religijne określenie zjawiska lub zdarzenia, którego nie da się racjonalnie wyjaśnić przez odwołanie do przyczyn naturalnych Z Wikiquote, wolnego zbiornika cytatów
Cud – określenie zjawiska lub zdarzenia, którego nie da się racjonalnie wyjaśnić przez odwołanie do przyczyn naturalnych, które uważane bywa za sprzeczne z prawami natury oraz za wyraz ingerencji Boga lub sił nadprzyrodzonych.
Jeśli zgodzimy się ze starożytnymi, że Jezus dokonał wszystkich przypisywanych mu cudów, musimy uznać, że był boskim mężem (lub czarownikiem). Tyle tylko, że jeśli na to przystaniemy, to chcąc być konsekwentni, musimy uznać, że cudów dokonywali również Apoloniusz z Tiany, cesarz Wespazjan i Chanina ben Dosa. Rzeczy podobne należy traktować podobnie.
Autor: Bart D. Ehrman, Nowy Testament. Historyczne wprowadzenie do literatury wczesnochrześcijańskiej, tłum. Sergiusz Tokariew, Wydawnictwo CiS, Warszawa 2014, ISBN 9788361710127, s. 329.
Należy wyraźnie przypomnieć o naturalności cudów, w tym znaczeniu, że wszystkie one nie są naruszeniem czy zmianą podstaw istnienia świata, zawartych w nim przy stworzeniu, ale ich objawieniem i zastosowaniem. One są nadnaturalne tylko z powodu szczególnego sposobu ich urzeczywistnienia, poprzez bezpośrednie zastosowanie przyczynowości duchowej, ale nie w znaczeniu zawartości i dokonywania się.
Autor: Siergiej Bułgakow, Cuda Ewangelii, przeł. Tomasz P. Terlikowski, Fronda, Apostolicum, Warszawa 2007, s. 95.
Nie cuda bowiem skłaniają realistę do wiary. Prawdziwy realista, który nie wierzy, zawsze znajdzie w sobie moc i zdolność przeczenia cudom i choćby nawet stanął przed niewątpliwym faktem, raczej nie dałby wiary własnym zmysłom, niżby miał uznać możliwość cudu.
To, w co człowiek może wierzyć, zależy od wyznawanej przez niego filozofii, a nie od godziny czy epoki. Jeśli człowiek wierzy w niezmienne prawa natury, to nie może wierzyć w żaden cud, kiedykolwiek miałby się on zdarzyć, jeśli zaś wierzy w to, że prawo jest przejawem woli, może dać wiarę każdemu cudowi.
Autor: Gilbert Keith Chesterton, Ortodoksja. Romanca o wierze, Biblioteka Frondy, Gdańsk-Warszawa, s. 81.
Wielu kupowało i sprzedawało omamy i fałszywe cuda, oszukując głupią tłuszczę.