nadawca

nadawca (język polski)

wymowa:

IPA: [naˈdaft͡sa], AS: [nadafca], zjawiska fonetyczne: utr. dźw. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	nadawca	nadawcy
dopełniacz	nadawcy	nadawców
celownik	nadawcy	nadawcom
biernik	nadawcę	nadawców
narzędnik	nadawcą	nadawcami
miejscownik	nadawcy	nadawcach
wołacz	nadawco	nadawcy

(1.1) ten, kto nadaje komunikat, wiadomość

(1.2) poczt. ktoś wysyłający list, przekaz, przesyłkę

odmiana:

(1.1-2)

 

przykłady:

(1.1) O 15:04 dostałem wiadomość, ale nadawca się nie zgadzał.

(1.2) Adres nadawcy był niestety nieczytelny.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

(1.1) odbiorca, słuchacz, telewidz

(1.2) adresat, odbiorca

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. nadajnik m, nadawnictwo n, nadawacz m, nadanie n, nadawanie n

forma żeńska nadawczyni ż

czas. nadawać ndk., nadać dk.

przym. nadawczy

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. nadawać^[1]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) sender; (1.2) sender
• białoruski: (1.2) адрасант m
• bułgarski: (1.1) адресант m; (1.2) адресант m
• czeski: (1.1) odesílatel m; (1.2) odesílatel m
• duński: (1.1) afsender w; (1.2) afsender w
• esperanto: (1.2) adresanto
• estoński: (1.1) saatja; (1.2) saatja
• fiński: (1.2) lähettäjä
• francuski: (1.1) émetteur m; (1.2) expéditeur m
• hiszpański: (1.1) emisor m; (1.2) remitente m
• kaszubski: (1.1) nadôwca m; (1.2) nadôwca m
• niemiecki: (1.2) Absender m
• nowogrecki: (1.1) πομπός m; (1.2) αποστολέας m, ż
• rosyjski: (1.2) адресант m

źródła:

1. Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 17.