Władysław Mikołajczak
polski żołnierz Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Józef Mikołajczak (ur. 23 lipca[a] 1894 w Wirach, zm. 23 czerwca 1960 w Poznaniu) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
.jpg) | |
 pułkownik piechoty | |
| Pełne imię i nazwisko |
Władysław Józef Mikołajczak |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
23 lipca 1894 |
| Data i miejsce śmierci |
23 czerwca 1960 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
od 1914 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy dywizji |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
.jpg) | |
| Odznaczenia | |
          | |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się 23 lipca 1894 w Wirach, w ówczesnym powiecie poznańskim zachodnim rejencji poznańskiej, w rodzinie Władysława (zm. 1923), gorzelnika i Marii ze Stengertów[2][3][4][5]. W lutym 1914 ukończył seminarium nauczycielskie w Rogoźnie[6][7]. W kwietniu tego roku rozpoczął pracę w szkole powszechnej w Wrześnicy, w powiecie pleszewskim, w charakterze nauczyciela[6].
4 sierpnia 1914 został powołany do armii niemieckiej i wcielony do 155 pułku piechoty[6][7]. W jego szeregach walczył na froncie francusko-niemieckim I wojny światowej[8]. 4 lipca 1916 został mianowany podporucznikiem rezerwy[7]. W 1918 na froncie zachodnim został zatruty gazami[9]. 28 listopada 1918 został zwolniony z armii niemieckiej[7].
4 lutego 1919 zgłosił się jako ochotnik do Wojska Polskiego[7]. Od 12 lutego był dowódcą kompanii załogi wronieckiej[7], a od 9 marca 1919 organizatorem i dowódcą II batalionu 7 pułku strzelców wielkopolskich, późniejszego 61 pułku piechoty[10]. Dekretem Naczelnej Rady Ludowej Nr 54 z 23 maja 1919 został zatwierdzony w stopniu porucznika[7].
W czasie wojny z bolszewikami 21 miesięcy spędził na froncie[8].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w służbie wojskowej, w macierzystym pułku w Bydgoszczy[11] i nadal pełnił obowiązki dowódcy II batalionu[12][13][14][15]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 316. lokatą w korpusie oficerów piechoty[16], a 31 marca 1924 prezydent RP nadał mu stopień majora ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 96. lokatą w korpusie oficerów piechoty[17]. W listopadzie 1927 został przeniesiony do 43 pułku piechoty w Dubnie na stanowisko komendanta składnicy wojennej[18][19]. W lipcu 1929 został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[20]. 24 grudnia 1929 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1930 stopień podpułkownika w korpusie oficerów piechoty i 13. lokatą[21]. W styczniu 1930 został przesunięty ze stanowiska dowódcy batalionu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[22][23]. Opiniujący go w 1933 gen. dyw. Edward Śmigły-Rydz stwierdził: „twardy, uparty, bez lotnej inteligencji, ale z taktyczną głową. Sumienny i pracowity. Nadaje się na dcę pułku”[24]. W lipcu 1935 został przeniesiony do 15 pułku piechoty w Dęblinie na stanowisko dowódcy pułku[25]. Na stopień pułkownika został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 12. lokatą w korpusie oficerów piechoty[26][27]. W marcu 1939 na stanowisku dowódcy pułku KOP „Wołożyn”[28]. Później został dowódcą pułku KOP „Wilejka”[29].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dowodził 207 pułkiem piechoty[29]. Nie zdołał dotrzeć do Lwowa[29]. 19 września 1939 z dowództwem pułku przeszedł na Węgry, gdzie został internowany[30][29]. W grudniu 1944 został wydany niemieckim władzom wojskowym[30]. Do 23 kwietnia 1945 przebywał w Oflagu III A Luckenwalde, w którym pełnił funkcję starszego obozu i męża zaufania[30]. Po uwolnieniu z niewoli wrócił do kraju, 8 maja 1945 zarejestrował się w Rejonowej Komendzie Uzupełnień Poznań Miasto, która skierowała go do Punktu Przesyłkowego Nr 3 w Krakowie[30].
Został przyjęty do ludowego Wojska Polskiego i wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 3 Pomorskiej Dywizji Piechoty do spraw liniowych[29]. Od 27 października 1945 do 6 stycznia 1946 czasowo pełnił obowiązki dowódcy tej dywizji. Później został szefem Oddziału Operacyjnego Sztabu Dowództwa Okręgu Wojskowego Nr VII w Lublinie[31]. Pod koniec lipca 1948 został zatrzymany w ramach tzw. „sprawy zamojsko-lubelskiej” i osadzony w areszcie Głównego Zarządu Informacji WP[32]. W czasie rozprawy sądowej, „reżyserowanej przez Informację WP”, został skazany na karę 14 lat pozbawienia wolności[33]. W 1957 został uniewinniony[34].
Zmarł 23 czerwca 1960 w Poznaniu[29]. Został pochowany na Cmentarzu Jeżyckim w Poznaniu (kwatera L, rząd Oa, miejsce 36)[35].
30 października 1917 ożenił się z Zofią Jadwigą z Białkowskich, z którą miał dwóch synów: Witolda (ur. 4 października 1918) i Mieczysława (ur. 17 lipca 1921)[9]. Syn Mieczysław (zm. 25 lipca 2002) był więźniem niemieckich obozów koncentracyjnych: Majdanek, Groß-Rosen i Flossenbürg[36].
Ordery i odznaczenia
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy - 17 grudnia 1946 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”[37]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4666[2] - 1922[38]
- Krzyż Walecznych[39]
- Złoty Krzyż Zasługi[27]
- Medal Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[40][41]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[39]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[39]
- niemieckie
- Krzyż Żelazny I klasy[6]
- Krzyż Żelazny II klasy[6]
- Odznaka za Rany[6]
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
