Zdzisław Szczepański

Zdzisław Szczepański (ur. 1919 w Częstochowie, zm. 14 lipca 1986 w Łodzi) – polski specjalista w dziedzinie wysokich napięć, profesor Politechniki Łódzkiej.

Zdzisław Szczepański

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	1919 Częstochowa
Data i miejsce śmierci	1986 Łódź
Profesor nauk technicznych
Specjalność: wysokie napięcie
Alma Mater	Politechnika Łódzka
Doktorat	1964
Habilitacja	1968
Uczelnia	Politechnika Łódzka
Prodziekan
Wydział	Elektryczny PŁ
Okres spraw.	1969–1973
Dziekan
Wydział	Elektryczny PŁ
Okres spraw.	1973–1981
Poprzednik	Zdzisław Pomykalski
Następca	Bolesław Bolanowski
Odznaczenia

Życiorys

Przed wybuchem II wojny światowej uczęszczał do I Państwowego Liceum i Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Częstochowie^[1].

Podczas okupacji niemieckiej, w 1944 zdał tajny egzamin maturalny^[2], następnie brał udział w nauczaniu na tajnych kompletach gimnazjalnych wykładając matematykę i fizykę. Pod koniec okupacji rozpoczął studia na tajnych kursach politechnicznych w Częstochowie^[1].

Po wojnie studia kontynuował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej, które ukończył w roku 1949. Jeszcze jako student, w 1947 roku rozpoczął pracę w Zakładzie Wysokich Napięć ówczesnej Katedry Elektroenergetyki na stanowisku młodszego asystenta. Od 1954 roku pracował na stanowisku adiunkta^[1]. W latach 1956–1966 pełnił obowiązki kierownika Zakładu Wysokich Napięć. W latach 1956–1958 w ramach ZWN, kierował także pracownią uziemień Instytutu Energetyki. W 1964 roku obronił pracę doktorską „Mechanizm starzenia izolacji kondensatorów udarowych napięciowych”, a w 4 lata później pracę habilitacyjną „O mechanizmie wyładowań niezupełnych powodujących szybką degradacje dielektryku kondensatorów impulsowych”^[1]. Pod koniec lat 60. zgromadził wokół siebie grupę młodych pracowników, dając początek łódzkiej szkole w dziedzinie wyładowań niezupełnych. W latach 1966–1983 był zastępca kierownika Katedry Wysokich Napięć, zastępcą dyrektora Instytutu Transformatorów, Maszyn i Aparatów Elektrycznych. Od 1984 roku aż do śmierci kierował Katedrą Wysokich Napięć. W latach 1969–1973 był prodziekanem, a później aż do roku 1981 dziekanem Wydziału Elektrycznego PŁ. W czasie jego kadencji nastąpiła znacząca rozbudowa wydziału, który otrzymał nowe audytoria, bibliotekę oraz laboratoria i halę wysokich napięć.

Główne kierunki zainteresowań naukowych to: mechanizm powstawania i degradacyjne oddziaływanie na dielektryki wyładowań niezupełnych, konstrukcja źródeł piorunowych napięć probierczych i zagadnienia uziemnieniowe. Opublikował kilkadziesiąt artykułów, monografię oraz dwie książki, których był współautorem. Wypromował 5 doktorów.

Poza pracą naukową, w latach 1949–1950 pracował w Zjednoczeniu Energetyki Okręgu Centralnego, a w latach 1953–1956 w Energoprojekcie Oddział w Łodzi^[1].

W 1969 roku został wyróżniony nagrodą III stopnia MSWiN.

Zmarł 14 lipca 1986 roku w Łodzi, pochowany na cmentarzu komunalnym Doły (kwatera XVIII-1-84)^[3].

Publikacje (wybór)

• Z. Szczepański, Wyładowania niezupełne w izolacji urządzeń elektrycznych. PWN, Warszawa, 1973.
• Z. Szczepański, Technika wysokich napięć. Część I. Wytrzymałość dielektryczna. Wyd. Politechniki Łódzkiej, 1974 i 1979.
• Z. Szczepański, Z. Lechowski, A. Rosicki, J. Wodziński, Układy izolacyjne urządzeń elektrycznych. WNT, Warszawa, 1978.
• Praca zbiorowa pod red. Z. Szczepańskiego, Degradacja izolacji papierowo-olejowej i syntetycznej. Postępy Techniki Wysokich Napięć z.16. PWN, Warszawa, 1986.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1984)
• Złoty Krzyż Zasługi (1971)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1957)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)^[4]
• Medal im. prof. Mieczysława Pożaryskiego
• Honorowa Odznaka Miasta Łodzi
• Odznaka „Zasłużony dla Politechniki Łódzkiej”

Źródło: Profesor Zdzisław Szczepański. Wspomnienie – życiorys^[1].