Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szlachta polska na Wołyniu – osoby wyższej warstwy społecznej, narodowości polskiej zamieszkujące obszar Wołynia.
Kiedy zmowa Cesarzy sprawiła, że słabnąca Rzeczpospolita skazana została na nieistnienie, jej wschodnie – litewskie i ruskie – ziemie zostały w kolejnych rozbiorach przyłączone do Imperium Rosyjskiego, w tym Wołyń, który w 1795 roku stał się jedną z guberni złożoną z 12 ujezdów (powiatów) – z centralnym miastem Żytomierzem. Szlachta Wołynia znalazła się w obliczu nowej sytuacji prawno-administracyjnej, całkowicie odmiennej od polskiego prawa i tradycji.
Początkowo, po podziale przyłączonych ziem na gubernie i wprowadzeniu rosyjskiej administracji, utrzymano dawne sądy ziemskie i polskich urzędników niższej administracji oraz starano się uzyskać przychylność polskiej magnaterii, a za jej pośrednictwem szlachty posiadającej majątki ziemskie – posesjonatów. Natomiast podejrzliwie traktowano drobną szlachtę, w większości mocno patriotyczną[3]. Na terenach przyłączonych, żywioł polski był liczebniejszy od zaborcy i niezbyt czytelny – tym samym niebezpieczny – w swym stanie posiadania. Dlatego między innymi, postanowiono dokonać weryfikacji polskiej szlachty nakazując jej według „Hramoty o szlachcie” wylegitymować się przed Heroldią w Petersburgu. Jak słusznie przewidziano, sporej części szlachty drobnej sprawiło niemały kłopot przedstawienie stosownych dokumentów mogących świadczyć o szlachectwie.
Historia kształtowania się stanu szlacheckiego w Rosji była o kilka wieków późniejsza niż jego odpowiedników w Rzeczypospolitej czy zachodnich państwach Europy. Dopiero generalny przywilej cesarzowej Katarzyny II dla szlachty „Żałowannaja gramota dworiaństwu” z 21 kwietnia (2 maja) 1785[4] zbierał, porządkował i rozszerzał rozproszone akty prawne tego obszaru. Powołana została również Heroldia. Inne były też drogi wejścia plebejuszy do tego stanu, głównie przez karierę wojskową czy osiągnięcie odpowiedniego stopnia w tabeli rang[5] biurokratycznego aparatu carskiego.
Procedura legitymacji miała dwustopniowy kierunek działania. Przewidziane prawem dokumenty wpierw przyjmowała komisja gubernialna złożona z marszałka i przedstawicieli szlachty powiatu, później przesyłano dowody do Petersburga. W każdej guberni założono księgi genealogiczne podzielone na 6 części, do których wpisywano szlachtę stosownie do jej zakwalifikowania na podstawie okazanych dowodów:
Tą drogą, przedstawiciele szlachty polskiej, którzy udowodnili swoje szlachectwo zostali zaliczeni do szlachty rosyjskiej i wpisani do jednej z sześciu części gubernialnej księgi genealogicznej.
Brak dowodów, iż niezaliczenie do szlachty rosyjskiej odbierało szlachectwo polskie, jednakże brak przywilejów tego stanu w świetle rosyjskiego prawodawstwa, prowadził nieuchronnie do deklasacji[6]. Odmowa legitymacji spotkała też uczestników powstań narodowych, posuwając się nawet do konfiskaty majątków.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
