Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Terrance Gerin[4] (ur. 7 października 1975 w Detroit w Michigan) – amerykański wrestler i polityk, obecnie występujący w federacji WWE w brandzie RAW pod pseudonimem ringowym Rhyno (w przeszłości innych federacjach jako Rhino).
Rhyno występował wcześniej dla WWE od 2001 do 2005, po czym powrócił do rozwojowej federacji NXT w 2015. Pracował również dla Extreme Championship Wrestling (ECW) od 1999 do 2001, Total Nonstop Action Wrestling (TNA) od 2005 do 2010 i w 2014, a także dla Ring of Honor (ROH) od 2011 do 2013[2][5].
Rhyno jest dwukrotnym światowym mistrzem, gdzie zdobył po jednym razie ECW World Heavyweight Championship i NWA World Heavyweight Championship. Był ostatnim posiadaczem ECW World Heavyweight Championship do czasu zamknięcia oryginalnego ECW w 2001. Posiadał również raz WCW United States Champion, dwa razy ECW World Television Championship, trzy razy WWF Hardcore Championship, a także był pierwszym posiadaczem WWE SmackDown Tag Team Championship z Heathem Slaterem.
Gerin trenował jako wrestler w szkole Can-Am Wrestling School ulokowanej w Windsor w Ontario, gdzie jego trenerem był Scott D’Amore, z którym współpracował w przyszłości w Total Nonstop Action Wrestling[6][7]. Zadebiutował w 1994 w federacji niezależnej z Detroit pod pseudonimem Terry Richards. Gerin cztery razy pojawił się w World Championship Wrestling jako jobber. Przegrał z „Hacksaw” Jimem Dugganem na odcinku WCW Saturday Night z 5 sierpnia. The Renegade pokonał go 9 września na edycji programu WCW Pro. Richard i Johnny Swinger przegrali The Nasty Boys tydzień później. Ostatni raz przegrał z Road Warrior Hawkiem 24 września 1995 na odcinku WCW WorldWide. Gerin pojawił się 6 listopada 1995 na odcinku tygodniówki Monday Night Raw federacji World Wrestling Federation, gdzie przegrał z Henrym O. Godwinnem. Gerin zaadaptował pseudonim Rhino Richards i zaczął występować w Kanadzie, gdzie był częścią grupy „THUG Life” wraz z Joem Legendem, Zakkiem Wyldem, Christianem Cage’em, Bloodym Billem Skullionem, Brettem Kimballem i Sextonem Hardcastlem[6].
W 1997, Gerin przeprowadził się do Hanower w Niemczech, gdzie zaczął występować dla Catch Wrestling Association (CWA) pod pseudonimem ringowym „Rhino Richards”. 10 października 1998 wraz z XL Legendem zdobyli zwakowane CWA World Tag Team Championship, pokonując Rico de Cubę oraz Augusta Smisla. Tytuły zostały zawieszone tego samego miesiąca, kiedy to Gerin opuścił promocję i podpisał kontrakt z Extreme Championship Wrestling (ECW).
Gerin zadebiutował w ECW w 1999 jako Rhino. Dołączył do współpracy ze Steve’em Corino i Jakiem Victory. Rhino i Corino wyzwali Tommy’ego Dreamera i Ravena do walki o ECW World Tag Team Championship na gali Anarchy Rulz, lecz zostali pokonani. Pod koniec 1999 zaczął rywalizację z The Sandmanem, zaś na gali November to Remember wraz z The Impact Players pokonali Dreamera, Ravena i Sandmana[2].
12 marca 2000 przegrał z Super Crazym w finale turnieju o ECW World Television Championship mająego miejsce na gali Living Dangerously. Mimo tego zdobył tytuł 22 kwietnia pokonując Yoshihiro Tajiriego na gali CyberSlam[8]. Tytuł stracił 26 sierpnia na rzecz Kida Kasha, jednakże odzyskał do niego tytuł 9 września[9].
Przez resztę 2000 kontynuował rywalizację z Sandmanem. Pokonał go broniąc tytułu na galach Hardcore Heaven i Heatwave. W walce na Hardcore Heaven wykonał żonie i valet Sandmana, Lori, ruch Rhino Driver. Na gali Heatwave zaatakował parę przed swoją walką, po czym wsadził głowę Lori do muszli klozetowej[10]. Rhino zdobył ECW World Heavyweight Championship na gali Guilty as Charged z 7 stycznia, pokonując Sandmana w tzw. squash matchu (jednostronnej krótkiej walce) po tym, jak Sandman pokonał Steve’a Corino o tytuł w tables, ladders, chairs and canes matchu[11]. Tytuł obronił dwa razy – 12 stycznia pokonując Sandmana oraz 13 stycznia pokonując Spike’a Dudleya. Były to dwie ostatnie gale wyprodukowane przez ECW, wskutek czego Rhino był ostatnim posiadaczem ECW World Heavyweight Championship i ECW World Television Championship, a następnie ECW zbankrutowało w kwietniu.
Po zamknięciu ECW, Gerin podpisał kontrakt z World Wrestling Federation (WWF). Zadebiutował 19 marca 2001 na odcinku Raw is War pod zmienionym pseudonimem Rhyno w roli antagonisty. Podjął się współpracy z Edgem i Christianem[2]. Pomógł im wygrać z The Hardy Boyz i The Dudley Boyz o WWF Tag Team Championship w Tables, Ladders and Chairs matchu na WrestleManii X-Seven[12]. 17 kwietnia na odcinku tygodniówki SmackDown pokonał Kane’a i zdobył od niego WWF Hardcore Championship. Na gali Backlash pokonał Ravena i obronił tytuł. Na gali Judgment Day z maja, Rhyno, Edge, Christian i Kurt Angle utworzyli grupę Team RECK, gdzie wszyscy członkowie dotarli do półfinałów turnieju King of the Ring[13]. Rhyno został pokonany przez ostatecznego zwycięzcę, Edge’a[14]. W czerwcu i lipcu zdołał zdobyć trzy razy tytuł Hardcore Championship[15].
9 lipca na odcinku Raw, Rhyno przyłączył się do grupy dawnych wrestlerów ECW będących w rywalizacji z wrestlerami WWF. Przewodził nimi były właściciel ECW Paul Heyman. Tej samej nocy połączyli siły z wrestlerami WCW, wskutek czego utworzono frakcję The Alliance. Na gali Invasion wziął udział w walce wieczoru będącej zespołową walką pięć-na-pięć: drużyna WCW i ECW (Booker T, Diamon Dallas Page, Rhyno i Dudley Boyz) pokonali drużynę WWF (Stone Colda Steve’a Austina, Kurta Angle, Chrisa Jericho, The Undertakera i Kane’a). Po gali rozpoczął rywalizację z Jericho, gdzie Rhyno towarzyszyła (scenariuszowa) właścicielka ECW Stephanie McMahon. Na odcinku SmackDown! z 9 sierpnia, Rhyno wykonał ruch Gore na Jericho przez scenę i ekrany gali[16], zaś na gali SummerSlam przegrał z Jericho. Na gali Unforgiven z 23 września pokonał Tajiriego i zdobył tytuł WCW United States Championship[17]. Był w posiadaniu tytułu przez miesiąc, gdyż 22 października na odcinku Raw stracił go na rzecz Kurta Angle’a[17]. W rezultacie został „zawieszony” przez The Alliance trzy dni później. Wykonano ten zabieg w telewizji, gdyż Rhyno zmagal się z kontuzją wymagającą operacji wykonanej 12 listopada[2].
Rhyno powrócił do programów WWE 27 lutego 2003 na odcinku SmackDown!, gdzie podjął się współpracy z Chrisem Benoit i stał się protagonistą. Rhyno i Benoit nie zdołali zdobyć tytułów WWE Tag Team Championship od Team Angle na WrestleManii XIX[18]. Na gali Judgment Day wraz ze Spankym i Benoit przegrali z Johnem Ceną i The Full Blooded Italians (Chuckiem Palumbo i Johnnym Stambolim). Na gali Vengeance ponownie stał się heelem po tym jak zaatakował Benoit i uniemożliwił mu wygraną z Eddiem Guerrero o WWE United States Championship. Na gali SummerSlam zawalczył w fatal four-way matchu o tytuł, lecz nie zdołał go zdobyć. Na gali Royal Rumble dołączył do Royal Rumble matchu jako szósty uczestnik, lecz został wyeliminowany przez Benoit. W marcu 2004 podczas draftu został przeniesiony do brandu Raw. Tej samej nocy przegrał z Benoit o World Heavyweight Championship. W lipcu stał się facem i uformował tag-team na krótki czas z Tajirim. Duo kilka razy zawalczyło o tytuły World Tag Team Championship w 2004. W styczniu 2005 na odcinku Raw, Rhyno przegrał kwalifikującą walkę do Royal Rumble matchu z Edgem[2].
Rhyno został zwolniony z WWE 9 kwietnia 2005 wraz z jego przyjacielem Mattem Hardym[19]. Pojawił się w czerwcu podczas gali ECW One Night Stand wyprodukowanej przez WWE, gdzie przegrał z Sabu[20].
.jpg)
17 lipca 2005, Gerin zadebiutował w promocji Total Nonstop Action Wrestling (TNA) pod pseudonimem Rhino, którego używał wcześniej w ECW. Zadebiutował atakując posiadacza NWA World Heavyweight Championship Ravena przy pomocy ruchu Gore po jego walce z Abyssem na gali No Surrender. Grał rolę antagonisty i dołączył do ugrupowania Planet Jarrett[21]. Wydarzenia te doprowadziły do walki Rhino i Jeffa Jarretta z Ravenem i powracającym Sabu na gali Sacrifice z 14 sierpnia[22]. Podczas walki powrócił Jeff Hardy, który zaatakował Jarretta i jednocześnie pozwolił Rhino przypiąć Ravena, wskutek czego to Rhino, a nie Jarrett, stał się pretendentem do tytułu NWA[23]. Rhino zawalczył z Ravenem na gali Unbreakable, lecz pomimo interwencji ze strony Jarretta, Raven obronił tytuł[24].
Rhino zawalczył z Hardym w walce wieczoru pierwszego odcinka tygodniówki Impact! z 1 października, lecz pojedynek zakończył się bez rezultatu po interwencji Abyssa i Sabu. Na gali Bound for Glory, Rhino pokonał Abyssa, Sabu i Hardy’ego w Monster’s Ball matchu. Tej samej nocy wygrał 10-osobowy Gauntlet match wyłaniający przeciwnika Jarretta o NWA World Heavyweight Championship, gdyż oryginalny rywal Kevin Nash odniósł kontuzję. Pojedynek z Jarrettem odbył się chwilę potem, gdzie Rhino pokonał mistrza i zdobył tytuł NWA[25][26]. Rhino stracił tytuł na rzecz Jarretta podczas odcinka Impact! z 3 listopada[27]. Kolejny rewanż o tytuł odbył się na gali Turning Point, gdzie Rhino przegrał po ataku gitarą na głowę i interwencji ze strony grupy Team Canada[28].
Rhino rozpoczął rywalizację z Abyssem, który przerwał dotychczasową z Team Canada[29]. Doprowadziło to do ich walki na gali Against All Odds, gdzie Rhino wykonał Abyssowi Gore z wysokości 4,5 metra na cztery stoły[30]. W kwietniu Rhino stał się członkiem grupy „Warriors”, w skład której należeli również AJ Styles, Ron Killings oraz ich lider Sting – ich przeciwnikami była grupa „Army” prowadzona przez Jarretta. Dwie frakcje zmierzyły się w Lethal Lockdown matchu na gali Lockdown, gdzie zwyciężyła drużyna Stinga[31]. W związku z przywróceniem federacji ECW przez WWE jako ich kolejny brand, 11 lipca Rhino spalił „prawdziwy” pas ECW World Heavyweight Championship, lecz później się okazało, że była to replika, a prawdziwe nieaktywne mistrzostwo trzyma w domu[7][32]. Na gali Hard Justice zmierzył się z Montym Brownem i Samoa Joe, gdzie z pojedynku wyszedł zwycięsko Joe po przypięciu Browna[33]. Rhino przegrał z Christianem Cage’em na gali Bound for Glory w Eight Mile Street Fight, a także 16 listopada na odcinku Impact! w six-sides of steel barbed wire matchu[34].
Pod koniec 2006, Rhino rozpoczął program z AJ Stylesem, gdzie Rhino próbował pomóc Stylesowi w jego rywalizacji z Christopherem Danielsem, lecz Styles odmówił i oficjalnie stał się w fabule antagonistą[35]. Rhino przegrał ze Stylesem na gali Turning Point po tym, jak Styles udawał kontuzję kolana[36]. Miesiąc później na Final Resolution, Rhino pokonał Stylesa w Last Man Standing matchu[37], zaś w ich trzeciej walce z gali Against All Odds wygrał Styles[38]. Styles wyzwał dowolnego wrestlera z TNA do walki na gali Destination X, gdzie jego rywalem i zwycięzcą walki ponownie okazał się Rhino[38]. 22 marca, Rhino został wybrany trzecim członkiem drużyny Kurta Angle na galę Lockdown, w skład której jeszcze należeli Samoa Joe, Jeff Jarrett i Sting; Team Angle pokonało Christian's Coalition w Lethal Lockdown matchu[39].
21 czerwca na odcinku Impact!, James Storm i Robert Roode pokonali Rhino i Ericka Younga, gdzie po walce Storm rozlał piwo na twarzy Rhino[40]. Dwa tygodnie później przyznał, że był w przeszłości alkoholikiem, co było ostatecznie motywem jego rywalizacji ze Stormem[41]. Storm pokonał Rhino na gali Victory Road po uderzeniu go szklaną butelką piwa[42]. Rhino ponownie przegrał ze Stormem w Bar Room Brawlu na gali Hard Justice, jednakże zdołał go pokonać na gali No Surrender[43]. Wziął udział w Monster’s Ball matchu na gali Bound for Glory pomiędzy nim, Ravenem, Abyssem i Black Reignem, gdzie zwycięzcą był Abyss. Z powodu scenariuszowej kontuzji i powrotu walki z alkoholizmem, Rhino nie zawalczył na gali Turning Point i powrócił w lutym 2008 na gali Against All Odds, gdzie spowodował przegraną Storma z Erikiem Youngiem o World Drinking Championship. 9 marca na gali Destination X, Rhino zakończył rywalizację pokonując Storma w „Elevation X matchu”.
W następnym tygodniu, Christian Cage poszukiwał partnera do walki z AJ Stylesem i Tysonem Tomko, lecz Rhino odmówił współpracy ze względu na przeszłe rywalizacje (od tego czasu Cage stał się facem). Tomko, Styles i Team 3D zaatakowało Cage’a, który tydzień później na odcinku Impact! ostatecznie przekonał Rhino do współpracy. Na gali Lockdown w Lethal Lockdown matchu, Rhino przypiął Storma i dał zwycięstwo drużynie Cage’a[44]. Rhino i Cage wzięli udział w turnieju wyłaniającym nowych posiadaczy TNA World Tag Team Championship na gali Sacrifice, lecz przegrali w drugiej rundzie z Team 3D. Ostatecznie duo pokonało Team 3D na gali Hard Justice.
Rhino i Christian postanowili zakończyć w zgodzie współpracę, gdzie Rhino wraz z posiadaczką TNA World Women’s Championship Taylor Wilde rozpoczął rywalizację z grupą The Beautiful People i Cute Kipem. Na gali Bound for Glory IV, Rhino, ODB i Rhaka Khan pokonali The Beautiful People i Cute Kipa w „Bimbo Brawl matchu”. 20 listopada na odcinku Impact!, Rhino zaatakował grupę The Main Event Mafia, po czym tydzień później podjął współpracy z A.J. Stylesem i Samoa Joe wspólnie tworząc grupę The TNA Frontline. Rhino poszukiwał nowych członków grupy i zdołał przekonać byłych rywali Team 3D do współpracy. Na gali Genesis, Rhino przegrał ze Stingiem o TNA World Heavyweight Championship.
Po gali Lockdown, Rhino wziął udział w scenariuszu, w którym trenował byłego żołnierza Jessego Neala jako wrestlera. Podczas odcinka Impact! z 13 sierpnia 2009 odbyła się walka tag-teamowa, w której Neal popełniał kilka błędów żółtodzioba i ostatecznie przegrali walkę. Tuż po niej sfrustrowany Rhino zaatakował go i stał się heelem. Rhino zmierzył się na gali No Surrender z debiutującym Bobbym Lashleyem, lecz przegrał pojedynek[45]. Nie zdołał go również pokonać 15 października na odcinku Impact! w stretcher matchu. Siedem dni później zaczął oskarżać TNA o faworyzowanie młodszych gwiazd zamiast doświadczonych ringowych weteranów[46], gdzie ostatecznie 5 listopada Team 3D ponownie stało się heelami i dołączyło do Rhino[47][48][49]. Na gali Turning Point, Rhino wraz z Team 3D pokonali Matta Morgana, Hernandeza i D’Angelo Dinero[50]. 19 listopada na odcinku Impact!, Jesse Neal również stał się antagonistą i przyłączył się do Rhino i Team 3D[51], zaś dla równowagi do Morgana, Hernandeza i Dinero dołączono Suicide’a[52]. Druga drużyna pokonała Neala, Team 3D i Rhino w ośmioosobowym eliminacyjnym tag-team matchu na gali Final Resolution[53]. Pod debiucie Hulka Hogana i Erica Bischoffa na początku 2010 oficjalnie zakończono rywalizację Rhino i Team 3D.
Po czteromiesięcznej absencji w telewizji, Rhino powrócił 1 lipca na odcinku Impact!, gdzie przyłączył się z byłymi gwiazdami ECW Tommym Dreamerem, Ravenem i Steviem Richardsem, wskutek czego stał się facem[54]. Dwa tygodnie później na Impact! wymieniona czwórka oraz wiele kolejnych byłych gwiazd ECW zawarło sojusz[55][56][57], dzięki czemu prezydent TNA Dixie Carter zgodziła się na zorganizowanie gali pay-per-view pod tytułem Hardcore Justice: The Last Stand o tematyce hardcore wrestlingu[58]. Na gali, Rhino pokonał Al Snowa i Brothera Runta w trzyosobowej walce[59]. Dobę później, grupa ECW (znana już wtedy jako EV 2.0) została zaatakowana przez AJ Stylesa, Kazariana, Roberta Roode’a, Jamesa Storma, Douglasa Williamsa i Matta Morgana, który reprezentowali frakcję Fortune prowadzoną przez Rica Flaira[60][61]. Z powodu ataku Abyssa na Roba Van Dama, ten musiał zawiesić swój TNA World Heavyweight Championship, co było motywem zemsty dla EV 2.0[62]. Na gali No Surrender, Abyss pokonał Rhino w Falls Count Anywhere matchu[63]. Na gali Bound for Glory odbył się Lethal Lockdown match, w którym Rhino, Dreamer, Raven, Richards i Sabu pokonali Stylesa, Kazariana, Morgana, Roode’a i Storma[64]. Krótko po gali kontrakt Rhino z federacją się skończył, jednak podpisywał umowy na poszczególne występy[65][66][67]. Na gali Turning Point, EV 2.0 ponownie zawalczyło z Fortune w 10-osobowym tag-team matchu, lecz z dodatkowym warunkiem, że każdy członek EV 2.0 postawi swoją karierę TNA na szali; ostatecznie Sabu został zwolniony z federacji[68]. Dzień później na odcinku Impact!, Rhino ujawnił się jako zdrajca grupy EV 2.0, który po cichu kontaktował się z Erikiem Bischoffem i chciał dołączyć do grupy Immortal. Ostatecznie Rhino spowodował przegraną Roba Van Dama z Kazarianem, a także uderzył Dreamera krzesełkiem, przez co po raz kolejny został antagonistą[69]. 18 listopada na odcinku Impact!, Bischoff przedłużył kontrakt z Rhino[70], jednakże ze względu na przyszłotygodniową porażkę z Dreamerem w Street Fight i przegraną z Van Damem na gali Final Resolution[71][72], Bischoff nie podpisał z Rhino długoterminowego kontraktu z federacją[73][74].
20 czerwca 2014, Rhino powrócił do TNA podczas nagrań Impact Wrestling, gdzie zaatakował Bully’ego Raya na polecenie Ethana Cartera III. Na odcinku z 17 lipca, Rhino i Carter pokonali Tommy’ego Dreamera i Bully’ego Raya, zaś tydzień później wraz z Rockstar Spudem pokonali Dreamera, Raya i Devona w 6-osobowym New York City Street Fight. 20 sierpnia, EC3 obwinił Rhino za przypadkowy atak na Dixie Carter przez stół, po czym go brutalnie zaatakował i ostatecznie Rhino raz jeszcze stał się protagonistą w scenariuszu[5]. 28 sierpnia przegrał z EC3, jednakże zdołał pokonać Rockstar Spuda tydzień później oraz na odcinku z 11 września. Rhino ostatni raz pojawił się w TNA 18 września na tygodniówce Impact Wrestling, gdzie przegrał z EC3 w NYC Street Fight. 13 lutego 2015 jego profil na stronie TNA został przeniesiony do sekcji byłych pracowników.
Gerin zadebiutował w Juggalo Championship Wrestling (JCW) podczas muzycznego festiwalu Gathering of the Juggalos, gdzie pokonał Abyssa[75]. Podczas przyszłorocznej edycji wziął udział w wydarzeniu „JCW vs. TNA: Three Day War”. W 2011 powrócił do promocji ratując JCW Heavyweight Championa Corporal Robinsona od ataku ze strony Breyera Wellingtona i Butlera Jeevesa[76]. Na pierwszej internetowej gali pay-per-view o tytule „Hatchet Attacks”, Gerin wraz z The Weedmanem, 2 Tuff Tonym i Jailbird Manem pokonali Baby Bitch Boya, The Bumpin’ Uglies i Bulla Paina[77]. Na gali „Up in Smoke 2012” uratował Tony’ego od ataku ze strony Sabu i Roba Conwaya[78] He and Tony were then scheduled for a tag team match against the two at St. Andrew’s Brawl[78].
Po jego odejściu z TNA w 2010, Rhino występował w wielu federacjach niezależnych w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. W maju 2011 wziął udział w Invasion Tour produkowanym przez federację New Japan Pro-Wrestling (NJPW) i zorganizowanej w Stanach. W walce wieczoru pierwszej nocy z 13 maja, Rhino i Charlie Haas pokonali IWGP Heavyweight Championa Hiroshi Tanahashiego i Togiego Makabe[79][80]. Następnego dnia ponownie odniósł zwycięstwo z Daveyem Richardsem i Homicidem pokonując Kazuchikę Okadę, Makabe i Ryusuke Taguchiego[81]. W trzecim i ostatnim dniu wyprawy NJPW został pokonany przez Makabe w walce wieczoru[82].
Zawalczył dla Resistance Pro Wrestling 17 lutego 2012, lecz został pokonany przez RPW Heavyweight Championa Harry’ego Smitha[83]. Rhino postawił na szali swój ECW World Heavyweight Championship w rewanżu ze Smithem, gdzie walka ostatecznie zakończyła się bez zwycięzcy[84]. W ich trzeciej walce z 11 maja, Smith pokonał Rhino w walce, którą sędziował Raven.
1 września został pokonany przez Billa Colliera o PWR Heavyweight Championship[85]. 4 października zawalczył z FWE Heavyweight Championem Tommym Dreamerem na pierwszej gali PPV promocji Family Wrestling Entertainment, Back 2 Brooklyn, lecz poniósł porażkę[86]. 2 dni później pokonał Samiego Callihana na pierwszej gali federacji House of Hardcore[87].
30 maja 2014 zdobył UCW (Universal Championship Wrestling) Heavyweight Championship. 17 listopada dotarł do finału turnieju koronującego pierwszego Extreme Rising World Championa[88], lecz przegrał ze Steviem Richardsem[89]. 6 czerwca 2014 na gali House of Hardcore IV wraz z Abyssem przegrał z Dreamerem i Devonem. 18 lipca 2015 podczas dziewiątej edycji House of Hardcore przegrał z Austinem Ariesem.
13 czerwca 2011, Rhino został ujawniony ochroniarzem grupy The Embassy, który chronił ich przez Homicidem. W jego debiutanckiej walce na gali Best in the World, Homicide pokonał Rhino w Street Fight[90]. Na gali Death Before Dishonor IX z 17 września, Rhino i członek Embassy Tommaso Ciampa pokonali Homicide’a i Jaya Lethala w tag-team matchu[91]. Pod koniec 2011 został usunięty z aktywnego rosteru na stronie RoH, jednakże powrócił w kwietniu 2012 jako członek frakcji House of Truth i został pokonany przez Eddiego Edwardsa na gali Border Wars z 12 maja. Na gali Death Before Dishonor X: State of Emergency z września przegrał z Kevinem Steenem o ROH World Championship[92]. Na gali z okazji 11-lecia istnienia federacji, Rhino zaatakował Lethala po jego walce ze Steenem i sprzymierzył się z grupą S.C.U.M[93]. Ugrupowanie przegrało z Team RoH na odcinku tygodniówki Ring of Honor Wrestling z 23 czerwca 2013, po czym Gerin opuścił federację[94].
Rhyno powrócił (bez ówczesnej zapowiedzi) do WWE 18 lutego 2015 na nagraniach odcinków NXT, gdzie pokonał Eliasa Samsona[95][96]. Po kilku tygodniach pokonywania innych oponentów, Rhyno ogłosił, że wrócił by zdobyć NXT Championship. Pierwszy raz przegrał 15 kwietnia z Samim Zaynem. Na gali NXT TakeOver: Unstoppable przegrał z Baronem Corbinem. 3 czerwca na odcinku NXT przegrał z Finnem Bálorem, któremu później wykonał ruch Gore na scenie areny, wskutek czego stał się antagonistą. 1 lipca na NXT wraz z Kevinem Owensem przegrali z Bálorem i Samoa Joe.
We wrześniu, Rhyno i Baron Corbin utworzyli tag-team na rzecz turnieju Dusty Rhodes Tag Team Classic, gdzie pokonali The Ascension w pierwszej rundzie, a także Johnny’ego Gargano i Tommaso Ciampę w ćwierćfinale. Na gali NXT TakeOver: Respect wygrali z Jasonem Jordanem i Chadem Gable, jednakże w finale pokonali ich Bálor i Samoa Joe. 14 października na odcinku NXT, Rhyno wziął udział w Battle Royalu wyłaniającym pretendenta do NXT Championship, lecz został wyeliminowany przez Corbina; tydzień później przegrał walkę z Corbinem.
Rhyno powrócił do NXT 6 lipca 2016 podczas walki The Hype Bros i Blake’a i Murphy’ego[97]. Na odcinku NXT z 20 lipca przegrał z NXT Championem Samoa Joe[98].
7 grudnia 2015 na odcinku tygodniówki Raw, Rhyno pojawił się jako protagonista, gdzie dołączył do The Dudley Boyz i Tommy’ego Dreamera jako nieoficjalna reinkarnacja grupy ECW Originals, który rywalizowali z The Wyatt Family. Na tym samym odcinku przegrali w 16-man elimination fatal 4-way tag team matchu, gdzie zostali wyeliminowani przez grupę The League of Nations[99]. Na gali TLC: Tables, Ladders & Chairs przegrali z Wyatt Family w 8-man elimination tag team tables matchu, a także w 8-man Extreme Rules matchu następnej nocy na Raw[100][101].
.jpg)
26 lipca na odcinku SmackDown, Rhyno powrócił do głównego rosteru i zaatakował „wolnego agenta” Heatha Slatera, wskutek czego dołączył do brandu SmackDown[102][103]. Dwa tygodnie później zawalczyli ze sobą w pojedynku, w którym jeśli by wygrał Slater, to zostałby również przyłączony do brandu SmackDown, jednakże pojedynek wygrał Rhyno. 23 sierpnia, Slater podjął współpracy z Rhyno w sprawie nadchodzącego turnieju o WWE SmackDown Tag Team Championship[104]. Duo pokonało The Headbangers w pierwszej rundzie, The Hype Bros w półfinale, a także The Usos w finale na gali Backlash stając się pierwszymi posiadaczami tytułów. Dzięki rezultatowi, Slater stał się członkiem SmackDown[105][106]. Na gali No Mercy obronili tytuły w rewanżu z The Usos. Rhyno i Slater byli członkami tag-teamowej drużyny SmackDown na gali Survivor Series, lecz przegrali z drużyną Raw[107]. Na gali TLC: Tables, Ladders & Chairs stracili tytuły na rzecz The Wyatt Family (Braya Wyatta i Randy’ego Ortona), zaś dwa dni później na SmackDown przegrali z nimi rewanż.
Gerin zadebiutował jako aktor filmowy w horrorze Death from Above, w którym wystąpił z Kurtem Angle’em.
Gerin ogłosił 4 marca 2016, że będzie się ubiegał o dołączenie do Izby Reprezentantów stanu Michigan[108][109]. W wielu wywiadach potwierdzał, że startuje jako republikanin i ma wsparcie ze strony właściciela WWE, Vince’a McMahona[110], którego żona Linda McMahon dwukrotnie nie dołączyła do senatu państwa. 2 sierpnia 2016, Gerin został wybrany reprezentantem republikanów[111] i w listopadzie zmierzył się z reprezentantem demokratów Abdullahem Hammoundem, z którym przegrał zyskując dwukrotnie mniejszą ilość głosów[112][113].
Gerin jest bliskim przyjacielem Edge’a i Christiana. Po nagraniach tygodniówki SmackDown z 16 września 2011, Rhyno powrócił na jedną noc do WWE by celebrować karierę Edge’a[114]. Pojawił się również podczas wprowadzenia Edge’a do WWE Hall of Fame w 2012[115].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
