wiernie

wiernie (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈvʲjɛrʲɲɛ], AS: [vʹi ̯erʹńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• -ni…• i → j  ​^?/i

znaczenia:

przysłówek

(1.1) w sposób wierny, oddany, lojalny

(1.2) w sposób wierny, dokładny

odmiana:

przykłady:

(1.1) Ludzie pyskowali na dziedzica. Żeby Niemców słać na człowieka, który służył wiernie!^[1]

(1.2) Plan ten obfituje w szczegóły obyczajowe wiernie, choć satyrycznie przedstawiające dążenia chłopomańskiej inteligencji polskiej do połączenia się z ludem dla celów narodowych^[2].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. wierny

rzecz. Wiara ż, wierność

czas. wierzyć

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) faithfully; (1.2) accurately
• francuski: (1.1) fidèlement; (1.2) minutieusement, exactement, au juste, justement, précisément, fidèlement
• hiszpański: (1.1) fielmente; (1.2) fielmente
• nowogrecki: (1.1) πιστά; (1.2) πιστά, ακριβώς
• wilamowski: (1.1) trȧj; (1.2) trȧj

źródła:

1. Teresa Bojarska, Świtanie, przemijanie, 1996, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
2. Zofia Mitosek (red.), Mimesis w literaturze, kulturze i sztuce, 1992, Narodowy Korpus Języka Polskiego.