Tigmotaksja

Tigmotaksja^[1][2], stereotaksja^[1] – rodzaj taksji polegający na ruchu pojedynczych komórek lub całych organizmów w odpowiedzi na bodźce dotykowe^[1][2]. Odgrywa ona znaczącą rolę adaptacyjną w warunkach słabego oświetlenia^[1]. Przykłady:

• orientacja przestrzenna zwierząt żyjących pod ziemią^[1],
• przywieranie do podłoża organizmów żyjących w wodach płynących (unikanie porwania przez prąd wody)^[2],
• skłonność szczurów do poruszania się przy ścianach pomieszczenia^[2].

Przypisy

1. RobertR. Konieczny RobertR., tigmotaksja, [w:] MarzenaM. Popielarska, RobertR. Konieczny, GrzegorzG. Góralski, Słownik szkolny. Biologia, Kraków: Wydawnictwo Zielona Sowa, 2008, s. 262, ISBN 978-83-7435-692-3.
2. Małgorzata Węsierska. Specyfika zachowań eksploracyjnych oposa (Monodelphis domestica) i szczura (Rattus norvegicus) odmiany Long-Evans. „Kosmos”. 51 (254), s. 19–33, 2002.