Zatoka strzałkowa górna

Zatoka strzałkowa górna (łac. sinus sagittalis superior) – w anatomii człowieka nieparzysta zatoka opony twardej mózgowia, należąca do grupy górnej (tylno-górnej) zatok^[1][2]. Przebiega wzdłuż linii pośrodkowej wewnętrznej powierzchni sklepienia czaszki^[2], w bruździe zatoki strzałkowej górnej kości czołowej^[3], obu kości ciemieniowych^[4] i kości potylicznej^[5], od dołu i boków granicząc z brzegiem górnym sierpa mózgu i jego przyczepem do czaszki^[1][6]. Zatoka strzałkowa górna zaczyna się z przodu w okolicy grzebienia koguciego i otworu ślepego, kończy się przy guzowatości potylicznej wewnętrznej wpadając do spływu zatok^[2][1]. W tylnej części może jednak skręcać w stronę prawą lub lewą, przedłużając się w zatokę poprzeczną odpowiedniej strony^[1]. Od przodu ku tyłowi szerokość zatoki strzałkowej górnej stopniowo wzrasta, osiągając 1 cm. W swoim przebiegu, po obu stronach, szczególnie w części ciemieniowej, wytwarza rozszerzenia – rozstępy boczne (lacunae laterales), razem z którymi może osiągać szerokość 2 cm. Także po obu stronach od dołu wpuklają się w jej obręb (zarówno bezpośrednio do zatoki, jak i do zachyłków bocznych) liczne skupiska ziarnistości pajęczynówki^[1][2]. Jej dopływami są żyły górne mózgu, żyły oponowe, żyły śródkościa, żyły wypustowe ciemieniowe i potyliczne^[1][2][7]. Żyły oponowe i żyły śródkościa wpadają do rozstępów bocznych, żyły górne mózgu – bezpośrednio do zatoki^[2].

Zatoka strzałkowa górna

Naczynia żylne opony twardej, widok od góry. Zatoka strzałkowa górna podpisana Superior sagittal sinus, zachyłki boczne – Venous lacuna.

Zatoki opony twardej, widok z boku. Zatoka strzałkowa górna – Superior sagittal sinus.

Przekrój przez ścianę czaszki i opony mózgowo-rdzeniowe. Zatoka strzałkowa górna – Sup. sagittal sinus, zachyłek boczny – Venous lacuna.