Stanisław Szepetys

Stanisław Szepetys (ur. 25 sierpnia 1879 w Telechowie, powiat piński, zm. 15 kwietnia 1933 w Toruniu) – polski inżynier kolejnictwa, działacz społeczny.

Stanisław Szepetys

Data i miejsce urodzenia	25 sierpnia 1879 Telechów
Data i miejsce śmierci	15 kwietnia 1933 Toruń
Miejsce spoczynku	Cmentarz Garnizonowy w Toruniu
Zawód, zajęcie	inżynier kolejnictwa
Alma Mater	Instytut Politechniczny w Kijowie
Dzieci	Halina Krzeszowska
Odznaczenia

Życiorys

Pochodził z Litwy, z rodziny wyznania ewangelicko-reformowanego, był synem Mariana i Marii z Majerów. Obok polskiego znał języki litewski, łotewski, niemiecki i rosyjski. Nauki pobierał na Łotwie i w Rosji (w Petersburgu), a studia ukończył w Instytucie Politechnicznym im. Aleksandra II w Kijowie z dyplomem inżyniera technologa. W czasie studiów działał w polskim środowisku akademickim, opiekując się Polską Biblioteką Techniczną Studencką w Kijowie. W latach przedwojennych i wojennych pracował w rosyjskich Południowo-Zachodnich Kolejach kolejno jako maszynista, pomocnik naczelnika parowozowni, wreszcie rewizor gospodarki wagonowej i naczelnik eksploatacji. W styczniu 1919 przeszedł do służby w Polskich Kolejach Państwowych. Dla Warszawskiej Dyrekcji Kolei Państwowych opracował plan gospodarki wagonowej, następnie powierzono mu obowiązki inspektora i rewizora ruchu w Siedlcach. W styczniu 1920 został skierowany na Pomorze i z ramienia Ministerstwa Kolei Żelaznych przejmował koleje od Niemców w Działdowie. Od stycznia 1921 był zawodowo związany z Dyrekcją Kolei Państwowych w Gdańsku; był kierownikiem, a następnie naczelnikiem (1921–1925) Urzędu Maszynowego w Grudziądzu, a 1 czerwca 1925 objął funkcję naczelnika Oddziału Mechanicznego dyrekcji gdańskiej z siedzibą w Toruniu.

Pracę zawodową, szczególnie w latach spędzonych w Toruniu, udanie łączył z aktywnością w szeregu organizacji społecznych, przede wszystkim tych organizacji, które stawiały sobie zadania obrony suwerenności i granic młodego państwa polskiego. W kwietniu 1926 znalazł się w zarządzie pomorskiego oddziału Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, potem był prezesem struktur wojewódzkich Ligi (do 1929), wiceprezesem i przewodniczącym wydziału finansowego. Prezesował Pomorskiemu Okręgowi Związku Strzeleckiego oraz komitetowi na miasto Toruń Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Działał w Stowarzyszeniu Byłych Więźniów Politycznych (był wiceprezesem Koła Pomorskiego). Był sekretarzem toruńskiego Związku Filatelistów.

Przez ostatnie osiem lat życia mieszkał w Toruniu, najpierw przy Placu 18 Stycznia, potem przy ulicy Warszawskiej. Jego aktywności zawodowej i społecznej nie ograniczała długa, poważna choroba. Zmarł 15 kwietnia 1933 i pochowany został na Cmentarzu Garnizonowym przy ulicy Grudziądzkiej w Toruniu^[1].

Był żonaty z Wiktorią z Sopoćków, miał córkę Halinę, zamężną Krzeszowską (przybrane nazwisko Orlińska, 1905–1977), uczestniczkę konspiracji w okresie II wojny światowej.

Ordery i odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (pośmiertnie, 13 maja 1933)^[2]

Przypisy

1. GROBONET - wyszukiwarka osób pochowanych - Cmentarze Komunalne w Toruniu [online], grobonet.com [dostęp 2021-02-03] (pol.).
2. M.P. z 1933 r. nr 110, poz. 139 „za zasługi na polu obrony powietrznej i przeciwgazowej”.

Bibliografia

• Kazimierz Przybyszewski, Ludzie Torunia odrodzonej Rzeczypospolitej (1920–1939), Toruń 2001, s. 368–370 (z fotografią).