Tebe (księżyc)

Tebe (Jowisz XIV) – księżyc Jowisza, odkryty przez S. Synnotta w 1979 r. na podstawie zdjęć wykonanych przez sondę Voyager 1.

Tebe

Tebe sfotografowany przez sondę Galileo w 2000 r.
Planeta	Jowisz
Odkrywca	Stephen Synnott / Voyager 1
Data odkrycia	5 marca 1979
Tymczasowe oznaczenie	S/1979 J 2
Charakterystyka orbity
Półoś wielka	221 900 km[1]
Mimośród	0,0176[1]
Perycentrum	218 000 km
Apocentrum	225 800 km
Okres obiegu	0,675 d[1]
Nachylenie do płaszczyzny Laplace’a	1,080°[1]
Długość węzła wstępującego	235,694°[1]
Argument perycentrum	234,269°[1]
Anomalia średnia	135,956°[1]
Własności fizyczne
Wymiary	116 × 98 × 84 km
Objętość	~500 000 km³
Masa	4,3 × 1017 kg
Średnia gęstość	0,86 g/cm³
Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni	0,013 m/s²
Prędkość ucieczki	20-30 m/s
Okres obrotu wokół własnej osi	synchroniczny
Albedo	0,047 ± 0,003
Jasność obserwowana (z Ziemi)	16,0m

Nazwa

Nazwa księżyca pochodzi z mitologii greckiej. Tebe była nimfą uprowadzoną przez Zeusa (Jowisza). Od jej imienia pochodzi nazwa miasta Teby.

Charakterystyka fizyczna

Tebe jest jednym z mniejszych księżyców Jowisza, jego średnicę ocenia się na około 96 km. Średnia gęstość tego ciała ma wartość około 1,45 g/cm³, a składa się przeważnie z lodu i krzemianów. Powierzchnia Tebe jest bardzo ciemna – jej albedo wynosi zaledwie 0,04. Z Ziemi można go zaobserwować jako obiekt o jasności wizualnej co najwyżej 17 magnitudo.

Największy krater na powierzchni Tebe otrzymał w 2000 roku nazwę Zethus.

Satelita należy do grupy Amaltei wewnętrznych księżyców regularnych planety. Jego orbita przebiega wzdłuż zewnętrznej granicy słabego pierścienia ażurowego Tebe.

Zobacz też

• Chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym
• Księżyce galileuszowe
• Lista naturalnych satelitów Jowisza