Twardość metali

Twardość metali – cecha metali świadcząca o odporności na deformację^[1] lub zadrapania pod wpływem działanie sił punktowych (skupionych). Efektami oddziaływania sił skupionych mogą być odkształcenia powierzchni, zgniecenie jej lub zarysowanie^[1].

Najczęściej stosowanymi metodami pomiaru twardości metali są:

• metoda Brinella^[1]
  • skale twardości Brinella: HB, HB/30, HBW

• metoda Rockwella^[1]
  • skale twardości Rockwella: HRA, HRB, HRC, HRD, HRE, HRF, HRN (Super-Rockwella), HRT (Super-Rockwella)

• metoda Vickersa^[1][2]
  • skale twardości Vickersa: HV, MHV (Mikro-Vickersa)

• metoda Poldi (dynamiczna) – dynamiczna odmiana metody Brinella; skala HBp

• metoda Leeba (dynamiczna, inaczej metoda odbicia sprężystego)^[3][4] – udoskonalona wersja metody skleroskopowej Shore'a
  • skale twardości Leeba: HLD, HLD+15, HLDL, HLDC, HLC, HLE, HLS, HLG

Rzadziej stosowane metody badania twardości metali:

• metoda Millera – dynamiczna, odmiana metody skleroskopowej, całkowicie nieniszcząca
• metoda pilnikowa – przystosowanie metody Mohsa dla stali hartowanej
• metoda Baumanna – dynamiczna odmiana metody Brinella; skala HBb
• metoda UCI (inaczej: metoda impedancji ultradźwiękowo-kontaktowej)^[4] – statyczna, odmiana metody Vickersa
• metoda Ernsta – dynamiczna odmiana metody Brinella
• metoda Knoopa^[5][2]
• metoda Meyera(inne języki)
• metoda Webstera
• metoda Grodzińskiego^[2]
• metoda Barbera-Colmana (Barcola)
• metoda skleroskopowa Shore'a – dynamiczna
• metoda TVI – statyczna odmiana metody Vickersa
• metoda Newage – statyczna odmiana metody Rockwella