Wikipedysta:Aamodt/brudnopis3

Radu VII Paisie, znany również pod imieniem Piotra z Argeş (rum., Petru de la Argeş), hospodar wołoski w okresie czerwiec 1535 - marzec 1545.

Radu Paisie i jego syn Marcu

Był synem hospodara Radu Wielkiego. Ochrzczony pod imieniem Piotr, będąc zakonnikiem i przeorem w monastyrze Argeş przyjął imię Paisie. Po wyborze na hospodara po raz kolejny zmienił imię na Radu.

Polityka wewnętrzna

Pierwszą próbę objęcia tronu wołoskiego Radu podjął jesienią 1534 roku, korzytając ze wsparcia bojarów niechętnych ówczesnemu hospodarowi Vladowi VII Vintile. Zakończyła się ona powodzeniem 1 września 1534 roku, jednak już w listopadzie Vlad Vintila odzyskał władzę, a Radu Paisie zmuszony był uciekać do Siedmiogrodu. Drugie podejście miało miejsce w 1535 roku, po udanym spisku bojarów, w wyniku którego Vlad Vintila został zamordowany podczas polowania w okolicach Krajowej (rum. Craiova). Po wstąpieniu na tron Radu udało się uzyskać uznanie ze strony Wysokiej Porty, co obok pomocy udzielanej przez Turków przy utrzymywaniu władzy, było najprawdopodobniej przyczyną oddania im ważnego portu Braiła w delcie Dunaju.

W czasie swojego panowania Radu Paisie kilkakrotnie musiał stawiać czoła wewnętrznym spiskom bojarskim, skierowanym przeciwko jego osobie. Pierwszy, zakończony niepowodzeniem i związany z ambicjami przejęcia władzy przez bojara Drăghici miał miejsce między rokiem 1535 a 1539, przy czym najbardziej prawdopodbną datą jest rok 1536. Drugi, w 1539 roku, związany był z kolei z próbą zagarnięcia tronu przez spokrewnionego z rodem Craioveştii bojara Şerbana. Wiadomo, że w tym wypadku hsopodar zmuszony został do opuszczenia kraju i udania się za Dunaj, gdzie uzyskał pomoc Turków w celu odzyskania władzy. Trzecia próba miała miejsce w 1544 roku, kiedy na terenie Siedmiogrodu kilka znaczących rodów bojarskich (m.in. Stroe) zebrało się wokół pretendenta do tronu Laioty Basaraba. Pokonany w bitwie Radu Paisie uciekł w maju 1544 roku do Nikopolis na terytorium Imperium Osmańskiego, skąd z pomocą tamtejszego paszy wrócił i pokonał buntowników. Ostatecznie został pozbawiony tronu przez swojego brata Mirczę VII Pastucha w 1545 roku, po tym jak został wezwany do Stambułu i zesłany na wygnanie do Egiptu, gdzie zmarł.

Polityka zagraniczna

Przez większą część panowania, do 1543 roku, Radu Paisie wykazywał pełną uległość wobec Imperium Osmańskiego, wykonując rozkazy sułtana, którym był wówczas Sulejman I Wspaniały. Oddał Turkom Braiłę, prawdopodobnie jako zapłatę za okazywaną pomoc. Na ich polecenie w 1541 zorganizował wyprawę wojenną do Siedmiogrodu, w czasie której przyczynił się do pojmania i uwięzienia przez Turków zrewoltowanego przeciw Janowi Zapolyi stronnika Habsburgów Maliatha. Po tureckiej okupacji Budy w 1541 roku, prawdpodobnie pod wpływem sugestii hospodara mołdawskiego Piotra Raresza, Radu Paisie zaczął zbliżać się do Habsburgów. W 1543 roku zawarł z nimi sojusz, przyrzekając wierność Ferdynandowi I Habsburgowi i pomoc w walce z "niewiernymi Turkami". W odpowiedzi Ferdynand obiecał mu również swoją pomoc oraz poprosił o przysyłanie informacji wywiadowczych na temat ruchów "wspólnego nieprzyjaciela". Prawdopodbnie układy te były przyczyną odwołania Radu Paisie do Stambułu w 1545 roku, utarty władzy i wygnania do Egiptu.

Rodzina

Radu Paisie był dwukrotnie żonaty: po raz pierwszy za Staną, po raz drugi z Ruxandrą (w 1541 roku). Miał trzy córki (Marię, Voicę i Cârstinę) oraz trzech synów - Marco, Vlada i Patrascu (późniejszego hospodara).

Bibliografia

• Constantin C. Giurescu, Istoria Românilor, vol.II, Bucureşti 2000, ISBN 973-684-169-3