wąsacz

wąsacz (język polski)

wąsacz (2.1) niebieski

wymowa:

IPA: [ˈvɔ̃w̃sat͡ʃ], AS: [võũ̯sač], zjawiska fonetyczne: nazal.• asynch. ą 

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) mężczyzna, który nosi bujne wąsy

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wąsacz	wąsacze
dopełniacz	wąsacza	wąsaczy / rzad. wąsaczów[1]
celownik	wąsaczowi	wąsaczom
biernik	wąsacza	wąsaczy / rzad. wąsaczów
narzędnik	wąsaczem	wąsaczami
miejscownik	wąsaczu	wąsaczach
wołacz	wąsaczu	wąsacze

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wąsacz	wąsacze
dopełniacz	wąsacza	wąsaczy
celownik	wąsaczowi	wąsaczom
biernik	wąsacza	wąsacze
narzędnik	wąsaczem	wąsaczami
miejscownik	wąsaczu	wąsaczach
wołacz	wąsaczu	wąsacze

(2.1) zob. wąsacz niebieski, gatunek ryby

(2.2) zob. wąsacz watermalski i wąsacz antwerpski, rasy kury domowej

odmiana:

(1.1)

 

(2.1-2)

 

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) wąsal

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wąsięta nmos, wąs m, wąsik m, wąsal m, wąsatka ż

przym. wąsaty

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. wąs + -acz

(2.1-2) od (1.1)

uwagi:

tłumaczenia:

• hiszpański: (1.1) mostachudo m; (2.1) bagre m, pez gato m

źródła:

1. Hasło „wąsacz” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 1282.