Władysław Daszewski

Władysław Daszewski, ps. Pik (ur. 3 marca 1902 w Warszawie, zm. 25 lipca 1971 tamże) – polski scenograf i karykaturzysta.

Władysław Daszewski

Pik

Data i miejsce urodzenia	3 marca 1902 Warszawa
Data i miejsce śmierci	25 lipca 1971 Warszawa
Narodowość	polska
Język	polski
Alma Mater	Szkoła Sztuk Pięknych w Warszawie
Dziedzina sztuki	Karykatura, scenografia
Ważne dzieła
scenografia dla kabaretów: Qui Pro Quo i Cyrulika Warszawskiego oraz do operetki Krakowiacy i Górale i sztuki Burza
Odznaczenia

Grób Władysława Daszewskiego na cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Życiorys

Pochodził ze zubożałej szlacheckiej rodziny^[1] Konrada i Anieli z Wiśniewskich. Od 1915 wraz z rodziną mieszkał w Moskwie i tam chodził do polskiego gimnazjum. Ukończył gimnazjum humanistyczne w Lublinie i w maju 1920 zdał maturę^[2]. W latach 1920–1922 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej w pracowni Stanisława Noakowskiego, następnie w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. W okresie studiów współpracował jako karykaturzysta „Pik” z redakcjami „Cyrulika Warszawskiego”, „Robotnika” i „Wiadomości Literackich”. Projektował scenografię dla kabaretów „Qui Pro Quo” i „Cyrulik Warszawski”.

Od 1927 projektował scenografię dla teatrów warszawskich i lwowskich. W 1928 z okazji dziesiątej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości razem z Leonem Schillerem i Aleksandrem Watem zorganizował widowisko sceniczne pod tytułem Polityka społeczna oparte na autentycznych materiałach krytyczne wobec stosunków panujących w fabrykach i polityki społecznej^[3]. W 1930 został stałym scenografem teatrów lwowskich. Współpracował najczęściej z Leonem Schillerem. W latach 1940–1941 pracował w Lwowskim Państwowym Teatrze Polskim, realizując m.in. Zemstę Aleksandra Fredry. Po wkroczeniu wojsk hitlerowskich wyjechał do Warszawy. W latach 1945–1949 był scenografem Teatru Wojska Polskiego w Łodzi. Nadal współpracował z Leonem Schillerem tworząc scenografię m.in. do Krakowiaków i Górali Wojciecha Bogusławskiego (1946) i Burzy Williama Szekspira (1947). W 1949 został stałym scenografem, a w latach 1959–1961 był dyrektorem Teatru Narodowego w Warszawie^[4].

W 1934 został profesorem, a w 1964 dziekanem Wydziału Scenografii Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w latach 1946–1948 wykładowcą Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Łodzi. Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej^[5].

Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy z Marią Klichówną. Jego drugą żoną, od 15 kwietnia 1935, była aktorka Ewa Bonacka^[6].

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A32-1-16)^[7].

Ordery i odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy I klasy (11 lipca 1955)^[8]
• Order Sztandaru Pracy II klasy (22 lipca 1949)^[9]

• Złoty Krzyż Zasługi (15 czerwca 1946)^[10]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[11]

• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1967)^[12]

Nagrody

• 1935 – Złoty Medal na Międzynarodowej Wystawie w Paryżu za scenografię do Wyzwolenia Stanisława Wyspiańskiego w inscenizacji Wilama Horzycy i reżyserii Kazimierza Tatarkiewicza z Teatru Wielkiego we Lwowie
• 1947 – I Nagroda Ministra Kultury i Sztuki za opracowanie scenograficzne Burzy w reżyserii Leona Schillera z Teatru Wojska Polskiego w Łodzi na Festiwalu Szekspirowskim
• 1949 – nagroda na Festiwalu Sztuk Rosyjskich i Radzieckich w Katowicach za scenografię sztuki Jegor Bułyczow i inni w reżyserii Władysława Krasnowieckiego z Teatru Narodowego w Warszawie
• 1950 – Państwowa Nagroda Artystyczna I stopnia w dziale plastyki za całokształt twórczości, a w szczególności za plastyczne opracowanie sztuk: Jegor Bułyczow i inni Maksyma Gorkiego oraz Krakowiacy i Górale Wojciecha Bogusławskiego^[13]
• 1958 – II nagroda na Festiwalu Dramatów Wyspiańskiego za oprawę scenograficzną Wyzwolenia w Teatrze Narodowym w Warszawie
• 1964 – Nagroda Państwowa I stopnia za całokształt twórczości artystycznej w dziedzinie scenografii
• 1966 – I Nagroda na VI Kaliskich Spotkaniach Teatralnych za opracowanie plastyczne przedstawienia Caliguli