Stwardnienie tętnic typu Mönckeberga

Stwardnienie tętnic typu Mönckeberga (miażdżyca Mönckeberga; ang. Monckeberg’s arteriosclerosis, medial calcific sclerosis) – postać miażdżycy, w przebiegu której błona środkowa tętnic ulega zwapnieniu. Jednostka chorobowa została opisana przez niemieckiego patologa Johanna Georga Mönckeberga w 1903 roku^[2]. Miażdżyca Mönckeberga występuje częściej w przebiegu niewydolności nerek i cukrzycy.

A. Radiogram kończyn dolnych u pacjenta z miażdżycą Mönckeberga uwidacznia nasilone wapnienie w ścianie tętnic udowych. B. Aortografia ujawnia niemal całkowite zamknięcie światła tych naczyń^[1]