enklawa

enklawa (język polski)

wymowa:

IPA: [ɛ̃ŋˈklava], AS: [ẽŋklava], zjawiska fonetyczne: nazal.• -nk-  ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	enklawa	enklawy
dopełniacz	enklawy	enklaw
celownik	enklawie	enklawom
biernik	enklawę	enklawy
narzędnik	enklawą	enklawami
miejscownik	enklawie	enklawach
wołacz	enklawo	enklawy

(1.1) polit. adm. geogr. terytorium państwa lub jego część otoczone ze wszystkich stron przez terytorium lądowe innego państwa; zob. też enklawa w Wikipedii

(1.2) teren otoczony ze wszystkich stron obszarem innego rodzaju^[1]

(1.3) przen. miejsce dające poczucie bezpieczeństwa^[2]

odmiana:

(1.1-3)

 

przykłady:

(1.1) San Marino jest enklawą na terytorium Włoch.

(1.3) Pasieka była dla niego enklawą, której nikomu z członków rodziny nie było wolno naruszać.

składnia:

kolokacje:

(1.2) enklawa zieleni

synonimy:

antonimy:

(1.1) eksklawa

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

franc. enclave

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) enclave
• arabski: معزل m
• bułgarski: (1.1) анклав m
• duński: (1.1) enklave w; (1.2) enklave w
• francuski: enclave ż
• hiszpański: enclave m
• niemiecki: (1.1) Enklave ż
• portugalski: enclave m
• rosyjski: (1.1) анкла́в m; (1.2) анкла́в m
• szwedzki: (1.1) enklav
• włoski: (1.1) enclave ż

źródła:

1.  Hasło „enklawa” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
2.  Hasło „enklawa” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.