Symfonia koncertująca

Symfonia koncertująca (wł. sinfonia concertante^[1]) – gatunek muzyczny pochodzący z epoki klasycyzmu, pośredni między koncertem a symfonią^[2]. Zawiera partie solowe na wybrany instrument, lecz w przeciwieństwie do koncertu solista uzupełnia orkiestrę, zamiast wybijać się^[1][2].

Manuskrypt - zapis nutowy symfonii Wolfganga Amadeusa Mozarta.

Do stylistyki symfonii koncertujących autorstwa kompozytorów ze szkoły mannheimskiej oraz Josepha Haydna i Wolfganga Amadeusa Mozarta nawiązywali późniejsi kompozytorzy^[2].

Znane symfonie koncertujące

• Symfonia koncertująca (KV 364) Mozarta (ze skrzypcami i altówką)^[3]
• III Symfonia c-moll op. 78 Saint-Saënsa (instrument solowy: organy)^[4]
• Symphonie Espagnole Lalo na skrzypce i orkiestrę^[5]
• IV Symfonia koncertująca op. 60 Karola Szymanowskiego^[2]
• Symfonia nr 2 Sinfonia Concertante Wojciecha Kilara (na fortepian i wielką orkiestrę symfoniczną)