monoftongizacja

monoftongizacja (język polski)

wymowa:

^ⓘ, IPA: [ˌmɔ̃nɔftɔ̃ŋʲɟiˈzat͡sʲja], AS: [mõnoftõŋʹǵizacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• -nk- • akc. pob.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	monoftongizacja	monoftongizacje
dopełniacz	monoftongizacji	monoftongizacji / przest. monoftongizacyj[1]
celownik	monoftongizacji	monoftongizacjom
biernik	monoftongizację	monoftongizacje
narzędnik	monoftongizacją	monoftongizacjami
miejscownik	monoftongizacji	monoftongizacjach
wołacz	monoftongizacjo	monoftongizacje

(1.1) jęz. proces przekształcania się dyftongu w monoftong; zob. też monoftongizacja w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Drugim procesem prasłowiańskim była tzw. monoftongizacja dyftongów.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

(1.1) dyftongizacja

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. monoftong m, monoftongizowanie n

czas. monoftongizować ndk.

przym. monoftongiczny

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) monophthongization
• duński: (1.1) monoftongering w
• hiszpański: (1.1) monoptongación ż
• niemiecki: (1.1) Monophthongierung ż
• norweski (bokmål): (1.1) monoftongering m/ż
• norweski (nynorsk): (1.1) monoftongering ż
• rosyjski: (1.1) монофтонгизация ż
• słowacki: (1.1) monoftongizácia ż
• szwedzki: (1.1) monoftongering w
• ukraiński: (1.1) монофтонгізація ż

źródła:

1.  Hasło „monoftongizacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.