Латиньскый язык

Лати́ньскый язы́к, тыж лати́на (лат. lingua latina) — є мертвый індоевропскый язык. Выник латинчіны мож локалізовати до околицї Рима приближно в добі перед 7. сторочом п.н.е. Пізнїше ся хоснованя латинчіны росшырило до векшыны днешнёй Італії. З теріторіалнов експанзіов римской рішы ся латиньскый язык шырив до вшыткык римскых провінцій. Поступом часу ся говорова латинчіна на тых теріторіях вывинула в днешнї романьскы языкы, т.є. французчіну, таліянчіну, шпанєлчіну, портуґалчіну, румунчіну і дакотры далшы. Латинчіна але силно овпливнила (через французчіну) наприклад анґлічтіну.

Латинь
лат. Lingua Latina
Высловность	[laˈtiːna]
Говорить ся ним в	Roman Republic, Roman Empire, Medieval Europe, Armenian Kingdom of Cilicia (as lingua franca), Ватікан
Цалково говорцїв	—
Языкова родина	Індоевропска Італьска Латино-фаліска Латинь
Офіціалный статус
Урядный язык в	Ватікан
Реґулованый	Anciently, Roman schools of grammar and rhetoric. [1] In contemporary time, Opus Fundatum Latinitas.[2]
Языковы коды
ISO 639-1	la
ISO 639-2	lat
ISO 639-3	lat
Найвекшый россяг Рімской рішы, найвекшый россяг де ся латиньскы говорило.
Вікіпедія

Референції

1. Schools. Britannica (1911 ed.).
2. Opus Fundatum Latinitas is an organ of the Roman Catholic Church, and regulates Latin with respect to its status as official language of the Holy See and for use by Catholic clergy.

Тота статя є затля „Стыржень“. Поможте Вікіпедії так, же єй доповните і росшырите.