palant

palant (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈpalãnt], AS: [palãnt], zjawiska fonetyczne: nazal. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) sport. zespołowa gra na punkty z użyciem drewnianego kija i gumowej piłeczki; zob. też palant w Wikipedii

(1.2) sport. reg. zespołowa gra na punkty z użyciem drewnianego kija i tzw. kluchy

(1.3) sport. kij służący do grania w palanta (1.1-2)

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	palant	palanty
dopełniacz	palanta	palantów
celownik	palantowi	palantom
biernik	palanta	palanty
narzędnik	palantem	palantami
miejscownik	palancie	palantach
wołacz	palancie	palanty

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	palant	palanty
dopełniacz	palanta	palantów
celownik	palantowi	palantom
biernik	palanta	palantów
narzędnik	palantem	palantami
miejscownik	palancie	palantach
wołacz	palancie	palanty
ndepr. M. i W. lm: (ci) palanci

(2.1) pot. obraźliwy zwrot do mężczyzny, który wzbudza lekceważenie lub pogardę

odmiana:

(1.1-3)

 

(2.1)

 

przykłady:

(2.1) Miałem do wyboru: siedzieć pod bombami jak palant lub walczyć^[1].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) gw. (Górny Śląsk) szlagbal

(1.2) reg. kuj. klucha

(1.3) podbijak

(2.1) pot. dureń, głąb, głupek, pacan, patafian, skurczybyk; wulg. chuj, dupek, fiut, kutafon

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. palantowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) wł.

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (2.1) jerk
• czeski: (2.1) vůl m
• francuski: (2.1) con
• hiszpański: (2.1) gilipollas
• niemiecki: (1.1) Schlagball m
• rosyjski: (2.1) козёл m
• włoski: (2.1) coglione m

źródła:

1. Super Express, nr 20/2, Warszawa, 1998 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.