Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojciech Kułakowski (ur. 17 lutego 1888 w Starymieście, zm. 7 listopada 1918 we Lwowie) – podporucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
.JPG) | |
 podporucznik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
17 lutego 1888 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 listopada 1918 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
dowódca oddziału |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
Urodził się 17 lutego 1888 w Starymieście, w ówczesnym powiecie podhajeckim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Józefa[1][2][3][4]. Podjął studia prawa[5]
Podczas I wojny światowej był oficerem c. k. armii, służył w szeregach 55 pułku piechoty[6][7]. Ponadto działał w Polskiej Organizacji Wojskowej, a latem 1918 został zaprzysiężony do organizacji Polskie Kadry Wojskowe[6][7][8][9][10][11]. U kresu wojny w listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej. 1 listopada obsadził swoim plutonem koszary na Janowskim[12]. Dowodził wtedy oddziałem operującym na ulicy Kordeckiego[7]. W dniu 2 listopada kierowany przez niego oddział wraz z oddziałami Roman Abrahama i Stanisława Wolaka zaatakowały dworzec kolejowy, zajmując magazyn broni i amunicji[13][14][7]. W stopniu podporucznika dowodził oddziałem, który wraz z innymi jednostkami w dniach 2-3 listopada 1918 zdobyli ulicę Bema[15][16][17][18]. Następnie był organizatorem polskich pozycji tamże (polscy obrońcy w tym miejscu byli określani jako bemacy)[16][18] i objął komendę placówki na roku ulic Bema i Janowskiej, po czym skutecznie odpierał ataki Ukraińców w czasie najcięższych walk 4 listopada[19][20][7][21][18][22][5]. Następnie objął komendę nad oddziałem operującym na ulicy Janowskiej i chroniącym magazyn na rogu Bema i Janowskiej[23]. 5 listopada mając zaledwie pięciu ludzi, dokonał skutecznego kontrataku na pluton ukraiński, przejmując karabin maszynowy[24][25][26]. Wieczorem 5 listopada dowodził oddziałem, skierowanym przez por. Jerzego Schwarzenberg-Czernego, atakującym koszary Ferdynanda przy ulicy Gródeckiej[27][8]. Atakującym lewym skrzydłem Polakom kierowanych przez ppor. Kułakowskiego udało się wtargnąć na teren koszar, objąć stajnie oraz zająć magazyny sanitarny i garnizonowy, jednak nie utrzymali go wskutek nieporozumienia, jako że następnie zostali oni ostrzeliwani przez oddział z placówki Jur ogniem z ciężkich karabinów maszynowych[28][6][29][30]. W wyniku bratniego ostrzału Wojciech Kułakowski odniósł śmiertelnie rany w brzuch[29][18][30][6][5]. Został przeniesiony przez żołnierzy do Zgromadzenia Sióstr Felicjanek przy ul. Janowskiej[31]. Zmarł w wyniku odniesionych ran 7 listopada 1918 w szpitalu na Politechnice we Lwowie[32][33][6][34][31][18]. Według relacji umierał z uśmiechem na ustach oraz szczęśliwy, że walczył za Polskę[35]. W ostatnich słowach obawiał się jedynie o polskich obrońców Lwowa, mówiąc: czy nasi się utrzymają, czy nasi się obronią[6][35].
Został pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa (katakumba V, miejsce 2)[5][11].
We wspomnieniach Romana Abrahama podporucznik Wojciech Kułakowski był jednym z dzielniejszych oficerów obrony Lwowa[18], zaś Czesław Mączyński określił go słowami: najdzielniejszy z dzielnych[6] oraz bohater nad bohatery[35].
Uchwałą Rady Miasta Lwowa z listopada 1938 jednej z ulic we Lwowie nadano imię Wojciecha Kułakowskiego[36].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.png){kind=small}
