Związek Słowiańskich Wspólnot Słowiańskiej Rodzimej Wiary

Związek Słowiańskich Wspólnot Słowiańskiej Rodzimej Wiary (ZSW SRW, ros. Союз Славянских Общин Славянской Родной Веры, ССО СРВ) – jedna z głównych rosyjskich organizacji rodzimowierczych.

Związek Słowiańskich Wspólnot Słowiańskiej Rodzimej Wiary

Союз Славянских Общин Славянской Родной Веры

Klasyfikacja systematyczna wyznania
Rodzimowierstwo  └ Rodzimowierstwo słowiańskie
Zwierzchnik	Maksym Jonow
Historia Utworzono 1997
Strona internetowa

Historia

Związek powstał w 1997 roku z inicjatywy trzech wspólnot (Moskwa, Kaługa, Obninsk), 19 lipca^[1] tego samego roku na przywódcę ZSW SRW został wybrany Wadim Stanisławowicz Kozakow, lider kałuskiej wspólnoty^[2]. 21 lipca 2011 roku Kozakow zrezygnował z przywództwa na rzecz Maksyma Jonowa.

23 lipca 2011 roku Maksym Jonow został oficjalnie mianowany przywódcą ZSW SRW na podstawie głosowania wiecu.

Corocznie w Dzień Peruna (20 lipca) w Kałudze odbywa się „wszechsłowiański wiec”, na którym rozwiązywane są kwestie dalszego rozszerzenia działalności ZSW SRW, współpracy z innymi społecznościami, a także dokonywany jest wybór przywódcy związku i najwyższego żercy. Na wiec co roku przyjeżdża ponad stu przedstawicieli wielu słowiańskich społeczności.

W kwietniu 2011 roku ZSW SRW kupił działkę o powierzchni 4,77 ha pod budowę chramu w odległości 5 km od Kaługi, na lewym brzegu rzeki Kałużki, we wsi Krasotinka.

W 2014 roku ZSW SRW został oficjalnie zarejestrowany jako międzyregionalna organizacja wsparcia i rozwoju słowiańskiej kultury o nazwie „Związek Słowiańskich Wspólnot Słowiańskiej Rodzimej Wiary”^[3].

21 czerwca 2015 roku, w dniu przesilenia letniego, na ziemi ZSW SRW w Krasotince dokonano oficjalnego otwarcia świątyni – Chramu Ognia Swarożyca.

Inne organizacje

W listopadzie 1998 roku obnińska wspólnota „Triglav” i „Moskiewska Słowiańska Wspólnota Pogańska” opuściły ZSW „ze względu na rozbieżność w opiniach z W. Kozakowem”^[4]. Pod koniec 2008 roku inna grupa byłych członków ZSW SRW, na czele z Ireną Wołkową, stworzyła Związek Słowiańskich Wspólnot „Północny Związek” (obecnie Wszechrosyjski Sojusz Religijny „Rosyjska Wiara Ludowa”), w ZSW SRW uznawanego za wrogą organizację^[5].

Ideologia

Związek głosi odrodzenie prastarych wierzeń Słowian, u podstaw których leżą rdzenne słowiańskie zwyczaje i tradycje. Ponadto związek zmierza w kierunku zjednoczenia słowiańskich wspólnot w państwach słowiańskich, a także współpracuje z zagranicznymi organizacjami neopogańskimi w Europie, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.

W sierpniu 2008 roku ZSW SRW wraz z innymi organizacjami pogańskimi – „Kołem Pogańskiej Tradycji”, „Welesowym Kręgiem” i innymi – po akcie wandalizmu na jednej ze świątyń stworzyli Sojusz Czterech Wspólnot. W grudniu 2009 roku ZSW SRW i „Koło Pogańskiej Tradycji” wydały wspólne oświadczenie, w którym potępiają osoby Walerego Czudinowa, Mikołaja Lewaszowa, Genadię Griniewiczową, Aleksandra Żiniewicza i Aleksieja Trechlebowa:

Deklarowane poglądy, choć są twórczością wspomnianych obywateli lub ich świadomą prowokacją, są prezentowane jako przykłady pogańskich poglądów i pogańskiej perspektyw świata. Nie możemy podzielać ideologicznych i pseudonaukowych poglądów wymienionych osób i ich zwolenników. Ponadto... Uważamy, że naszym obowiązkiem jest ostrzec wszystkich zwolenników pogańskiego postrzegania świata, że podczas czytania książek tych autorów mogą zostać wprowadzeni w błąd teoriami przedstawianymi jako nauka, a które są zawarte w pismach wyżej wymienionych osób. To pseudopogańskie nauki, pseudolingwistyka, pseudonauka i zwykłe mrzonki. W ostatecznym rozrachunku wszystko to prowadzi jedynie do zdyskredytowania zarówno nowoczesnego ruchu pogańskiego, jak i nauki rosyjskiej^[6]

W maju 2012 roku Związek Słowiańskich Wspólnot Słowiańskiej Rodzimej Wiary, Welesowy Krąg i Koło Pogańskiej Tradycji uznały za pseudonaukę i szkodliwe dla słowiańskiej wiary: teorie na gruncie mitologii i folklorystyki A. Baraszkowa, W. Goliakowa, J. Gomonowa, N. Lewaszowa, A. Trechlebowa, W. Szemszuka; teorie w dziedzinie języka, mowy i tradycyjnego myślenia N. Waszkiewicza, G. Griniewicza, M. Zadornowa, A. Żiniewicza, W. Czudinowa; teorii w dziedzinie historii J. Pietuchowa, A. Tuniajewa, A. Fomenko, a także ich kontynuatorów, zwolenników i im podobnych^[7][8][9].

Przypisy

1. Геннадий Гоменюк, Сергей Терещенко: Русское и украинское неоязычество. Собор во имя святого благоверного великого князя Александра Невского, 2003. [dostęp 2017-09-11]. (ros.).
2. Марианна Дорошенко: Славянское неоязычество. 2004-03-17. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-04)]. (ros.).
3. МОО ССО СРВ. Rodnovery.ru, 2015-06-01. [dostęp 2015-07-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-06)]. (ros.).
4. История обнинской общины «Триглав». [dostęp 2009-01-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-30)].
5. Владислав Мальцев: Волхвы за Путина. Особая буква, 2013-08-08. [dostęp 2017-09-11]. (ros.).
6. О подменах понятий в языке и истории славян и о псевдоязычестве
7. «О жрецах славянских». Соглашение Союза Славянских Общин Славянской Родной Веры, Содружества общин «Велесов Круг» и Круга Языческой Традиции от 23 мая 2012 года. „Вестник традиционной культуры славян: сборник”, s. 114-116, 2013. Mińsk. (ros.).
8. Дмитрий Юрьевич Полиниченко. Неоязычество и любительская лингвистика в современной России. „Jazyk a kultúra. Internetový časopis Lingvokulturologického a prekladateľsko-tlmočníckeho centra excelentnosti pri Filozofickej fakulte Prešovskej univerzity v Prešove”, 2012. Lingvokulturologické a prekladateľsko-tlmočnícke centrum excelentnosti pri FF PU. ISSN 1338-1148. (ros.).brak numeru strony
9. Роман Лункин: Под знаком коловрата. Известия, 2016-07-12. [dostęp 2017-09-11]. (ros.).

Bibliografia

• Олег Кавыкин: «Родноверы». Самоидентификация неоязычников в современной России. Moskwa: Rosyjska Akademia Nauk, 2007. ISBN 978-5-91298-017-6. (ros.). Brak numerów stron w książce
• Виктор Шнирельман: Русское родноверие. Неоязычество и национализм в современной России. Библейско-богословский институт св. апостола Андрея, 2012. ISBN 978-5-89647-291-9. (ros.). Brak numerów stron w książce

Linki zewnętrzne

• Czasopismo „Родноверие”