tonacja

tonacja (język polski)

obraz w tonacji (1.2) niebieskiej

wymowa:

IPA: [tɔ̃ˈnaʦ̑ʲja], AS: [tõnacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	tonacja	tonacje
dopełniacz	tonacji	tonacji / przest. tonacyj[1]
celownik	tonacji	tonacjom
biernik	tonację	tonacje
narzędnik	tonacją	tonacjami
miejscownik	tonacji	tonacjach
wołacz	tonacjo	tonacje

(1.1) muz. konkretna gama durowa lub molowa, w której wykonywany jest dany utwór muzyczny

(1.2) szt. dominująca barwa

(1.3) jęz. zabarwienie uczuciowe wypowiedzi

odmiana:

(1.1-3)

 

przykłady:

(1.1) „Marsz turecki” Mozarta został skomponowany w tonacji a-moll.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.2) kolorystyka

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. ton m, tonowanie n

czas. tonować ndk.

przym. tonowy, tonalny, tonacyjny

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) key
• duński: (1.1) toneart w; (1.3) toneart w
• esperanto: (1.1) tonalo
• hiszpański: (1.1) tonalidad ż, clave ż; (1.2) tonalidad ż; (1.3) entonación ż, tonalidad ż
• niemiecki: (1.1) Tonart ż; (1.3) Tonart ż
• norweski (bokmål): (1.1) toneart m/ż
• norweski (nynorsk): (1.1) toneart m/ż
• rosyjski: (1.1) тонация ż
• szwedzki: (1.1) tonart w

źródła:

1.  Hasło „tonacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.