deklinacja

deklinacja (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌdɛklʲĩˈnat͡sʲja], AS: [deklʹĩnacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob. ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	deklinacja	deklinacje
dopełniacz	deklinacji	deklinacji / przest. deklinacyj[1]
celownik	deklinacji	deklinacjom
biernik	deklinację	deklinacje
narzędnik	deklinacją	deklinacjami
miejscownik	deklinacji	deklinacjach
wołacz	deklinacjo	deklinacje

(1.1) gram. odmiana przez przypadki i liczby; zob. też deklinacja (językoznawstwo) w Wikipedii

(1.2) astr. jedna ze współrzędnych ciała niebieskiego w układach równikowych; zob. też deklinacja (astronomia) w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przykłady:

(1.1) Uczniom trudność sprawiła deklinacja słów rodzaju nijakiego.

(1.2) Deklinacja biegunów niebieskich wynosi 90 stopni.

składnia:

kolokacje:

(1.1) przypadek deklinacji • deklinacja rzeczownikowa

synonimy:

(1.1) przest. przypadkowanie

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) deklinacja mieszana, deklinacja mocna, deklinacja słaba

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. deklinowanie n

zdrobn. deklinacyjka ż

czas. deklinować ndk.

przym. deklinacyjny

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• albański: (1.1) lakim m
• angielski: (1.1) declension; (1.2) declination
• białoruski: (1.1) скланенне n; (1.2) схіленне n
• bułgarski: (1.1) склонение n; (1.2) деклинация ż
• duński: (1.1) deklination w; (1.2) deklination w
• fiński: (1.1) deklinaatio
• francuski: (1.1) déclinaison ż; (1.2) déclinaison ż
• hiszpański: (1.1) declinación ż; (1.2) declinación ż
• interlingua: (1.1) accidentia
• japoński: (1.1) 格変化, 曲用; (1.2) 赤緯
• jidysz: (1.1) דעקלינאַציע ż (deklinacje)
• kaszubski: (1.1) deklinacjô ż
• kataloński: (1.1) declinació ż; (1.2) declinació ż
• litewski: (1.1) linksniuotė ż, linksniavimas m
• niderlandzki: (1.1) verbuiging ż; (1.2) declinatie ż
• niemiecki: (1.1) Deklination ż; (1.2) Deklination ż
• norweski (bokmål): (1.1) deklinasjon m; (1.2) deklinasjon m
• norweski (nynorsk): (1.1) deklinasjon m; (1.2) deklinasjon m
• nowogrecki: (1.1) κλίση ż (ονόματος); (1.2) απόκλιση ż (ενός ουράνιου σώματος)
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• rosyjski: (1.1) склоне́ние n; (1.2) склоне́ние n
• sanskryt: (1.1) विभक्ति
• szwedzki: (1.1) deklination w; (1.2) deklination w
• ukraiński: (1.1) відмінювання n

źródła:

1.  Hasło „deklinacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.