Tętnica biodrowa wewnętrzna

Tętnica biodrowa wewnętrzna (łac. arteria iliaca interna) – w anatomii człowieka parzysta tętnica zaopatrująca ściany i narządy miednicy, narządy płciowe zewnętrzne, okolicę kroczową i tylno-przyśrodkowy fragment uda. Jest jedną z dwóch gałęzi, na jakie tętnica biodrowa wspólna dzieli się przed stawem krzyżowo-biodrowym, na wysokości dolnego brzegu V kręgu lędźwiowego. Ku tyłowi towarzyszy jej żyła biodrowa wewnętrzna. Jej długość wynosi około 4–5 cm, a średnica około 8–9 mm^[1].

Tętnica biodrowa wewnętrzna

Gałęzie

Tętnica biodrowa wewnętrzna dzieli się na dwa pnie: przedni i tylny. Pień tylny kończy się w górnej części otworu kulszowego większego, odchodzą od niego wyłącznie gałęzie ścienne^[2]:

• tętnica biodrowo-lędźwiowa,
• tętnice krzyżowe boczne:
  • tętnica krzyżowa boczna górna,
  • tętnica krzyżowa boczna dolna,
• tętnica pośladkowa górna.

Pień przedni oddaje zarówno gałęzie ścienne jak i szereg gałęzi trzewnych. Biegnie do przodu od mięśnia gruszkowatego i splotu krzyżowego, oddając gałęzie końcowe w dolnej części otworu kulszowego większego^[2].

Gałęzie ścienne^[3]:

• tętnica zasłonowa,
• tętnica pośladkowa dolna,

Gałęzie trzewne^[4]:

• tętnica pępkowa,
• tętnica pęcherzowa dolna,
• tętnica nasieniowodu (u mężczyzn; czasem odchodzi z jednej z powyższych gałęzi trzewnych),
• tętnica maciczna (u kobiet),
• tętnica pochwowa (u kobiet, może też odchodzić z tętnicy macicznej^[5]),
• tętnica odbytnicza środkowa,
• tętnica sromowa wewnętrzna.