Loading AI tools
lista w projekcie Wikimedia Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Radzieckie tablice rejestracyjne wydawano w Rosji Radzieckiej i później w ZSRR (podobnie jak przed rewolucją październikową w Imperium Rosyjskim) wszystkim pojazdom, które poruszały się po drogach publicznych, w tym – oprócz pojazdów silnikowych – do pewnego momentu także rowerom i pojazdom konnym (np. dorożkom).
Pierwszym miastem Imperium Rosyjskiego, w którym pojawiły się tablice rejestracyjne na samochodach, była Ryga w 1904 roku, następnie wprowadzano je także w innych miastach[1]. W 1910 roku car Mikołaj II ratyfikował międzynarodową konwencję paryską z 1909 roku i odtąd wprowadzono obowiązek rejestracji samochodów na terenie całego kraju, lecz wykonywały go władze lokalne i nie było jednolitego systemu numeracji. Z powodu niewielkiej liczby samochodów, tablice ograniczały się do samych numerów, które co roku były zmieniane (w Moskwie i Petersburgu doszło do numerów czterocyfrowych)[1]. Taki też system obowiązywał po rewolucji październikowej i ustabilizowaniu się sytuacji w kraju w latach 20. Pod koniec lat 20. w Moskwie, z uwagi na rosnącą liczbę samochodów, wprowadzono tablice z literą i dwoma parami cyfr (czarne znaki na białym tle)[1].
Г-37-40 |
Tablice początkowo nie miały jednolitego systemu oznakowania w całym kraju, dopiero w 1932 wprowadzono w całym kraju „moskiewski” system oznaczeń składających się z jednej litery i dwóch par cyfr, oddzielonych kreskami. Tablice te były białe, a znaki malowane były czarną farbą. Zadania rejestracji samochodów powierzono od tego roku milicji, zamiast (jak do tej pory) władzom lokalnym[1].
2-28-15 МОСКВА |
---|
System ten nie uchował się jednak długo, gdyż w 1934 zastąpiono go (zachowując czarne znaki na białym tle) systemem pięciocyfrowym, z napisaną pod cyframi mniejszymi literami nazwą miasta okręgowego (jednego z 45 na terytorium całego państwa)[1]. Tablice te w wersji dla motocykli miały nieco mniejszy rozmiar, niż te dla samochodów.
АЧ 55-42 |
---|
W 1936 dokonano kolejnej zmiany systemu oznaczeń: pojawiły się tablice koloru czarnego z białymi znakami: dwie pierwsze litery, kolejne cztery – cyfry (dwie pary). Pierwsza litera oznaczała region. Na przedniej tablicy znaki malowane były w jednym rzędzie, na tylnej – w dwóch (w górnym rzędzie były litery, cyfry na środku)[1]. Rejestrację samochodów powierzono od tej pory nowo utworzonej Państwowej Inspekcji Samochodowej (GAI)[1]. System ten obowiązywał do końca II wojny światowej. Pojazdy wojskowe miały swój własny, odmienny system oznaczeń (litera i pięć cyfr, rozdzielone przykładowo: A-9-99-99 – stosowane do początku lat 60.)[1].
Po wojnie tablice w ZSRR wydawano w trzech seriach w kolejnych okresach: od 1946, od 1959 i od 1981.
ЮВ 42-42 |
---|
System obowiązujący od 1946 do 1959 (w niektórych okręgach kraju nawet do początku lat 60.) nawiązywał bezpośrednio do tego z roku 1936. Tak jak dotąd oznaczano pojazdy dwiema literami alfabetu rosyjskiego[2] i czterema cyframi w dwóch grupach po dwie cyfry rozdzielonymi kreseczką (dywizem). Rozmiary tablic były następujące: tylna tablica motocyklowa (przednich w motocyklach nie stosowano) – 210×140 mm, przednia samochodowa – 385×110 mm, tylna samochodowa – 287×168 mm. Na tablicach tylnych znaki malowano w dwóch rzędach: w górnym litery, w dolnym cyfry. Na tylnych klapach skrzyni niektórych ciężarówek malowano dodatkowo w jednym rzędzie powtórzenie oznakowania tablicy wielkimi znakami. Tablice przednie zawierały wszystkie znaki w jednym rzędzie. Litery na tablicy rejestracyjnej (tak przedniej, jak i tylnej) miały rozmiar nieco mniejszy od cyfr i były malowane nieco wyżej[1]. Tło tablic było żółte, a znaki miały kolor czarny. Wyjątkiem jednak były pojazdy prywatne i służbowe (m.in. rządowe) zarejestrowane w Moskwie, których tablice miały tło czarne, a litery i cyfry białe.
Państwowa Inspekcja Samochodowa ZSRR wydała w 1966 zarządzenie zobowiązujące wszystkich użytkowników pojazdów z żółtymi tablicami do wymiany tablic na nowe. Zarządzenie to jednak nie było bardzo restrykcyjnie przestrzegane, dlatego pojazdy z tymi oznaczeniami spotykane były w niektórych okolicach kraju jeszcze w latach osiemdziesiątych.
90-49 ЦСА |
---|
Od 1959 roku rozpoczęto w ZSRR wydawanie tablic według nowego standardu. Wszystkie (tak w Moskwie, jak w innych okolicach kraju) miały czarne tło i białe znaki: cztery cyfry (dwie grupy po dwie z kreseczką pomiędzy nimi) i trzy litery z alfabetu rosyjskiego[1]. Tak jak poprzednio, rozmiar liter był mniejszy od cyfr (ale znajdowały się niżej, niż w poprzednim standardzie). Rozmiar tablic motocyklowych nie zmienił się, natomiast przednie tablice samochodowe uzyskały rozmiary 467×112 mm, a tablice tylne (samochodowe oraz tablice przyczep i naczep) – 293×174 mm. Tak jak poprzednio, tablice przednie były jednorzędowe, a tylne – dwurzędowe (u góry cyfry, na dole litery).
07-53 ЦД |
---|
Pojazdy wojskowe spotykane na drogach i ulicach w Polsce i innych krajach bloku wschodniego, obsługujące stacjonujące w tych krajach garnizony Armii Czerwonej, od początku lat 60. również miały tablice czarne i białe znaki, ale po czterech cyfrach znajdowały się tylko dwie litery[1].
Właściciele pojazdów, w których oznaczeniach rejestracyjnych występowały litery alfabetu rosyjskiego nieznane w alfabecie łacińskim (jak Б, Г, Д, Ж, З, И itp.), jeśli planowali wyjazd poza granice ZSRR, byli zobowiązani do wymiany tablic na takie, w których występowały tylko takie litery, które używane są także w alfabecie łacińskim (jak A, E, K, M, O, T itp.), choćby w języku rosyjskim niektóre z tych liter oznaczały głoski o zupełnie innym brzmieniu, niż w językach posługujących się alfabetem łacińskim (jak B, C, H, P, X). Do zasady używania tylko liter łacińskich nie stosowały się władze wojskowe wobec swoich pojazdów jeżdżących poza granicami ZSRR.
| |
| |
Od końca 1980 roku kolor tablic zmieniono na biały, a liter i cyfr – na czarny. Tablice obejmowały cztery cyfry, dwie litery oznaczające region i dodatkową literę, lecz ich rozmieszczenie różniło się w zależności od tego, czy samochód był prywatny, czy państwowy[1]. Pojazdy państwowe i należące do przedsiębiorstw miały numery w układzie cztery cyfry + trzy litery, ale w odróżnieniu od poprzednich tablic, rozmiary cyfr i liter były jednakowe i nie rozdzielano cyfr ani liter żadnymi dodatkowymi znakami. Inne pojazdy, zaopatrywane w tablice z serii standardowej, otrzymywały oznaczenie w układzie: 1 litera + 4 cyfry + 2 litery, przy czym, choć grupy cyfr i liter nie były niczym rozdzielane, to pierwsza litera miała pomniejszony rozmiar. Tablice przednie były prostokątne (zapis znaków w jednym rzędzie), tylne – kwadratowe dwurzędowe. Inaczej niż poprzednio oznakowano przyczepy i naczepy: uzyskały one tablice z czterema cyframi i dwiema literami; kształt tablic dla tych pojazdów był sześciokątem (jak po odcięciu obu dolnych narożników prostokąta); w górnej części tablicy umieszczano cztery cyfry, a na dole (w węższej części) dwie litery. Używano także tymczasowych oznaczeń tzw. „tranzytowych” w postaci papierowych arkuszy papieru umieszczanych za szybą przednią i tylną pojazdu; oznaczenia te składały się z trzech liter i czterech cyfr.
Po rozpadzie ZSRR radzieckie tablice wykorzystywano jeszcze przez kilka lat w państwach powstałych w jego miejsce. Były one w użyciu do około 1994 roku; wówczas wszystkie te państwa (w tym także największe z nich – Rosja) wprowadziły swoje własne, całkowicie nowe wzory tablic rejestracyjnych.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.