Szakal pręgowany

Szakal pręgowany^[4] (Lupulella adustus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae).

Szakal pręgowany

Lupulella adustus[1]
(Sundevall, 1847)[2]
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Podrząd	psokształtne
Rodzina	psowate
Rodzaj	Lupulella
Gatunek	szakal pręgowany
Synonimy
Canis adustus Sundevall, 1847
Podgatunki
zobacz opis w tekście
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]
najmniejszej troski
Zasięg występowania

Występowanie i biotop

Ssaki należące do tego gatunku występują w zachodniej Afryce, Demokratycznej Republice Konga, Somalii, Etiopii, Mozambiku i w Afryce Południowej. Zamieszkuje różne formy sawanny, lasy deszczowe oraz tereny górzyste do wysokości 2700 m n.p.m.^[5]. Gatunek ten nie unika człowieka, można go spotkać nawet w centrum miast. Wychowywany od szczenięcia przez człowieka, łatwo się oswaja i niektórymi zachowaniami przypomina psa domowego.

Charakterystyka

Długość ciała samców 65,5–77,5 cm, samic 69–76 cm, długość ogona samców 30,5–39 cm, samic 31–41 cm; masa ciała samców 7,3–12 kg, samic 7,3–10 kg^[6]. Samce są nieco większe i cięższe od samic. Grzbiet blado-szary, od nasady przednich kończyn do nasady ogona ciągną się ciemnobrązowe pasy, oddzielone od grzbietu białym obrzeżeniem. Gardło, brzuch i koniec ogona białe^[5].

Tryb życia

Odżywianie

Małe ssaki wszystkich gatunków, ptaki, gady, płazy oraz pokarm roślinny (zazwyczaj są to owoce). Czasami, w ostateczności, żywią się padliną^[5].

Dojrzałość płciowa

Samice po osiągnięciu 1 roku, samce 2 lat.

Rozród

Ciąża trwa średnio 60 dni; w miocie rodzi się najczęściej 2 do 7 ślepych młodych. Szczenięta otwierają oczy po 8-12 dniach. Okres laktacji trwa około 8-10 tygodni. W niewoli żyją 10-12 lat^[5].

Podgatunki

Wyróżnia się sześć podgatunków szakala pręgowanego^[7]:

• L. adustus adustus Sundevall, 1847
• L. adustus bweha Heller, 1914
• L. adustus grayi Hilzheimer, 1906
• L. adustus kaffensis Neumann, 1902
• L. adustus lateralis P. L. Sclater, 1870
• L. adustus notatus Heller, 1914

Status

Stosunkowo rzadki, lecz niezagrożony wyginięciem. Na początku XX w. gatunek ten został prawdopodobnie przetrzebiony przez epidemię nosówki. Obecnie tępiony w niektórych krajach w akcjach zwalczania epidemii wścieklizny.

Przypisy

1. Lupulella adustus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
2. C.J. Sundevall. Nya Mammalia från Sydafrika. „Öfversigt af Kongl. Vetenskaps-akademiens Forhandlingar”. 3, s. 121, 1847. (łac. • szw.).
3. M.M. Hoffmann M.M., Canis adustus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2019-06-30] (ang.).
4. W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 147. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
5. JulieJ. Brensike JulieJ., Canis adustus (side-striped jackal) [online], Animal Diversity Web [dostęp 2020-07-02] (ang.).
6. C. Sillero-Zubiri: Family Canidae (Dogs). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 418. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.).
7. Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Canis adustus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 15 października 2009]

Bibliografia

• Tadeusz Kaleta „Dzikie psy i hieny”, Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, Warszawa 1998