرزا باقيءَ جي انهيءَ ڳالهه ٻڌڻ تي درويش مرڪيو ۽ چيائين ، اهو پاڻ چريو آهي . -ترت- مرزا باقي پنهنجو ذهني توازن وڃائي ويٺو ۽ خودڪشي ڪيائين . پوءِ مرزا -جاني- بيگ -بابا سريچند- سان ٺاهه ڪيو ۽ هندن سان به سٺي هلت هليو . اها خبر ڪا نه ٿي پوي ته بابا هتي ڪيترو عرصو رهيو . هن وقت هندو سندس آستان تي پوڄا -پاٺ- لاءِ ڪافي تعداد ۾ گڏ ٿيندا آهن.[1]
![بابا سريچند عقيدتمندن اڳيان مذھبي ڪتاب پڙھندي](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/60/Sri_Chand%2C_son_of_Guru_Nanak%2C_seated_reading_scriptures_to_devotees_in_a_forest_hermitage.jpg/640px-Sri_Chand%2C_son_of_Guru_Nanak%2C_seated_reading_scriptures_to_devotees_in_a_forest_hermitage.jpg)